Chapter Two

Pov. Metteria
Ik pakte rustig mijn glas cola op en bracht hem naar mijn mond. Ik nam een grote slok maar dat prikkelde behoorlijk in mijn keel en snel zette ik het glas weer neer en hoestte eventjes. Ik zag dat Xavi me met een bezorgt gezicht aankeek dus glimlachte ik even om hem gerust te stellen. We hadden een half uurtje getennist en hij had me behoorlijk ingemaakt maar dat maakte niet echt uit, want wat belangrijk was geweest dat we het leuk hadden gehad.
Ik keek Xavi eventjes aan en zag zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd. 'Ben je moe van hoe ik tegen je heb getennist?' Lach ik plagend. Ik had namelijk behoorlijk was blunders gemaakt tijdens het tennissen en was zelfs een paar keer gevallen. 'Nou jij loopt ook behoorlijk te hijgen' Hoorde ik een stem achter me. Ik draaide me met een ruk om en zag een grote, lange jongen met donkerbruin haar staan en een pony die over de bovenkant van zijn ogen viel. Het verbaasde me eigenlijk dat hij gewoon alles zag. Zijn gezicht was, in tegenstelling tot die van Xavi best lang, en ook wel een beetje dun. Maar dat stond hem wel leuk. Je kon zien dat ook hij behoorlijk gespierd was. Nou ja, heel veel verbaasde het me eigenlijk niet want bijna alle jongens hier waren behoorlijk gespierd. Hij had blauwe schoenen van Nike aan en een zwart t-shirt waar het merk niet op stond. Tenminste ik herkende het merk niet. Zijn broek was grijs en was van Adidas. 'En wat heb jij er mee te maken?' Zei ik op een arrogante toon. De jongen kreeg een grijns op z'n gezicht en ik voelde de hand van Xavi op m'n schouder. Ik deed mijn mond open om wat te zeggen maar Xavi was me voor. 'Sendar, laat ons even met rust. Ze bedoelde het niet gemeen' Hoorde ik de rustige stem van Xavi. De jongen, die blijkbaar Sendar heette knikte, draaide zich om en liep toen zonder achterom te kijken weg.
'Wat was dat, en ken je hem?' Vroeg ik zodra hij door de deuren heen was. 'Dat is Sendar, een goede vriend van me. Hij dacht dat je het gemeen bedoelde en toen hij het hoorde wou hij het denk ik voor me opnemen' Zei Xavi. Ik wou net knikken als teken dat ik het snapte maar dat deed ik niet. 'Maar ik bedoelde het ook gemeen' Zei ik en ik probeerde sirieus over te komen maar zodra ik hem aankeek schoot ik in de lach. Het duurde niet lang voordat Xavi ook aan het lachen was alle mensen in de kantine hun aandacht op ons hadden gevestigd. Normaal zou ik proberen te stoppen met lachen omdat ik niet dol was op aandacht maar nu maakte het me niet uit.
Na een hele tijd de slappe lach gehad te hebben, en blikken van mensen die het irritante vonden dat we zo hard lachte kon ik eindelijk toppen met lachen en rustiger worden. 'Je bent helemaal rood' Grinnikte Xavi. Snel legde ik mijn handen op mijn voorhoofd en daarna wangen. Ik voelde mijn gezicht gloeien en zuchtte. Je kon zien dat Xavi zijn best deed om niet weer heel hard te gaan lachen maar een grinnik niet kon tegenhouden. Ik keek hem nep-boos aan en grinnikte even.

Ik pakte mijn tas en deed mijn tennis-racket erin. Ik zette mijn tas met racket erin in de mand van mijn fiets. We waren niet heel lang in de kantine gebleven en ik had net dag gezegd tegen Xavi. Hij moest een paar minuten geleden naar huis maar ik had geen zin om op te schieten zodat we tegelijk konden fietsen. Dat had ik wel vaker en zo kwam het vaak voor dat ik alleen naar huis moest fietsen. Ik voelde mijn mobiel in mijn zak trillen en deed het ritsje van mijn jaszak open en pakte mijn mobiel eruit. Ik keek even wie er belde. Anoniem. Ik twijfelde of ik op zou nemen. Mijn vader had geleerd dat je als je iemand niet kent eerst moet nadenken voordat je zou opnemen. Mijn nieuwsgierigheid won en ik nam op. 'Met Metteria' Ik betrapte mezelf erop dat mijn stem angstig klonk. Het bleef stil. 'Met wie spreek ik?' Zei ik en mijn stem trilde. 'Sorry, wat vroeg je?' Ik dacht de stem van Sendar te herkennen maar ik kon natuurlijk nooit weten of hij het was. 'Met wie spreek ik?' Vroeg ik met een duidelijke stem. Nu ik het vermoedde had dat het Sendar was, was ik minder angstig. 'Met Sendar, weet je wel van de tennisclub. In de kantine' Hoorde ik nadat het een tijdje stil was geweest aan de andere kant van de lijn. 'Hoe kom je aan mijn nummer?' Vroeg ik terwijl ik mijn telefoon tussen mijn oor en schouder klemde zodat ik mijn fiets van het slot kon halen. Weer was het eventjes stil. 'Ik vond een briefje met een nummer op het tennisveld' Hoorde ik. Toen bedacht ik het me weer. Ik had altijd een strookje papier met mijn nummer erop staan in mijn jas. Ik herinner me dat ik een stukje papier had zien wegvliegen en daarna mijn jas zag wegvliegen. Ik was er snel achteraan gerend en dacht niet meer aan het briefje. Kennelijk was het een tijd stil geweest want ik hoorde Sendar vragen of ik er nog was. Snel knikte ik maar toen bedacht ik me dat hij dat natuurlijk niet kon zien. 'Ja' Zei ik. 'Maar ik moet nu gaan want ik ga naar huis fietsen, en wil je me volgende keer niet anoniem bellen? Dan weet ik dat jij het bent' Zeg ik en na een bevestiging van Sendar gehad te hebben hing ik op en trok mijn fiets uit het rek waardoor mijn tas bijna uit mijn mand viel.
Ik trapte weer eens tegen de wind in. Zowat elke keer dat ik op de fiets zat had ik wind tegen. Ik geloof dat de wind zich aan mij begint aan te passen. En dat is niet fijn!
Het was niet heel ver fietsen en al snel stuurde ik het grind op en fietste het schuurtje in waar de deur van open was gewaaid. Net op tijd deed ik mijn hoofd omlaag, anders was ik tegen de bovenkant van de deurpost aangekomen. Ik stapte van mijn fiets af en zette hem op slot. Rustig mijn tijd nemende pakte ik mijn tennis tas uit mijn half-rieten en half-houtte mand. Toen ik het schuur deurtje dicht had gedaan hoorde ik het geschreeuw al. Ik had echt geen zin in de ruzie tussen mijn ouders. Heel even overwoog ik om buiten te blijven of naar Roos te gaan maar ik besloot om toch gewoon naar binnen te gaan. Het zou toch een keertje moeten.
Met een zucht zocht ik de goede sleutel en stak die in het slot. Ik draaide hem om en trok zachtjes de deur open. Toen ik mijn jas ophing hoorde ik uit op de grond vallen. Het was vast Nikki of Noa die per ongeluk de vaas om stootte. Dat gebeurde nog wel vaker namelijk. Ik zette mijn tas op de trap. Die zou ik later wel opruimen. Ik ging op de trap zitten en maakte mijn veters los. Toen ik mijn schoenen uit had gedaan liep ik naar de woonkamer toe. Zodra ik de deur van de woonkamer open had gedaan zag ik meteen dat het mis was.