Secret Three - Ziall

Een mengelmoes van twijfeling en hoop. Dat was wat ik op dit moment voel. Ik wilde mezelf een kans geven om gelukkig te worden. Een nieuw begin.
Ik had Zayn al een tijdje niet meer gezien of gesproken. Net nu ik hem het hardste nodig heb van allemaal. Ik mis hem. Niet in de zin dat ik zijn vriendschap en zijn flauwe grapjes mis, maar gewoon alles. De geur van zijn altijd lekker ruikende aftershave, mijn vingers die ik door zijn zachte haar heen liet gaan, en zijn zachtroze lippen. De lippen die ik al die tijd al zou willen voelen. Hoe ze perfect op de mijne zouden passen, als twee puzzelstukjes die bij elkaar horen. Maar nee. Die droom zou waarschijnlijk nooit meer werkelijkheid worden. Een poosje geleden is de band ermee gestopt. Het was een moeilijke tijd en moeilijke keuze, maar we stonden er achter. Tenminste, dat dacht ik. Ik dacht dat ik erachter zou staan. Aan alle leuke momenten dacht ik nog steeds terug. Mijn blik viel op een digitale klok die in mijn kast stond. Tijd om zelf iets te ondernemen. Het antwoord zou ik zo snel mogelijk vinden. Ik moest dingen helder krijgen. En wel nu.
Het lentebriesje was heerlijk in de zon. Ondanks dat was het toch nog koud, dus had ik voor de zekerheid een jas meegenomen. Gelukkig kwam die goed van pas nu het zo winderig is. En pas daarna keek ik om me heen. Sommige straten waren half bedekt met een laagje sneeuw. In welke maand leefde ik ook alweer? Juist, januari. Het was alweer januari. Door het gedoe met de band was ik de tijdsbesef helemaal kwijt geraakt. Ik keek omhoog, naar de lucht. Een donkere lucht. Langzaam kwamen de sneeuwvlokjes tevoorschijn. Ik trok mijn jas aan en baande mij een weg naar de dichtstbijzijnde supermarkt van het dorp. Ik wilde op dit moment niet buiten zijn met dit weer. Waarom moest ik ook zonodig met dit weer naar buiten gaan? Ik en mijn goede ideeën.. Ik moest het er maar mee doen. Stevig liep ik door, met een koufront van hier tot daarginds. Niets zou me op kunnen warmen op dit moment, behalve een lekkere bak koffie. Er waren enkele dagen voorbij gegaan zonder koffie. Dus nu werd het wel weer eens tijd voor een beetje energie. Ruw werd ik onderbroken door twee armen, zeer sterke armen, die me op geen enkele manier los wilden laten. Er zat niks anders op dan mezelf om te draaien. Ik wilde mezelf losrukken, maar dat had toch geen zin gehad. Zijn armen deden al het werk. "Ik wil weten wat je hier inhemelsnaam doet," begon ik, waarna ik boos zijn armen vastgreep. Ik was furieus. Wat doet hij hier? En beter nog: hoe heeft hij me zo snel kunnen vinden? "Maar ik dacht dat je juist blij zou zijn om me te zien!" verweerde hij zich. Nee, nou wordt ie helemaal mooi. "Wat dacht je, zal ik Niall eens een bezoekje brengen? Waarom, Zayn?" riep ik kwaad. Stilte. Ik had Zayn zojuist monddood gemaakt. Dit gevoel wilde ik juist vermijden. Nee, dit vergeef ik hem niet snel. Hij schoof bewust een stukje bij me vandaan. "Ik.. Sorry, misschien had ik dit niet moeten doen. Sorry Niall, het spijt me echt. Kun je het me vergeven?" Hij trok een pruillipje. Maar toen rook ik iets bekends. Zie je, ik dacht al dat er iets niet klopte.
"Je hebt gedronken, Zayn." Zijn ogen stonden verward, en iets in me zei dat er nog iets niet klopte. Hij zou nooit drinken. Behalve.. Als er echt iets aan de hand was. Ik probeerde niet in zijn gezicht te kijken, om verwarring van mijn kant te besparen. Nu was het Zayn's beurt om te praten.
"Ik mis het uitgaan, Nialler. Ik mis ons," Daar maakte mijn hart een klein sprongetje. Hij zette een paar stappen naar voren.
"Ik meen het," fluisterde hij in mijn oor. De rillingen ontstonden door zijn doen van praten, zijn woorden die me weer doen smelten. Ik kon het niet helpen. Het gebeurde gewoon. "Ja? Daar heb ik anders de afgelopen maanden niks van gemerkt." En op het moment dat ik me om wilde draaien, pakte Zayn mijn hand weer vast. Hoe het ook wend of keert, ik zal hier altijd in blijven trappen. Zijn woorden zullen me altijd blijven raken, op dezelfde manier. Ik was Zayn niet van plan te laten zien hoe ik me voelde, maar mijn tranen tegenhouden was moeilijker dan ik dacht. De frustratie bleef. Nog een ding waar ik niks aan kon doen. Zayn pakte me vast en liet me inzien dat ik het ook gemist had. Als hij nou nooit weg was gegaan, of van zich had laten horen.. Misschien dat het dan iets had kunnen worden tussen ons. Dat zag ik nu helaas niet meer gebeuren. Toch bleef de hoop hangen. "Niall," begon Zayn dit keer. "Hey, kijk me eens aan."
