19

De volgende ochtend was het weer één grote chaos bij ons thuis. Isaac had zich verslapen en rende nu paniekerig door het huis opzoek naar zijn gym kleding, mijn vader ergerde zich dood aan Isaacs gedrag en mijn moeder gilde steeds aanwijzingen naar Isaac, die hem eigenlijk alleen nog maar meer gestrest maakte. Ik zag op de klok dat het al bijna kwart over acht was, dus ik trok snel mijn schoenen aan en hoopte dat ik Viktor snel de oprit op zag rijden, zodat ik weg kon uit dit stress huis. Isaac was ondertussen aan het huilen en mijn vader verschuilde zich achter zijn krant en hij deed net of hij niks hoorde, maar ik zag aan de manier waarop hij de krant vasthield dat hij zich dood ergerde. De deurbel ging en ik sprong op. 'Wie is dát nou weer, het is net acht uur geweest!' gilde mijn moeder vanuit de woonkamer. 'Dat is Viktor! Ik ga, doei!' Ik pakte mijn tas en liep snel naar de gang. Ik hoorde nog net mijn vader zeggen 'Hij moet het goed te pakken hebben... Om acht uur 's ochtends iemand ophalen...' Ik trok de deur open en Viktor keek verbaast langs me heen de gang in, waar het geschreeuw van mijn moeder en Isaac duidelijk te horen was. 'Snel, wegwezen!' haastig duwde ik Viktor naar achteren zodat ik naar buiten kon. Viktor ging voor het keukenraam staan en zwaaide naar mijn vader. 'Viktor, doe niet zo slijmerig, maak de auto open!' zei ik terwijl ik ongeduldig aan de deur van de auto rammelde. 'Jij hebt wel een ochtendhumeur, he?' Ik knikte. 'Wen er maar vast aan!' Viktor had de deur opengemaakt en we namen plaats in de auto. Hij haalde een Starbucks beker tevoorschijn. 'Ik hoop dat dit helpt!' Hij gaf me de beker aan en ik keek met een glimlach naar hem. 'Lief, dankje! Je mag me vaker ophalen.' Viktor grinnikte terwijl hij de straat opreed. 'Half zeven opstaan is wel echt vroeg, hoor.' Ik lachte. 'Ik was dan ook niet degene die met dit idee kwam.' Hij knikte. 'Ik heb ook geen spijt, hoor.' Hij legde zijn hand even op de mijne en ik voelde gelijk weer die kriebels. 'Ik heb trouwens echt een leuk idee!' zei hij plotseling. Ik keek hem nieuwsgierig aan. 'Vertel?' Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. 'Nicolai is helemaal verliefd op Mila en hij wilt dat ik een leuke date voor ze bedenk.. Je moet me helpen! Ik zat te denken aan een stripclub!' Ik lachte hard. De gedachte aan Mila in een stripclub was misschien niet het meest romantische beeld ooit. 'Vind je het geen goed idee? Dan gaan wij daar ook verstopt zitten en dan kunnen we lachen!' Viktor keek me grinnikend aan en ik sloeg met mijn hand tegen mijn voorhoofd. 'Maar hoe wil je ze dan daar naar binnen krijgen? Want Nic en Mila gaan daar natuurlijk niet naar binnen als ze zien dat het een stripclub is.' Viktor leek diep na te denken. 'Dat is waar. Gelukkig heb ik jou, ik had daar nog helemaal niet over nagedacht.' Ik leunde achterover in mijn stoel. 'Weet je nog hoe slecht Nic was in dansen afgelopen vrijdag?' zei ik, en Viktor en ik keken elkaar veel betekenend aan. 'Dansles!' riepen we in koor. 'Salsa dansen lijkt me wel wat voor Nic, lekker met de billen schudden!' opperde Viktor, en ik stemde in. 'Dan moeten wij natuurlijk wel komen kijken!' Viktor knikte enthousiast. 'Dat doen we!'
Toen we om kwart voor negen het terrein van de Toekomst opreden, was het nog rustig. Er stonden nog weinig auto's en er was nog niemand op de trainingsvelden. 'Komt je zusje vandaag niet kijken?' vroeg ik terwijl we de auto uitstapte en richting het gebouw liepen. 'Nee, ze houdt niet zo van vroeg opstaan. Vond je haar eigenlijk aardig?' Ik knikte. 'Ja! De zenuwen waren een beetje overbodig.' Viktor lachte. 'Ze is inderdaad heel lief.' Hij trok de deur van het gebouw open en we liepen door de gang richting de trap. 'Ah, daar is ie!' hoorde we achter ons, en we keerde ons om. Frank kwam uit een zijgang op ons afgelopen. 'Ik had al een beetje gehoopt dat ik je wat vroeger hier zou treffen, Viktor. Kan ik even met je praten?' Viktor knikte en keek me verontschuldigend aan. 'Tot zo!' We glimlachte naar elkaar en ik liep de trap op, terwijl Viktor in tegenovergestelde richting achter Frank aanliep.
Ik was vandaag eerder dan Mila, wat een echt wonder was, want dat was nog nooit eerder gebeurd. Ze kwam niet veel later binnen lopen en ik vertelde haar over de avond ervoor. 'Dus hij is je vanmorgen helemaal komen halen uit dat boeren gat van jou?' Mila roerde door haar cappuccino. 'Ja, mijn vader vond het ook een beetje overdreven...' Mila knikte instemmend. 'Hij hoeft hier pas om 10 uur op het veld te staan. Dat betekent dat hij waarschijnlijk om kwart over negen van huis weg moet, wat betekent dat hij om kwart voor negen op moet staan... Het is een man, die hoeft geen make up op te doen en ze hoeven hun haren niet te stijlen enzo. Half uurtje van tevoren opstaan is ruim genomen.' zei ze toen ik haar verbaast aankeek. Ze telde op haar vingers. 'Hij is gewoon twee uur en een kwartier eerder voor je opgestaan! Het is denk ik écht ware liefde!' Ze maakte een hartje met haar handen en ik moest lachen. 'Waar is hij nu, trouwens?' Ik vertelde dat we Frank tegen waren gekomen. 'Ohnee Fee, je denkt toch niet dat hij verkocht wordt ofzo he?' Ik keek haar geschrokken aan. 'Nee joh, hoe kom je daar bij?' Mila haalde haar schouders op. 'Misschien is hij al te lang geblesseerd, kost hij teveel geld en tijd... Weet ik veel!' Ik schudde vast beraden mijn hoofd. 'Nee, Frank klonk juist opgewekt.' Mila keek achterdochtig. 'Opgewekt omdat hij van hem af is misschien..' Ik keek haar verbaast aan. 'Nee, hij doet het toch goed?' Mila zette haar computer aan en dronk in één slok haar cappuccino op. 'Ik denk het...' Ik volgde haar voorbeeld en dacht na over wat Mila gezegd had. Ze had geen gelijk, toch?