Verloren vriend

Ik mis je.

Dat merk ik altijd, iedere dag, maar soms slaat het even aan als een bom. Dan herinner ik me niet de kleine dingen, je glimlach, je dubbelzinnige opmerkingen en je schuinzinnige grappen, maar dan herinner ik me al die keren dat je er voor me was. Al die keren dat ik er niet voor mezelf kon zijn, omdat ik mezelf daarvoor te erg haatte.

En dat mis ik.

Ik mis het dat ik niet meer zo iemand heb, die altijd voor me klaar staat en bij wie ik al mijn shitzooi kan dumpen. Ik mis het dat ik niet iemand meer heb met wie ik nog zo erg ruzie kan maken, op wie ik zo immens boos kan worden, maar die dan maar één ding hoeft te zeggen of hoeft te doen waardoor alles weer goed komt. Ik mis iemand van wie ik onvoorwaardelijk houd, en die ook zo van mij houdt.

Ik mis jou.

Zo erg. Maar je blikken zeggen meer dan elk woord ooit zou kunnen doen, en ik weet dat dit niet meer goed gaat komen. Dat het nooit meer zo wordt zoals het eerst geweest. En ik ben zo, zó kwaad daarom. Op jou, op mij, op onze vrienden en op God en iedereen. Want wat is er misgegaan? Dat vraag ik mezelf te vaak af. Soms geef ik jou de schuld, soms geef ik mezelf de schuld, en soms hebben we beide schuld. Maar ik wil je gewoon terug.

Want ik mis je.

Meer dan ik je ooit zou kunnen vertellen, en meer dan je ooit zou begrijpen.