Proloog

De meeste verhalen begint met "Er was eens..." en die eindigen met "En ze leefden nog lang en gelukkig." Maar ons verhaal niet. Want ons verhaal is geen sprookje waarin alles goed komt en met een happy end. Geen mooi verhaal over prinsen op witte paarden die draken verslaan, geen mooie feeën die je dromen uit laat komen en geen vallende sterren die je wensen waar maken. Nee, ons verhaal gaat over het echte leven. Een leven vol met egoïstische mensen, een harde wereld vol met leed, met pijn en armoede. Een wereld waar kinderen op straat leven en dieren mishandeld worden. Ik zeg niet dat het leven alleen maar slecht is hoor, ik bedoel, ik heb mijn lieve familie, mijn beste vriendin Kiara, onze paarden en mijn lieve hond Snowy. We hebben genoeg geld, een dak boven ons hoofd, elke dag 3 goede maaltijden en ik heb de allerliefste vriendin ooit. En toch kan ik het niet laten om aan een ideale wereld te denken, een wereld waar iedereen gelukkig is. Want het lot lijkt altijd weer roet in het eten te gooien, zoals de scheiding van mijn ouders of het overlijden van 1 van onze paarden. Maar het ergste wat me kon overkomen gebeurde 2 dagen geleden. Onze werelden werden compleet overhoop gegooid en wat gisteren nog heel normaal leek lijkt nu een onmogelijk idee.

De diepe duisternis zweeft als dikke stroop om me heen, het maakt het onmogelijk om te bewegen. Ben ik dood? Wat is er gebeurt? Het enige wat ik hoor is een harde klap. Wie ben ik? Waar ben ik? Ik probeer mijn ogen te openen maar het is tevergeefs. Een irritant licht schijnt tegen mijn oogleden en ik weet dat ik nu mijn ogen moet openen. Het lukt niet en ik wil het uitschreeuwen van frustratie.

Tijd verstrijkt, tenminste dat denk ik. Ik weet nog steeds niet zeker of ik nog leef, en toch denk ik van wel aangezien ik steeds meer stukjes van mijn lichaam begin te voelen. Alles doet pijn, dus het lijkt me sterk dat ik dood ben. Maar waarom kan ik me niet bewegen? Soms hoor ik zachte stemmen maar mijn hersenen kunnen de woorden niet aan elkaar verbinden. Het blijft een grote brei. Maar wat me het meest beangstigd is dat ik mijn benen niet meer voel. Ik bedoel, alles doet pijn maar mijn benen lijken er niet meer te zitten. Ik wenste dat ze pijn deden zodat ik in ieder geval wist dat ze er nog zouden zitten.

Dan na iets wat eeuwen lijkt worden stemmen duidelijker. Ik vang flarden op en ik kom dingen te weten. Volgens mij heet ik Maya.
Er komt heel vaak een meisje, Kiara. Diep van binnen besef ik dat ik haar moet kennen maar ik weet niet hoe. Ik blijf in het donker rondzweven. Ik blijf in een rust staat om genoeg kracht te verzamelen. Opeens begin ik door de stroop omhoog te zwemmen. Het put me uit maar ik ga door en op dat moment breek ik door het oppervlak en open ik mijn ogen.