Saved by a guy in my garden...

'Dit is een slecht idee,' Mompelde ik tegen niemand in het bijzonder. Ik zette mijn voeten op het met mos bedekte dak en de geur van mos en modder drong meteen mijn neusgaten binnen. Grimassend daalde ik af, de onderkant van mijn broek raakte langzaam doorweekt dankzij het vochtige mos dat lichtjes tegen mijn kont en benen drukte en een onaangename geur in mijn kleren achterliet. Uiteindelijk wist ik bij de dakgoot te komen die vol zat met rotte bladeren en modder, ik zette mijn voet in de gore drap maar hoorde toen een luid KRAK en er brak een stuk van de dakgoot. Hij was van plastic dus ik had het kunnen verwachten. Snel greep ik me vast aan een ander gedeelte van de dakgoot. Ik maakte met grote moeite mijn rechterhand los van de dakgoot en greep naar mijn zakmes. Laat me nu eens een keer geluk hebben, alsjeblieft. Ik klapte het zakmes open en stak het met alle kracht die in mijn rechterarm zat in de muur. Ik liet met mijn rechterhand het ijzeren heft van mijn zakmes niet los en maakte ook mijn andere hand los van de dakgoot. Toen al mijn gewicht aan het zakmes hing zakte het mes een stukje omlaag. Als mijn broer de deur niet op slot had gedaan had ik dit nooit hoeven doen. 'Hulp nodig?' Hoorde ik een stem vragen. Ik kon de stem niet plaatsen. De vrolijke stem met de ondeugende ondertoon had ik absoluut nog nooit gehoord...eigenlijk wel jammer. Het mes kwam half los uit de muur maar ik weigerde te gillen. 'Dat zie je zelf toch wel.' Kreunde ik met mijn voeten de muur afzoekend naar een richeltje of inkeping waar ik mijn voet in of op kon zetten. Misschien had ik van de spullen in mijn kamer een ladder moeten maken. Dat zou een stuk slimmer zijn geweest. 'Weet je wat laat maar, ga aan de kant!' Ik zette mijn voeten plat tegen de muur en gaf een ruk aan het mes. Het mes kwam los uit de muur en met een kreet vloog ik door de lucht. Tot mijn verbazing kwam de klap niet. Ik hoorde gekreun en ik kwam neer op het gras. Ik schoot overeind en keek verwilderd om me heen, wie had het gewaagd me vast te pakken? Diegene mocht me dan geholpen hebben maar- toen zag ik de jongen, hij had vuurrood haar en hij staarde me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik fronste, die smaragdgroene ogen. Die had ik eerder gezien. 'Wie ben jij?' Vroeg ik het gras afzoekend naar mijn zakmes. Ik ging het deze jongen niet zo makkelijk maken. Al snel vond mijn hand die al zoeken door het natte gras ging het koude lemmet van mijn zakmes. 'Mijn náám? Mijn échte naam?' Ik slaakte een hoorbare zucht 'Nee, een neppe.' 'Was dat sarcasme?' Vroeg de jongen, net toen ik nog een sarcastische opmerking wilde maken zei hij: 'Mijn echte naam is privé-bezit, je mag me nog zo aantrekkelijk vinden maar zo iets vragen is en blijft onbeschoft.' Ik merkte nu pas de bebloede doek die de jongen om zijn middel geknoopt had op. 'Wat is er met jou gebeurd? Ben je de hofnar gaan uithangen in het verkeerde gezelschap en ben je op je nummer gezet?' 'Oeh, dat deed pijn schat.' Antwoordde de jongen. 'Als je me nog een keer schat noemt laat ik je dit mes doorslikken.' Als bewijs stak ik mijn mes de lucht in. De jongen keek me geamuseerd aan (wat ik zeer irritant vond) hij was niet bang en vond me niet raar, dat was beide nog al..onwaarschijnlijk. 'Vertel me dan je naam.' Mijn naam. Mijn verschrikkelijk naam. Urg. 'Neve Album-' 'Snow-White?' Vroeg de jongen. (Hij keek me nog steeds geamuseerd aan) 'Ja, wat dan nog...roodkapje.' Er verscheen een ondeugende grijns op het gezicht van de jongen en hij haalde een hand door zijn rode haar. 'En ik maar denken dat je eindelijk met je mond vol tanden stond,' De jongen stak zijn hand uit waarbij er bloed uit zijn wond druppelde. 'Robbie Goodfell.' Dit keer was het mijn beurt hem geamuseerd aan te kijken. 'Je moet toch wel met wat originelers komen, Robin Goodfellow, kom op zeg.' Ik schudde zijn hand, zijn verbaasde gezichtsuitdrukking negerend. 'Dus..die gast die me net zag en me liever dood liet bloeden was jou broer-' 'En die achterlijke gast die het waagde me aan te raken toen ik daar bungelde ben jij?' Robin grinnikte. (ook dat irriteerde me) 'Was je liever op de grond gevallen dan?' Punt voor hem. 'Nee.' Voor hij het erin kon wrijven dat ik eindelijk niets meer te zeggen had trok ik mijn vest uit en begon ik het kapot te scheuren. Robin die door had wat ik van plan zei: 'Je kunt beter naar binnen gaan en de verbanddoos pakken..neem meteen een appel mee.' Neem meteen een appel mee? Ik ben zijn bediende niet. 'Ik klim net uit het raam, denk je dat ik dat gedaan zou hebben als ik gewoon in de woonkamer zou kunnen komen?' Robin ging languit in het gras liggen. 'Zo bijzonder is uit het raam klimmen nou ook weer niet...' Ik rolde met mijn ogen en scheurde verder. Waarom hielp ik hem ook alweer? Toen van mijn vest alleen nog maar een mouw over was pakte ik alle repen en kroop ik naar Robin toe. 'Ik wil je er even aan herinneren dat ik geweldig ben, ik help namelijk een vreemdeling die achterlijk ligt te doen in míjn tuin.' Zei ik hooghartig. 'Ik wil jou er even aan herinneren dat ik Robin Goodfellow ben en ik heb een vreemdeling geholpen die wat achterlijk hing te doen aan een muur.' Ik grinnikte, maar toen besefte ik: Misschien was hij wel waarom mijn broer me niet naar buiten wilde laten gaan...misschien probeerde hij me voor zicht te winnen...en misschien was dat wel al gelukt..