De aankomst in het Zweedse compagnon

~Jennifer~
Ik heb die nacht niet heel erg veel door gekregen van de busreis. Ik sliep de hele nacht aan een stuk door, tot half zes. Amy moest me toen zo nodig wakker maken voor het prachtige uitzicht. Ik kon haar geen ongelijk geven. Het was een geweldig uitzicht! Al die witte sneeuw, zo wit, dat het pijn deed aan je ogen. Overal waar je keek sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Hier en daar een paar bomen en mensen (er waren meer bomen dan mensen en auto's), en dat was het. Een heel andere uitzicht dan het uitzicht uit ons flatje. Daar konden we alleen een drukke winkelstraat, het strand en de eindeloze zee zien.
'Heb ik nog iets gemist vannacht?' vroeg ik aan Amy. (Lia en Joris waren ook al wakker en keken vol bewondering, net als de meeste andere mensen in de bus, naar het uitzicht. De twee kleine kinderen waren de enigen in de bus die sliepen.)
Amy lachte en schudde haar hoofd. 'Ik weet het niet. Ik sliep zelf ook. Maar ik denk niet heel erg veel. Het enige wat ik Edward net tegen de buschauffeur hoorde zeggen, was dat we een half uur in de file hebben gestaan. Je sliep trouwens heel charmant net, helemaal tegen het raam aangeplakt.'
Ik schrok en haalde vlug een spiegeltje uit mijn Prada tas. Ik gaf een klein gilletje. De mensen in de bus keken me even kort en waarschuwend aan.
'Hee joh, Jenn! Denk aan die kinderen. Ze slapen net lekker,' zei Amy gelijk.
Ik wijs naar de spiegel. 'Ik zie er niet uit!' siste ik. 'Ik had het kunnen weten; nooit in slaap vallen in een bus! Één, de volgende dag heb je spierpijn van het opgevouwen zitten, en twéé, je make-up is uitgeveegd en je haar staat alle kanten op!'
Ik haalde vlug mijn stijltang tevoorschijn, maar bedacht toen dat er geen stopcontact was in de bus. Ik raakte in paniek. Zo kon ik straks niet uitstappen als we bij het compagnon waren!
Amy tikte me aan en wees naar iets boven onze hoofden.
Ik dacht eerst dat ze naar een spin of een ander niet leuk beest wees, en keek daarom een beetje onzeker en bang naar boven. Maar toen ik zag dat er geen spin, maar een air-conditioning, een paar knopjes en een stopcontact boven onze hoofden was, keek ik een stuk vrolijker. 'Een stopcontact!' riep ik triomfantelijk.
'Graag gedaan hoor,' mompelde Amy.
Ik gaf haar een dikke zoen op haar wang, waarna ze die haastig afveegde.

Toen mijn haar en make-up weer bijgewerkt waren, voelde ik me gelijk een stuk mooier. Ik leende mijn waterproof mascara uit aan het meisje die achterin de bus zat met haar vriendje, en stopte de oortjes die vastgekoppeld waren aan mijn Ipod in mijn oren om wat muziek te luisteren. Ondertussen genoot ik van het uitzicht en praatte ik wat met de mensen in de bus. Wilma, die naast Edward zat, praatte vrolijk mee.

Tien uur. We reden het erf van het Zweedse compagnon op. De grote witte bus stopte en iedereen stapte uit. Met z'n allen hielpen we de buschauffeur met de koffers uit de berging van de bus te tillen, waarna we hem bedankten voor de fijne rit. Vervolgens sleepten we onze koffers naar de receptie, waar we incheckten.
'Ik kan niet wachten om te zien hoe onze bungalow eruit ziet,' zei Lia.
'Ik ook,' stemde ik ermee in.
'Ik heb jullie toch de foto's op de site laten zien?' vroeg Amy.
'Ja, maar dat is niet hetzelfde als in het echt,' zei ik.
We zeiden onze busgenoten gedag, en liepen over het sneeuw vrijgemaakte pad, richting onze bungalow.
De bungalow was werkelijk een plaatje! Het was een vier persoons bungalow. Hij was helemaal van hout met een kleine veranda met een dakje erboven. Binnen was het nog mooier! Als je naar binnen ging stond je gelijk in een gezellig ingerichte woonkamer, met links achterin de keuken. Rechts waren twee, twee persoons slaapkamers, met links daarnaast een klein gangetje. Aan de linkse kant van het gangetje was de badkamer. Het was maar een kleine badkamer met twee wastafels, een douche en een wc.
Ik zette mijn koffers weg en liep richting de slaapkamers, die ook helemaal van hout waren. De slaapkamers bleken er precies hetzelfde uit te zien; in het midden een twee persoons hemelbed met een wit fluwelen doorzichtig grodijntje eroverheen gedrapeerd, werkelijk een supermooie ouderwetse houten kaptafel, een houten kledingkast met aan de binnenkant van de twee deuren een spiegel, een oud houten bureau en een raam met een brede vensterbank waarin je kon zitten, met uitzicht op de veranda, een paar andere bungalows en natuurlijk het prachtig besneeuwde gebied. Helemaal op de achtergrond zag je een paar besneeuwde bergen.
'Echt een geweldig huisje!' zei Joris, die in de woonkamer bij een ouderwetse tv stond. 'Een beetje ouderwets en donker hier en daar, maar wel heel erg knus. Vooral dat hemelbed in de slaapkamer is mooi.'
'Welke slaapkamer willen jullie?' vroeg Lia, die uit de andere slaapkamer kwam lopen.
'Die met dat raam en die grote vensterbank!' riep ik gelijk.
Lia lachte. 'Oké.'
Ik glimlachte en trok mijn roze XXXL koffer achter me aan om te gaan uitpakken.
Amy stak daar een stokje voor. 'Aangezien jij super veel spullen hebt, zou ik daar even mee wachten. We worden al om elf uur verwacht bij de receptie, om naar de honden te gaan en onze eerste uitleg te krijgen. Je hebt nog de hele middag om uit te pakken.'
'Hoe laat is het nu dan?' vroeg ik.
Joris hing zijn jas en die van Lia aan de kapstok. 'Bijna elf uur denk ik.' Hij keek op zijn horloge. 'Kwart voor elf.'
'Laten we dan maar gaan,' zei Amy. Ze pakte de jas van Joris weer van de kapstok en duwde hem in zijn armen.