|| 35

Samen met de jongens wandel ik de luchthaven op, waar al snel enkele fans ons herkennen.
“Ow my -; Stef kijk!” Wordt er ineens geroepen door de hele hal. “Omg, 5 Seconds of Summer!” gilt een van de meisjes die er naast loopt. Een groep meiden komt naar ons toe en van hun enthousiasme schiet enkel nog wat verlegenheid over als ze voor ons staan.
“Mogen we alstublieft op de foto?” Vraagt het meisje die ons als eerste had gezien. Ashton, die altijd voor de groep antwoord, knikt al snel van ja, waarna elk meisje om de beurt met ons vier om de foto gaat en we daarna nog aan allemaal een handtekening geven. We lopen verder de aankomsthal in en ineens komt er nog meer geroep. Oke die meiden hadden dus al getweet dat we hier waren, zo iets ging snel rond.
We hadden nog iets meer dan een halfuur, dus gingen we nog wat op foto’s met fans en deelden handtekeningen uit. Ik snapte niet dat andere artiesten dit irritant vonden, door deze mensen bestond je, kon je daar op dat grote podium staan en ermee je geld verdienen. Zonder hun waren we niks!
Net wanneer ik op de foto sta met een meisje zie ik achter de camera iemand voorbij lopen die me wel heel bekend voorkomt. Ik geef de fan nog een snelle knuffel, waarna ik achter het meisje aan loop. Haar proberen zo min mogelijk uit het zicht te verliezen.
“Louise!” Het meisje draaide zich om en zelfs geen speur van verbazing is te zien op haar gezicht, net alsof ze wist dat ik hier was? Misschien had ze me zien staan daarnet? Maar waarom kwam ze dan niet naar me toe?
Ik zag Ashton me boos aan kijken en besefte net dat dit wel een zeer mooi verhaal was voor de pers: Luke loopt onbekend meisje achterna op luchthaven: Nieuwe liefde?
Nu kon ik mezelf wel iets aandoen, waarom moest ik nu op Louise roepen? Maar misschien was ze mijn enigste kans voor terug contact te krijgen met Jade.
“Luke.” Louise komt naar me toe en geeft me een snelle knuffel, waarna we wat ongemakkelijk over elkaar staan. “Hoe gaat het?” Vraag ik ineens wat verlegen. Een kleine glimlach speelt om Louise haar lippen. “Goed hoor, met jou? Wereldberoemd he?” Een blosje vormt op mijn wangen en verlegen knik ik. Ik wist niet dat het zo moeilijk was om toe te geven aan oude vrienden dat je even wereldberoemd was geworden, dat je daardoor hun 'vergeten' was. “Jep. Euhm, heb jij nog contact met Jade?” Louise bijt op haar lip en even zie ik een soort schuldigheid over haar gezicht komen. Net alsof ze het me niet mag zeggen. “Ja euhm, dat heb ik, ja.” Oke ik denk echt dat Jade me dus niet meer wil kennen, waarom zou Louise anders niet durven zeggen dat ze nog contact met der heeft? “Hoe is het met haar?” Vraag ik, misschien wou zij niks meer met mij te maken hebben, maar ik wou wel nog weten hoe het met haar is. “Goed, echt goed.” Een niet zo zekere glimlach hangt rond mijn lippen en droevig knik ik. “Ik mis haar, Louise, wil je haar dat alsjeblieft zeggen?” Ik krabbel mijn nummer op een blaadje die in mijn zak zit en duw dat in Louise haar handen. “Ze is soms dichter dan je denkt, Luke.” Verward kijk ik Louise aan en zie terug die schuldige blik. “Niks, gewoon in je hart. Maar euhm, ik zal het haar zeggen en dit geven. Tot ziens.” Snel geeft ze me een knuffel, waarna ze weg stapt en ik haar niet meer zie in de menigte..