Hs 33 - Love Is All What Matters

(door Sasha)
Met een wee gevoel in mijn maag sta ik op. De hele nacht moest ik denken aan dat moment waarop Logan me zoende. Waarom deed hij dat? Hij is toch niet zo'n creepy leerkracht die het met al zijn studenten aanlegt? Nee, zo is hij toch niet? Hij was steeds zo lief en het voelt echt alsof we een band hebben. We zijn geïnteresseerd in dezelfde dingen en hebben dezelfde dromen. Hij is alleen maar 6 jaar ouder dan mij en mijn magieleerkracht. Ik ga voor de spiegel staan. Wie ben ik? Wat is er met me gebeurd? Ik was steeds zo gewoon en normaal. Mensen noemden me 'dat lieve kleine meisje'. En nu heb ik met mijn leraar gezoend? Maar op het moment zelf voelde het zo juist...
Shailene doet haar oogmaskertje -dat ze 's nachts draagt, omdat ze gelooft dat haar ogen daar helderder van worden of zoiets- af en staart me aan. "Wat is er zo belangrijk dat het me op dit uur van de dag wakker mag maken?", vraagt ze slaperig. "Het is acht uur", antwoord ik ,"Je kan nu heus wel opstaan. Het is niet omdat het zaterdag is dat je hier tot twaalf uur moet liggen." De weekends vind ik het leukst, hier op RMA. Enkele leerlingen gaan naar huis, maar de meesten blijven hier en dan doen we vaak iets leuks met z'n allen. Zoals naar de film gaan of marshmallows roosteren. De leerkrachten blijven ook hier op school, wat best wel leuk is. In het weekend mogen we veel meer. Shailene geeuwt en gaat rechtop zitten.
Ik neem een blauw jurkje uit mijn kast en verdwijn er mee in de badkamer. Vandaag belooft een vreemde dag te worden. Wat moet ik zelfs doen, wanneer ik Logan tegenkom? Moet ik hem negeren? Naar hem toegaan? Doen alsof het nooit is gebeurd? Of er juist over beginnen?

(door Lynn)
Samen met Chanyeol zit ik in het park. Mijn hoofd rust op zijn schouder en zijn arm is om me heen geslagen. Ik merk nu pas hoe hard ik dit gevoel gemist heb, de laatste tijd. Ik voel me zo schuldig dat ik niet naar hem luisterde en zo kwaad op hem was, terwijl hij me alleen maar probeerde te beschermen. "Ik denk toch echt dat je het aan de politie zou moeten vertellen", mompel ik. Hij zucht ,"Wat zouden ze doen? Het is meer dan 5 jaar geleden en in Los Angeles gebeurd. Daar gaan ze nu niks meer aan hebben." Ik haal mijn schouders op. Ik vind het de moeite waard, maar ik begrijp waarom Chanyeol er liever over zwijgt. Het is al zo lang geleden, en het doet nog steeds pijn. "Heb je enig idee hoe hard ik je gemist heb?", zegt hij stil. Ik kijk in zijn ogen en glimlach. "I love you..."

(door Sasha)
Ik heb het negeren gekozen. Daarnet kwam ik hem tegen in de gang. Hij zag me niet, omdat ik snel ben doorgelopen, maar he bezorgde me zo'n raar gevoel. Nu stap ik samen met Sammantha door de gangen, op weg naar het park waar de anderen ook zijn. "En weet je, toen zei Inge: 'Kom op, Sam! Nu gaan we samen in die achtbaan!'", vertelt Sammantha, met tegelijk een wazige blik in haar ogen, en een glimlach op mijn gezicht. "Je mist haar echt heel erg, hé?", stel ik vast. Ze knikt. Ineens hoor ik een bekende stem. Logan. Ik probeer de neiging om te kijken te weerstaan en gewoon door te lopen.
"Miss Parker, kan ik je even spreken?" Ik zucht vanbinnen. Negeren zal niet meer lukken. "Ik zie je straks wel", zegt Sammantha en ze loopt alleen verder, waardoor ik me wel moet omdraaien. Daar staat Logan inderdaad. Hij draagt een wit hemd en ongewild bedenk ik hoe knap hij er uit ziet.
Hij loopt naar me toe en leidt me naar zijn bureau. Dat is een klein lokaaltje waarin enkel een tafel, een stoel en een kast staat. Iedere leerkracht heeft zo'n lokaaltje, maar ik was nog nooit in één binnen geweest. Ik merk onmiddellijk al de boeken over magie in de kast op. Wauw, ik zou er echt graag heen lopen en ze één voor één uit die kast halen en lezen. Hij ziet waarnaar ik kijk en ik merk dat hij een glimlach niet kan onderdrukken. "Zo, wat wou je zeggen?", vraag ik, alsof ik niet weet waar het over gaat. Hij aarzelt. "Ik zou graag praten over wat gisteren is gebeurd." Ik haal mijn schouders op ,"Er is niks om over te praten."
"Jawel, Sash. Ik wil gewoon dat je weet dat ik het meende." "Meende?", herhaal ik verbaasd. Wat bedoelt hij nu? Dat hij geen engerd is die met al zijn leerlingen een relatie begint? "Ja. Je bent echt de eerste persoon in mijn leven, die alles zo overhoop heeft gehaald. Ik voel me echt goed bij je, en ik wil gewoon dat je dat weet." Ik krijg kriebels in mijn buik, maar realiseer me dan weer dat hij mijn leraar is. "Logan, je bent 6 jaar ouder dan mij, en mijn docent!" Hij knikt. "Je hebt gelijk, het spijt me, ik had er nooit over mogen beginnen, als dat is wat je wilt, dan zal ik je vanaf nu met rust laten. Ik wil alleen dat jij gelukkig bent." Die woorden maken me gek. Waarom is hij nog steeds zo lief? Ik ga wat dichter bij hem staan en neem zijn hand vast.
"Ik ben er zeker van dat wetten niet altijd juist zijn", zeg ik , waarna ik me naar hem toe beweeg en mijn lippen op die van hem druk.