6. Tyler and the accident

De school was uit en ik liet al mijn aanwezigheidsbriefjes bij de secretariaat-dame achter "dag meiske, heb je een fijne eerste schooldag gehad?" ze keek me hoopvol aan "ja" was mijn korte antwoord, de vrouw schrok van mijn kille stem maar besteedde er geen aandacht aan "tot morgen juffrouw Swan" zei ze enkel en ik liep het secretariaat uit richting de parkeerplaats. Ik kwam aan mijn auto en deed mijn rugzak af om hem in de passagierszetel te droppen toen ik ineens het geluid van gierende banden hoorde, redelijk dichtbij, vliegensvlug draaide ik me om en inderdaad: een donkerblauw busje kwam mijn kant op gedenderd: ik verstijfde maar herkende het busje van Tyler: hij had een verschrikte uitdrukking op zijn gezicht en ik wist dat ik ging platgedrukt worden binnen enkele seconden. Ik sloeg mijn armen voor mijn gezicht en zag door mijn vingers het blauwe busje op me afkomen ik kneep mijn ogen dicht. Ik voelde een hand mijn zij omklemmen en het busje tot stilstand komen: toen ik mijn ogen opende zat Edward Cullen naast me en zijn hand ruste op Tylers busje waar een enorme deuk inzat, verbaast keek ik hem aan en hij keek terug maar wende een seconde later zijn blik af, stond op en sprong soepel over mijn pick-up. Meteen stonden een paar leerlingen rondom het busje en waren een paar ambulances het schoolplein opgereden, leerkrachten kwamen samen met een paar ambulanciers naar het busje: ze tilden Tyler eruit: hij zat helemaal onder het bloed en de schrammen. Nog een paar leerkrachten en ambulanciers kwamen naar mij toe alhoewel ik er zeker van dat ik niets had: ze gebieden me om op een brandcard te gaan liggen en deden me een nekspalk om. Ik was in het ziekenhuis aangekomen en werd in een hokje gereden met witte gordijnen, zodra er niemand keek deed ik de nekspalk af en gooide hem onder het bed, na een paar minuten kwam er een dokter die zich voorstelde als dokter Cullen: vreemd zou dit de de man zijn waarover Jessica vertelde? "Hallo Bella, ik ben dokter Cullen en ik kom even kijken hoe het met je gaat" "met mij gaat het goed ik heb niets dus ik heb geen idee waarom ik hier lig" hij lachte een oogverblindende glimlach "tja uit het onderzoek is niet gebleken dat je iets gebroken of gekneusd hebt" " ah fijn, mag ik nu naar huis?" hij grinnikte " jij wilt wel heel graag naar huis hé?" " jaaa!" stootte ik uit, opgelucht dat hij het eindelijk doorhad "wel ik overleg nog even met de anderen en laat het je weten goed?" ik zuchtte en hij lachte. Na een half uur kwam hij terug met de mededeling dat ik naar huis mocht: ik kon niet snel genoeg uit het ziekenhuis zijn maar helaas had ik niet geweten dat ze Charlie hadden opgebeld dus hij zat in de wachtkamer, omringd door de halve school: ik was blijkbaar niet de enige die dit meegemaakt had. Toen Charlie me zag liep hij gelijk naar me toe "oh Bella liefje, ik was zo ongerust toen ze me opbelde met de mededeling dat je in het ziekenhuis lag" zei hij " wees gerust pap, ik heb niets: dr. Cullen heeft me onderzocht en niets gevonden" "oh dat is fijn ja dr. Cullen is een goede arts wel een beetje vreemd maar hij levert goed werk: hij is een van de beste artsen die Forks ooit gekend heeft" verteld hij trots " allemaal goed om te weten pap maar kunnen we nu naar huis?" "tuurlijk liefje, tuurlijk ik was weer aan het afdwalen." De rit naar huis was gespannen: Charlies ogen waren strak op de weg gericht en mijn hoofd liep over vanat de vragen, ik kon het niet meer houden " pap, vertel me eens wat meer over dr. Cullen en zijn famillie?" hij slikte hoorbaar en aarzelde "dr. Cullen en zijn gezin zijn vanuit Alaska naar hier verhuist waarschijnlijk omdat hij daar geen geschikte baan als arts kon krijgen en sindsdien wonen ze in Forks en werkt hij hier, dat is het enige wat ik weet" "en hoe zit het met de pleegkinderen?" ik mocht nu niet afzwakken "die pleegkinderen? nou ze zijn geadopteerd door de dokter en zijn vrouw maar zelf vind ik de dokter nog te jong om zo'n grote kinderen te hebben hoor" mmm van Charlie zal ik nu geen informatie loskrijgen "ok bedankt pap" "graag gedaan meis" en hij focuste zich weer op de weg.