Chapitre Quarante

Ines Leveque

"Amelia Juliette Rousseau, ben jij bij sir Liam Payne blijven slapen?" Ik open de deur nog voordat Amelia de sleutel in het gat kan steken. Ze schrikt zich kapot maar herstelt zich snel weer en een glimlach siert haar gezicht. "Zijn jullie een setje? Jij gaat mij alles vertellen!"
"Rustig, rustig, mag ik eerst even naar binnen?" Haar gezicht verraad natuurlijk alles! Die o zo onschuldige, oftewel veel te schuldige, glimlach spreekt boekdelen.
"Uh, ja, natuurlijk!" Ze hangt haar jas op en zet haar tas op de eettafel neer.
"Hoe voel je je?", vraagt ze eerst. Ik zucht, dat is niet belangrijk.
"Beter dan gisteren, maar vertel!" Ik sleur haar mee naar de bank waar ik haar op neer zet. Ondertussen ga ik thee zetten terwijl ze al honderduit begint te vertellen. Het voelt zo raar dat ze echt met Liam is. Mijn baas met wie ik toch nooit wat zou krijgen. Ik kan niet zeggen dat ik jaloers ben, want mijn gunfactor voor Amelia is zo groot. Wel vind ik het stiekem een beetje jammer, maar dat mag haar pret niet drukken. Aandachtig met een kop hete thee op de bank, luister ik naar wat mijn enthousiaste en verliefde beste vriendinnetje allemaal te vertellen heeft.
"Wacht... wat?", onderbreek ik haar dan. "De nieuwjaarsborrel?"
"Uh, ja, hoezo?" Ik zie Amelia meteen onzeker worden door mijn plotselinge onderbreking.
"Ik ga ook!" Enthousiast kom ik overeind. "Maar we moeten wel nog een jurk hebben."
"Daar wil ik wel graag voor gaan shoppen", zegt Amelia die er al helemaal zin in lijkt te hebben. Als het om kleren gaat, wordt die meid hartstikke blij. Niet dat ze dat nog niet was, maar nog blijer.
"Nou, kom op, laten we gaan."
"Nu al? Voel je je wel goed genoeg?" Ze legt haar hand op mijn voorhoofd. "Je bent nog warm, hoor."
"Het valt wel mee", verdedig ik meteen. "Ik trek gauw wat kleren aan en dan kunnen we gaan."
"Weet je het heel zeker?", vraagt Amelia nog bezorgd. Ik knik stellig en sta op om me op mijn kamer te kunnen aankleden. Ik ben het na twee dagen in bed te liggen echt helemaal zat. Ik moet even naar buiten en voor en voor een jurk winkelen lijkt me een goede medicatie.

"Maar wat is de dresscode eigenlijk?", vraagt Amelia me als we door de stad lopen. Nou, daar vraagt ze me wat.
"Phfoe, ik zou het niet weten", antwoord ik dan, "Vorig jaar was het een beetje casual qua jurken."
"Casual? Nou zeg, ik trek geen saai ding aan hoor!" That's my girl! Tijd voor ons dus om een jurk te zoeken. Dan zijn er tenminste al twee mensen opgedoft. "Kom, we gaan hier naar binnen." Ze trekt me mee een zaak binnen met overal jurken. Dit ziet er al goed uit. Beide gaan we onze eigen weg door alle rekken heen. Met Amelia te gaan shoppen is heerlijk. Op dat gebied zijn we echt van hetzelfde soort. We struinen de hele winkel af, voor het geval we iets moois zouden missen en we gaan door elk rek heen. Zo staan we een half uur later allebei met onze handen vol bij de pashokjes.
"Je laat wel alles zien wat je past, hè, en niet stiekem iets niet laten zien", waarschuwt Amelia mij nog. Ik knik, maar als iets echt niet uit ziet dan zet ik dus echt geen stap uit dat hokje. Ik verdwijn naar binnen. Wat ga ik als eerst aan doen? Die twee mooie bewaar ik tot het laatste. Eerst hijs ik me in een zwart jurkje wat er uiteindelijk veel te saai uit ziet. Ik wil het al weer uit trekken maar bedenk me dat ik het Amelia nog moet laten zien.
"Mel! Dit is dus echt niks."
"Maakt niet uit, laat maar zien!" Ik stap het hokje uit en daar staat ze dan nieuwsgierig te kijken met ook een zwart jurkje aan. We kijken elkaar nee-schuddend aan. Dit is allebei niks.
"Heb je nog wat gehoord van Luca?", vraag ik haar terwijl ik al wat anders aan trek.
"Ik kwam hem vanochtend nog tegen in de lift-"
"Echt?! Wat zei hij?"
"Hij wenste me een veel te enthousiast gelukkig nieuwjaar en gaf me drie kussen op mijn mondhoek."
"Wat kan hij toch een gare vent zijn. Eerst laat hij niks van zich weten en vervolgens doet hij extreem aardig. Wat zei Liam ervan?"
"Niks, hij pakte me alleen maar vast." Ik hoor Amelia een zuchtje slaken. "Als Luca maar niet voor gedoe gaat zorgen, want dat heeft hij al vaak genoeg gedaan."
"Dan krijgt hij toch met mij te maken!"
"Ben je klaar?", vraagt ze dan. Ik stap het hokje uit in een nieuw jurkje maar ik vind dat hij me totaal niet mooi staat. "Hmm", kan Amelia alleen maar zeggen. Een niet-goedkeurende hmm. Volgende dus.