Hs 44 - Licht In De Duisternis

(door Inge)
Eindelijk zie ik het einde van de tunnel. Ik zie een helder en aangenaam licht. Het steekt mooi af tegen de duisternis, en ik heb gewoon het gevoel, dat als ik dat licht bereik, alles goed komt. Ik probeer me voort te bewegen, mijn ogen te openen, maar het lijkt niet te lukken.
"Inge." Hoor ik ergens in de verte ,"Inge." Het weergalmt in de tunnel. 'Inge, Inge, Inge, Inge'
"Ja!", wil ik schreeuwen ,"Ja! Hier ben ik!" Maar er komt geen geluid uit meen keel. Ik klamp me vast aan de wand van de tunnel. Ik moet en zal het licht bereiken. "Inge! Ik ben het, Sven!", hoor ik. Sven?
"Lynn heeft me gevraagd hierheen te komen", vervolgt de stem. Lynn?
"Het spijt me echt zo erg dat dit allemaal door mij komt, ik zweer je, had ik geweten dat dit zou gebeuren, had ik nooit iemand gehypnotiseerd om te zeggen dat jij medeplichtig was voor dat feest, en dan was ik al helemaal nooit een magieduel begonnen met Leslie." Leslie. Die naam ken ik.
Ik word moe, uitgeput, ik heb het gevoel dat ik terug in de diepte zal vallen. "Inge!", hoor ik nu, een andere, bekende stem roepen. Die stem ken ik. Dat is Leslie. Zijn stem geeft me moed. "Het spijt me echt", klinkt de klank van de eerste stem.
Dat bezorgt me nog meer kracht. Ik trek me op, dichter naar het licht toe, ik ben er vlakbij. Ineens overvalt het licht me, en ik val. Ik weet niet zeker naar welke kant. Ik kreun. "Inge!", schreeuwt Leslie uit. Hij klinkt blij en vrolijk. Wat nou? Ik probeer mijn ogen te openen, wat heel lastig gaat. Wanneer het me eindelijk gelukt is, zie ik geen tunnel meer, maar een klein kamertje. Ik lig in een bed. Naast me zit een blonde jongen, en Leslie komt naar me toe gelopen. Huilt hij nu? Wat is er gebeurd? Plots komen ook nog een meisje en een Aziatische jongen binnen gelopen. Ineens herinner ik me alles. Sven en Leslie hielden een magieduel om mij. En toen liep ik voor Leslie, en werd zelf geraakt. Ik omhels Leslie en klamp me stevig aan hem vast.