Een hopeloze poging om hem aan te kunnen kijken verdween als sneeuw voor de zon. Ik kon het simpelweg niet.
"Zayn? Kunnen we alsjeblieft ergens anders praten?" vroeg ik zachtjes. "Ja, natuurlijk. Waar wil je heen?" vroeg hij daarop, waarna hij me van opzij aankeek.
Een waterige glimlach ontstond er langzaam op mijn gezicht. Ik draaide mijn hoofd en ik hield mijn mond bij zijn oor. "Kom mee."

Even later kwamen we bij mijn huis aan. Ik haalde de sleutel uit mijn broekzak en opende hiermee de voordeur. "Kom je nog binnen, of ben je de sneeuwvlokjes aan het tellen?" grinnikte ik zachtjes door mijn tranen heen. Zayn keek me betrapt aan. Hij gaf me een plagerige tik tegen mijn achterhoofd.
"Hey! Waar was die goed voor?" Hij grijnsde van oor tot oor. "Oh, gewoon," glimlachte hij. Deze momenten konden mij echt laten lachen. Als we op tour waren - en dat waren we heel vaak - waren die 'Ziall' momenten er. Zo noemden de fans ons. En ik gaf ze gelijk. Soms keek ik stukjes terug, van hoe we waren. Hoe we deden tegen elkaar. De lieve woorden en daden spatten er vanaf. Ik miste de constante aanwezigheid van de jongens om me heen. Maar meer van Zayn dan ik ooit zou durven dromen. En dat hij nu hier was, uiteindelijk, deed mijn hart verwarmen. "Dus.." trok Zayn de ongemakkelijke spanning naar zich toe.
Je zou bijna vergeten dat hij hier was om te praten. Goed gedaan, Niall. Nu kun je het zelf gaan oplossen. "Oh ja, sorry. Wil je wat drinken?" vroeg ik maar als eerste, om de spits er vast af te bijten. "Daar kom ik niet voor, Niall.. Maar goed, doe maar wat je in huis hebt," was Zayn's eigenwijze antwoord. Zijn eigenwijze zelf is teruggekeerd. Voor even, dan. Stilletjes liep ik naar de keuken om een glas en cola te pakken. Ik zette het glas weg en sloot mijn ogen. Eerdere woorden die hij uitsprak echoden na in mijn gedachten. Ik kon het maar gewoon niet begrijpen. Of ik zag iets over het hoofd.. Ik kon Zayn toch niet zomaar vertrouwen? Of moest ik dat nou juist wel doen, omdat we al zolang kenden? Ook al kenden we elkaar door en door, het zou niets veranderen. Niet aan mijn gevoelens voor hem. "Niall?" Ik schrok op. Zayn stond tegen de muur geleund, met een enorme grijns op zijn gezicht. Diezelfde grijns van eerder vandaag.
"Wat ik zei vanmiddag.. Ik meende het niet zo. Alles wat er nu speelt, het is een beetje teveel, denk ik," gaf ik toe. Hij wierp me een zachtaardige blik toe.
Gemengd met mysterie en iets wat ik niet kon plaatsen. Stapje voor stapje kwam hij dichterbij. En daar bleef hij staan. Vlak voor mijn neus.
"Ben je dan echt zo eigenwijs dat je het niet ziet?" fluisterde hij vlakbij mijn oor. Opnieuw een rilling. "Wat zou ik dan moeten zien, Zayn?" vroeg ik niet-begrijpend.
Zijn gezicht kwam weer dichterbij. Ik kon zijn heerlijke aftershave op enkele centimeters afstand ruiken. "Dit." Nietsvermoedend drukte hij een vlinder licht kusje op mijn lippen. Ik verstijfde. Zijn ogen boorden zich in de mijne, wachtend op een reactie. Toen ik die niet gaf, liep hij achteruit. "Sorry. Ik wist niet dat.." Hij maakte zijn zin niet af. Zayn liep weg. Weg van de keuken, weg van mij. Ik bleef stokstijf staan. Ik besefte maar een ding: ik wilde hem in mijn leven.
Ik rende achter hem aan. "Zayn." Ik pakte hem bij zijn pols vast. Voor mij zou er niets veranderen. Ik wilde hem, hier en nu. Ik drukte mijn lippen op die van Zayn, verlangend. Zayn deinsde achteruit. "Ho ho. Weet je dit heel zeker?" vroeg hij verbaasd. "Ja. Ik wil dit al heel lang, Zayn. Je wil niet weten.." Dit keer was het Zayn die zijn lippen op de mijne drukte. Ook verlangend. "Wat wil je Niall? I'm all yours," zei hij tegen mijn lippen aan. "Jou."