Elaimet 18

Ik wist niet hoeveel tijd er zo voorbij ging, maar plots ‘Raadsheer Lohik is terug!’ Lohik en nog enkele andere draken landden aan de rand van het dorp.

“Heeft u ze te pakken gekregen?” werd er langs alle kanten geroepen. Lohik schudde zijn enorme kop.
“Ze zijn kunnen ontkomen. Hoe is het hier?”
“Veel gewonden en nog meer doden,” antwoordde de heks van de Raad. Op dat moment kreeg Lohik mij in de gaten.
“Elaimet. Dit is sneller dan ik voorzien had, maar ik denk dat we u nu de rest van de uitleg verschuldigd zijn. Ik zal u meenemen de Raadszaal.”

Niet veel later zat ik op de rug van een draak. Als ik dat ‘s ochtends bij het ontbijt geweten had… Al de tijd dat ik op de rug van Hevon en Sininen had doorgebracht, had me niet kunnen voorbereiden op dit. We vlogen zo snel dat het me niet zou verbazen als we de horizon bereikten.
De deuren van het raadsgebouw stonden open. Binnen liet ik me van Lohiks rug glijden. Ik kon nauwelijks op mijn benen blijven staan. Nu ik alle ellende van het dorp achter me had gelaten, voelde ik me merkwaardig leeg.
“Het spijt me, Elaimet. Het was niet de bedoeling dat u zo snel hiermee geconfronteerd zou worden.”
“Gebeurt dit meer?”
“Niet op deze schaal. Meestal gaat het over kleine aanvallen.” Daar schrok ik van. Het kwam dus vaker voor.
“Waren het die… beesten, die Hevon hebben aangevallen?”
“Inderdaad.”
“Maar waarom?” Lohik zuchtte.
“Voor bloed. Sorkka’s worden geboren als bloed zich met aarde mengt. Het probleem is dat hoe meer slachtoffers ze maken, hoe groter hun aantal wordt en hoe moeilijker om ze in toom te houden.”
“Dat is… afschuwelijk.”
“Dat weten we, maar we doen alles wat in onze macht ligt.” Lohik zuchtte opnieuw. “Nu weet je het. Maar Elaimet, het is goed dat u hier bent. Zo kunnen we, als een gepaste tijd verstreken is, weer feest vieren.” Ik staarde Lohik met open mond aan. Op een moment als dit dacht ik echt niet aan feesten.