Chapter One

POV. Metteria
Ik trapte de trappers heen en weer en probeerde tegen de wind in te fietsen, wat niet goed lukte. Zeker niet met mijn grote tennis-tas. Toch was ik blij dat ik niet meer thuis was, mijn ouders maken de laatste tijd ontzettend veel ruzie en dat word ik wel zat. Vaak gaat het over niks, zoals wat we gaan eten. Eindelijk begin ik te snappen wat mijn ouders bedoelen als ze geïriteerd zijn en zeggen dat ik over niks ruzie maak met Lex.
Ik schrik op uit mijn gedachten als ik achter me een auto hoor toeteren. Dan pas merk ik dat ik midden op de weg fiets. Met een zucht stuurde ik mijn fiets naar de kant van de weg en de auto reed me hard voorbij. Ik lette vandaag echt niet op want ik kwam in de blubber naast de weg en toen ik wou wegsturen viel ik bijna van mijn fiets. Gelukkig had ik nog wel een beetje geluk vandaag en bleef ik op mijn fiets zitten.
Opgelucht dat ik niet ben gevallen of zoiets zet ik mijn fiets in het fietsenrek bij de tennis vereniging. Ik zit op tennis en doe het twee keer per week. Ik heb vaak één keer les en de andere keer speel ik een wedstrijdje met iedereen die maar wil. De meeste willen vaak wel omdat ik meestal verlies.
'Hey, Mette!' Hoor ik, snel kijk ik om me heen en zie Rick, het broertje van Roos. 'Hoi, zin om een wedstrijdje te tennissen?' Vroeg ik. Ik zag hem nadenken maar hij schudde zijn hoofd. Ik keek hem vragend aan, normaal wou hij het namelijk wel. Hij zuchtte 'Mette, ik heb gewoon even geen zin' zei hij en hij rende snel verder. Waarom zou Rick niet willen? Hij had toch altijd zin? Normaal vroeg hij het zelf, dus waarom hij nu niet wou was voor mij een raadsel. Snel liep ik in de richting waar Rick heen was gelopen. Door de klapdeuren, zoals ik al had verwacht zag ik hem niet meer. Snel liep ik door de hal naar de kantine. 'Een limonade?' Vroeg de man achter de bar. Ik lachte en stopte even. 'Nee nog niet, zo meteen pas. Ik ga eerst nog even tennissen.' Ik nam altijd na het tennissen een limonade en inmiddels wisten de mensen die vaak achter de bar stonden dat wel. 'Is Rick hierlangs gelopen?' Vroeg ik. Hij knikte in de richting van de sportvelden. Ik bedankte hem en liep richting de klapdeuren, daarna moest je het trappetje op en dan was je bij de tennisvelden. Al snel zag ik hem. Tot mijn verbazing was hij aan het tennissen.
Ik had even naar het wedstrijdje gekeken. Rick tenniste met iemand die ik een beetje kende. Ik was zijn naam al weer vergeten maar ik had hem ook pas een paar keer gezien en daar kwam bij dat ik gewoon ontzettend slecht was in namen onthouden. Ik veegde mijn haren uit mijn gezicht. het was van dat weer dat andere het heerlijk vonden maar ik vond het te warm.
'Rick!' Riep ik, ik had geen zin meer om te wachten tot het potje was afgelopen. Ik zag dat Rick verschrikt keek toen hij door had dat ik het was. Snel veranderde hij zij blik zodat het leek alsof hij niet geschrokken was maar ik had het gezien. 'Je had er toch geen zin in?!' Riep ik en ik draaide me om en liep weg. Ik had geen zin om met Rick te praten. Het was duidelijk, hij wilde gewoon niet met míj tennissen. Waarschijnlijk omdat ik niet heel goed was en het dan leek alsof hij alleen maar tegen mij kon winnen. Zonder dat ik het wou rolde er een traan over mijn wang heen. Snel ging ik rennen en ik liet me tegen de muur in een hoekje zakken. Ik trok mijn knieën op. Er kwam een snik uit mijn mond maar ik wou niet huilen dus beet ik op mijn lip. Al snel kwamen er nog een paar snikken en daarna kwamen de tranen ook. Als een waterval stroomde ze over mijn gezicht. Ik proefde de zoute smaak van de tranen in mijn mond en legde mijn hoofd op mijn knieën. Ik voelde dat er iemand naast me kwam zitten en diegene sloeg een arm om me heen en verder zei ie niets. Ik verwachte dat het een jongen was aangezien er rond dit tijdstip bijna geen meiden zijn op de tennisclub. Ik ging met mijn ogen dicht tegen hem aanzitten en snikte. Misschien was het overdreven dat ik huilde omdat iemand niet met me wou tennissen, maar het kwam vooral omdat Rick niet met me wilde tennissen omdat andere mensen dan wat negatiefs over hem zouden denken.
Na een tijdje zo gezeten te hebben keek ik op en keek recht in de blauwe ogen van een jongen. Hij had mooie ogen en blond, kort haar. Hij had een gezicht wat precies een mooie vorm was en zijn lippen hadden de perfecte kleur. Zijn haar stond naar een aantal kanten. Waarschijnlijk had hij zo'n band voor in je haar ingehad maar heeft hij die eruit gehaald. De jongen had een wit sport-tshirt van Adidas aan. Je kon duidelijk zien, zelfs al had hij een shirt aan dat hij behoorlijk gespierd was. Zijn grijze sportbroekje was ook van Adidas en kwam tot net boven zijn knieën. Z'n schoenen waren ook van Adidas en waren zwart met groen. Zelf was ik meer fan van Nike maar deze schoenen vond ik wel mooi en het paste goed bij de jongen.
'Gaat het weer?' Hoorde ik de stem van de jongen. Hij klonk bezorg dus snel toverde ik een glimlach op mijn gezicht en knikte. 'Ja' Zei ik 'het was alleen maar dat het broertje van mijn beste vriendin niet met me wilde tennissen...' Zo vertelde ik het verhaal. Hij had aandachtig geluisterd en af en toe geknikt. 'Nu ga je vast heel hard lachen' Fluisterde ik en ik keek naar de grond. Aangezien dat ik tegen hem aan zat voelde ik dat hij met zijn hoofd schudde. 'Nee, af en toe kan je het gewoon niet meer hebben en er is vast meer dan alleen dat. Misschien zelfs zonder dat je het zelf door hebt, maar dit was dan het laatste zetje wat je nodig had' Zei hij. Ik kreeg weer een glimlach op mijn gezicht en keek hem blij aan. 'Dankje, maar vind je het erg als ik nu ga tennissen, tenminste als iemand kan vinden die het wel wil' Zei ik en ik stond op en het rood achtige zand van mijn broek af. 'Ik wil wel met je tennissen, ik zou toch niemand hebben. Mijn vader heeft afgezegd' Zei hij en ook hij stond op. 'Hoe heet je eigenlijk?' Vroeg ik nadat ik enthousiast had geknikt. 'Xavian maar veel mensen noemen me Xavi of Avi' Antwoordde hij 'en jij?' vervolgde Xavian. 'Metteria maar iedereen noemt met Mette' Zei ik. 'Mooie naam' ik bloosde. Daarna liepen we samen naar het tennisveld waar nog niemand was.