031 Louis

"El, wat scheelt er? Je hebt nog amper iets gezegd sinds de voetbalmatch" Zuchtend draait ze zich naar me toe. "Meen je dat nu? Besef je echt niet wat er aan de hand is?" Fronsend kijk ik haar aan. Wat zit haar in godsnaam dwars? "Dus jij gaat me vertellen dat je niet weet waarom ik boos ben!?" Aarzelend knik ik. "Wat is er gaande tussen jou en Jasmine?" Niet wetend wat ik moet zeggen haal ik mijn schouders op. "Wat is er gaande tussen ons?" vraag ik dan maar als blijkt dat ze niet van plan is nog iets te zeggen. "Hebben jullie iets met elkaar ?" Meteen schiet ik in de lach. Jas en ik die iets met elkaar hebben, dat is te belachelijk voor woorden. "El, waarom zou ik iets met een ander meisje beginnen als ik jou heb?" vraag ik nog steeds wat lachend. "Omdat de boekjes er vol van staan en ik heb ook wel gezien hoe jullie vreugde deelden bij de vierde goal." mompelt ze nog steeds boos. "Ik kan je met zekerheid garanderen dat jij, en jij alleen, degene bent aan wie ik mijn hart heb gegeven." Ik neem haar handen vast en knijp er eens bevestigend in. Ze lijkt nog steeds niet volledig overtuigd te zijn, maar ze knuffelt me dus dat lijkt me wel een goed teken. "Je kan kiezen... zij of ik." Ze trekt haar los en vertrekt.