Is dit het einde?

POV: Ingrid
Ik hoor dat Tessa mij roept. Zo snel ik kan ren ik naar haar toe. 'Ingrid, wil je me helpen?' Ze lijkt bang maar vastberaden en ik heb een grote bewondering voor haar moed. Ik stem gelijk in en ze grijnst. 'Goed, we moeten de kroon vinden, want zodra wij hem in handen hebben heeft Kronos geen macht meer en kunnen we hem verslaan.' Legt ze uit. 'Dus ik denk dat kroon op een plek ligt waar niemand eigenlijk heen wil zodat hij niet het risico loopt.' Vervolgt ze. Ik knik begrijpend. Dan komt Eric op ons afgerend in zijn weerwolven gedaante en mijn hart maakt een driedubbele salto. 'Tessa, de kroon ligt waarschijnlijk op de bodem van het pad der doden.' Ze trekt wit weg maar toch recht ze dapper haar rug. 'Wijs me de weg!' Ik zie dat Eric aarzelt. 'We kunnen niet anders.' Fluister ik zacht. Hij knikt en begint voor ons uit te rennen. Zo hard we kunnen rennen Tessa en ik achter hem aan, ondertussen vechtende mensen ontwijkend. We komen bij een diep ravijn en ik ril even. Dit is wel heel diep. Tessa kijkt angstig naar beneden. 'Goed daar ga ik dan.' Ze maakt aanstalten om te springen maar Eric pakt haar arm en houd haar tegen. 'Het land van geheimen heeft jou nog heel hard nodig. Ik zal gaan.' Tessa en ik willen allebei protesteren maar hij is al gesprongen. De kille diepte in. Ik wil het uitschreeuwen en ik ben van plan hem achterna te springen maar Tessa ziet het aankomen en ze slaat haar armen als bankschroeven om me heen. Mijn schreeuw blijft steken in mijn keel, verstikt me. Ik stik in mijn eigen verdriet. De tranen stromen als watervallen over mijn wangen. Dan ontsnapt de schreeuw eindelijk uit mijn keel. Hij klinkt rauw, gekweld en vol met pijn. 'Ik heb nooit hardop gezegd hoeveel ik van hem houd en hoeveel hij voor me betekent.' Zeg ik terwijl de snikken steeds hysterischer worden. Tessa wiegt me troostend heen en weer terwijl ook bij haar de tranen over haar wangen stromen.

'Dat kan altijd nog nu zeggen.' Hoor ik opeens een schorre stem zeggen. 'Eric!' Ik spring op hem af waardoor hij bijna weer in het ravijn valt. Dan begin ik hem met mijn vuisten op zijn borst te stompen en ik laat nog meer tranen stromen maar nu van woede. 'Stomme idioot, wat dacht je wel niet? Doe dat nooit meer! Ik dacht dat ik je voor altijd kwijt was!' Eric pakt mijn polsen vast zodat ik zijn borst niet meer tot moes kan slaan en hij dwingt me hem aan te kijken. 'De enige manier om dit pad te lopen en ook weer terug te kunnen is ware liefde. Jij bent mijn ware liefde. En oké misschien telde het feit dat ik net als een kat 9 levens had ook wel mee.' Geeft hij schoorvoetend toe. Ik kan het niet laten te vragen. 'Hoeveel heb je er nog over?' Hij buigt zijn hoofd. '1 en die wil ik voor altijd met jou doorbrengen.' Fluistert hij. 'Voor altijd.' Beloof ik hem en dan zoent hij me.

Tessa onderbreekt ons voorzichtig. 'Dat was heel dapper maar heb je ook gevonden wat we zochten?' Eric haalt de kroon grijnzend uit zijn zak en Tessa pakt hem met grote ogen aan. 'Kom we moeten naar anderen toe om mijn moeder te vragen wat we nu moeten doen.' We rennen terug naar het strijdgewoel. 'Mam!' Hoor ik Tessa roepen. Koningin Aurora komt op ons afgerend. 'Mam, we hebben de kroon. Wat moeten we nu doen?' Vraagt Tessa hulpeloos. Koningin Aurora glimlacht. 'Zodra jij de kroon opzet zal Kronos zijn kracht verliezen en kunnen we hem naar het rijk der doden verbannen.' Snel zet Tessa de kroon op en het lijkt wel alsof ze met die beweging een TV op pauze zet. Al het geluid verstomt en iedereen verstijft. 'De strijd is over, het land van geheimen heeft gewonnen.' Zegt koningin Aurora met een autoritaire stem. De meesten begonnen te juichen en te klappen en hier en daar gingen al wat levende doden in rook op. Opeens hoor ik Eric naar adem happen en als ik kijk zie ik hem stomverbaasd naar een zwaard staren. Het zwaard zit met de hele schacht in zijn buik en de levende dode die dit op zijn geweten heeft gaat in rook op. Eric valt op de grond. 'Nee!' Ik kniel bij hem neer, hij is weer veranderd in zijn mensen gedaante. Mijn handen trillen als ze het bloeden proberen te stelpen. Zijn hand houd me tegen. 'Nee Ingrid, het is te laat.' Zijn stem is een fluistering. 'Nee je hebt het me beloofd. Je laatste leven zou je bij me blijven!' Hij glimlacht zacht en hij strijk een traan van mijn gezicht. 'Je bent zo mooi, zo lief en zo dapper. Wil je me iets beloven?' Ik knik, niet in staat iets te zeggen. 'Beloof me dat je voorzichtig doet.' Ik slik. 'Dat beloof ik.' Koningin Aurora en Jake komen aan rennen. 'Help hem alstublieft!' Smeek ik de koningin. 'Het spijt me maar er is niet wat ik kan doen.' Zegt ze verdrietig. Eric kijkt haar eerbiedig aan. 'U kunt wel wat voor me doen. Kunt u me mijn fouten en verkeerde beslissingen vergeven?' Ze knikt. 'Een jonge man met zo'n oprecht en dapper hart als jij kan niet slecht zijn. Alles is je vergeven.' Hij zucht. 'Dank u. En Ingrid, ik zal altijd bij je zijn. Dat beloof ik. Misschien niet als mens maar ik zal terug komen.' Hij sluit zijn ogen en ik kus hem huilend. 'Ik hou van je.' Snik ik. Hij haalt voor de laatste keer adem. 'Ik ook van jou.' En dan slaat zijn hart zijn laatste slag.