De husky's

~Amy~
Bij de receptie aangekomen, werden we ontvangen door Wilma Lindfors. 'Hee,' riep ze gelijk. 'Wat leuk dat ik ben ingedeeld om jullie persoonlijk te begeleiden tijdens jullie verblijf hier! Ik zal jullie met de slee overal mee naartoe nemen, langs de mooiste plekken hier in de buurt. We zullen de komende vijf dagen een heleboel kilometers afleggen. Kom maar mee, dan kunnen jullie de honden begroeten die jullie slee gaat trekken.'
Wilma liep voor ons uit over het paadje. We liepen langs het parkeerterrein waar we waren aangekomen en langs een paar bungalows door het prachtig besneeuwde landschap. We stopten bij een grote schuur, die van binnen was omgebouwd tot een warme verblijfplaats voor de honden.
Wilma duwde de grote schuurdeuren open en liet ons eerst naar binnen gaan.
We keken in het rond. Ook dit was helemaal van hout. De schuur had in het midden een grote brede houten trap die naar een bovenverdieping leidde. Vanaf de bovenverdieping kon je over een golvende houten leuning naar beneden kijken. De hele schuur was verwarmd. Er lagen lekkere warme kleden, kauwspeeltjes, manden, voorbakjes en nog veel meer van dat soort dingen. De husky's, die overal in de rondte liepen, leken allemaal grote vriendjes van elkaar te zijn. Hier en daar liepen mensen zoals Wilma rond (werknemers van het Zweedse compagnon), die voor de honden zorgden.
'Wat vet!' riepen Lia en Jennifer in koor.
Wilma grijnsde. 'Ja, hè! We hebben deze schuur helemaal omgebouwd.'
Voordat we het wisten waren we omsingeld door een heleboel honden die ongeveer tot je knieën kwamen (sommigen zelfs groter!), en ons allemaal kwamen begroeten.
Ik zag dat het vooral husky's waren, maar ook andere honden.
'Oh my god!' riep Jennifer gelijk. 'Wat zijn ze lief!'
'Dat zijn ze zeker,' zei Wilma trots. 'Het zijn grote schatten. Ze zijn ontzettend vriendelijk, sterk en speels. Ze komen jullie gewoon begroeten en besnuffelen. Laat ze maar even hun gang gaan. Als ze tegen je opspringen, dat doen ze trouwens bijna nooit hoor, maar mochten ze het toch doen, duw ze dan terug op de grond en zeg met een duidelijke heldere stem; 'nee!' Sommige honden zijn nog best jong en moeten nog veel leren.'
Toen pas viel het ons op dat er ook een paar puppy's rondliepen. 'Is dat niet gevaarlijk? Doen die grotere honden die puppy's niet wel eens kwaad? Dat mannetje daar is behoorlijk groot,' zei Joris, en hij wees naar een mannetje helemaal vooraan.
Wilma schudde haar hoofd. 'Hij is juist een van de goedzakken! Hij is heel lief voor de puppy's, net als de anderen honden trouwens.'
'Welke zijn de onze?' vroeg Jennifer, die op de grond was gaan zitten en omringd was door husky puppy's die allemaal met haar wilden stoeien.
Wilma keek in het rond. 'Omdat alle honden nu een beetje druk zijn en jullie allemaal willen begroeten, moeten we even wachten tot ze weer wat rustiger zijn en weer doorgaan waar ze mee bezig waren. Daarna kan ik ze aan jullie voorstellen. Kijk, ze worden al rustiger.'
Toen alle honden rustig waren en wegliepen, wenkte Wilma ons. We liepen achter haar aan.
Het duurde niet lang of er kwam een jonge vrouwtjes husky op ons afspringen met een speeltje in haar mond. Ze wilde spelen. Ze legde het ding voor mijn voeten neer en keek mij afwachtend aan. Ik wilde er omheen lopen om Wilma en de rest te volgen (die niet doorhadden dat er een hond met mij wilde spelen), maar toen ik om de hond heen wilde lopen hield ze me tegen door een blaf te geven en voor me te springen. Ik deinsde achteruit. Er kwam een tweede hond aanspringen; een mannetje die iets ouder was dan de andere hond.
Fijn. Nou wilden ze allemaal spelen.
'Hee! Wilma! Wacht even! Ik wordt opgehouden! Ik... ik... ik kan er niet langs,' stotterde ik, terwijl ik verwoede pogingen deed om langs de twee honden te komen. Een paar oude luie honden in de hoek keken me loom aan.
Wilma en de anderen draaiden om. Toen ze zagen wat er aan de hand was, begonnen ze te lachen en kwamen ze terug.
'Hier zijn ze!' riep Wilma. Ze wees op de twee honden. 'Dit zijn er twee van de vijf die jullie slee gaan trekken.' Ze wees op het jonge vrouwtje die als eerste naar mij toe was gekomen. 'Dit is Tilly. Ze is nog maar drie jaar, heel erg speels en moet nog veel leren. Maar ze is wel heel erg lief hoor. Soms word je alleen wel een beetje moe van haar spelletjes. Ze wil gewoon altijd spelen. Maar dat hoort bij haar leeftijd. Die andere daar is Marvin, haar vijf jarige broertje. Marvin wil heel erg graag nieuwe dingen leren, maar is wel super ondeugend!'
Het duurde niet lang of we hadden de andere drie honden gevonden;
Zanna: een oude, lieve rustige vrouwtjes hond van een jaar of zeven.
Aaron: een vier jarige mannetjeshond die ontzettend braaf was.
En als laatste, Vira: een vrouwtje van zes jaar. Dit was de lievelings hond van Wilma en was heel erg slim. Ze had dingen snel onder de knie en volgde Wilma overal.
'Ik kan niet wachten tot morgen, wanneer we eindelijk gaan sleeën,' zei Jennifer.
Joris, Lia en ik stemden daar volmondig mee in.
Na de honden te hebben begroet kregen we nog een uitleg van Wilma. Ook legde ze ons uit wat ons te wachten stond en hoe laat we er moesten zijn. Morgen (dinsdag dus), zouden we de hele dag op pad zijn met de slee en de honden maar 's ochtends en 's avonds zijn we gewoon in het compagnon. Op woensdag ook en donderdag ook. Maar de laatste nacht (van donderdag op vrijdag), brengen we in de natuur door. Vrijdag konden we afscheid nemen van de honden en moesten we om twee uur weer uit onze bungalow zijn voor de volgende gasten.
Na de uitleg liepen we, samen met Wilma (die Vira gezellig meenam), terug naar de receptie waar we een aantal folders in onze handen kregen gedrukt.
Je kon onmogelijk zeggen dat dit een saaie vakantie zou worden. Of ik spijt had van deze vakantie? Absoluut niet!