Elaimet 17

Ik legde mijn hand op Hevons schouder en probeerde zo min mogelijk naar de ontzielde resten van Hassu te kijken. Hevons spieren ontspanden zich enigszins. Ik sloeg mijn armen om zijn hals.

Hevon draaide zijn hoofd naar me toe en keek me aan. Op dat moment hinnikte Sininen. We draaiden ons om. Ze stond naast een omgevallen emmer, waaronder een keijuk verborgen had gezeten. Ik liet Hevon los en rende naar hem toe. Hij trilde van top tot teen, maar leek verder niet gewond. Ik tilde hem op.
“Alles goed?”
“Zijn ze… Zijn ze weg?”
“Ja, ze zijn weg. Lohik van de Raad en nog vele anderen zijn er nu.” Dat was het meest geruststellende dat ik op dit moment kon bedenken. Het leek te helpen. Het trillen werd minder.
“Hoe is het met de rest?” Ik keek naar Hevon en Perho.
“Sorkka’s…” zei Perho. Dat zei genoeg.
“We moeten helpen.” De keijuk spreidde zijn vleugels en vloog weg door wat eens de deur geweest moest zijn.

We volgden de keijuk naar het midden van het dorp. Overal waren heksen, tovenaars, pegasussen en keijukanen in de weer om gewonden te verzorgen. Op dat moment was ik me voor het eerst echt bewust van mijn gave. Ik voelde de pijn en verdriet van de wezens om me heen. Ik wou dat het ophield. Ik had hier niet om gevraagd. Ik voelde alles wel, maar ik kon er niets aan veranderen.
“Elaimet?” Een heks, die bijna volledig in het verband zat, keek mijn richting uit. Plots leek iedereen zijn blik op mij te richten.
“Elaimet! Elaimet!” Het volgende moment ging het woord over ieders lippen. Het hele dorp gonsde ervan. Het was vreemd. Ik deed nog steeds niets, maar alleen door er te zijn leek de wanhoop minder te worden. Ze staken hun handen naar me uit, glimlachten door hun tranen heen. Pegasussen hinnikten terwijl ik langskwam. Dit was het vreemdste wat ik ooit had meegemaakt. En ik had nog altijd geen idee waarom ik nu zo bijzonder was. Ik wist niet hoeveel tijd er zo voorbij ging, maar plots ‘Raadsheer Lohik is terug!’ Lohik en nog enkele andere draken landden aan de rand van het dorp.