[NL] Strippoker

De treinreis van King’s Cross naar Hogsmeade duurde altijd lang. Natuurlijk viel er veel te vertellen over vakanties, maar zelfs dat onderwerp raakte na een uur of twee wel uitgeput. Op het moment waarop Wesley begon te merken dat Oliver al voor de derde keer vertelde over het geïmproviseerde potje Quidditch dat hij die zomer met de Weasleys had gespeeld, leek het hem tijd op een ander onderwerp over te gaan. Hij wist onderhand de exacte woorden die Percy had gebruikt om Oliver met zijn overwinning te feliciteren al uit zijn hoofd.
      “Laten we een spelletje spelen,” stelde hij voor.
      “Wat voor spelletje?” vroeg Oliver, terwijl hij zo ver onderuit zakte op zijn bank dat hij zijn voeten naast Wesley aan de overkant kon leggen. Wesley overwoog zijn schoenen weer van de bank te duwen, maar besloot dat hij te lui was.
      “Ik weet het niet,” gaf hij toe. “Iets.”
      “Ik zie ik zie wat jij niet ziet?” Oliver keek om zich heen. Het interieur van hun compartiment was vrij kaal. “Het is groen.”
      “Gast, je speelt nu al vals. Er is hier niets groens.”
      “Telt wat er buiten is niet?”
      Wesley rolde met zijn ogen. Het voorbijschietende boslandschap was behoorlijk eentonig. “Een boom, toevallig?”
      “Hoe raad je het?”
      “Occlumency. Misschien moeten we iets anders spelen.”
      Oliver antwoordde niet, maar prikte met zijn voet in Wesleys dij. Wesley overwon met heroïsche inspanning zijn luiheid om Oliver bij zijn enkels te pakken en van de bank te duwen. Oliver reageerde door een poging naar hem te schoppen, maar Wesley trok zijn eigen voeten op en maakte het zich comfortabel op zijn driepersoonsbank.
      “Het gebrek aan spelkaarten en ander materiaal verkleint onze opties een beetje.” Zijn ogen vielen op de twee lege flessen pompoensap op het tafeltje, die ze eerder van de heks met het snoepkarretje hadden gekocht voor een paar sikkels. “Flesje draaien? Wacht, nee.”
      Het was echter al te laat, want Oliver was al hopeloos in de lach geschoten. “Je had gewoon iets kunnen zeggen, weet je.” Wesley nam zich een voorbeeld aan Oliver en probeerde op zijn beurt om hem te schoppen. Oliver had zoveel plezier dat hij het nauwelijks leek te merken. “Ik begrijp het volledig als je me graag wilt kussen. Ik ben immers Quidditch Captain. Als ik Angelina mag geloven, ben ik erg gewild.”
      Wesley gaf zijn pogingen tot fysiek geweld op en zuchtte. “Laten we dit vergeten en iets anders spelen.”
      “Strippoker?” stelde Oliver met een suggestieve wenkbrauwwiebel, precies op het moment dat de deur van het compartiment open ging.
      “Eh,” zei Percy. Hij schoof de deur met zoveel kracht weer dicht dat die tegen de zijkant knalde en op een kier open sprong. Vijf seconden lang staarden Wesley en Oliver naar de deur en het deel van Percy’s schouder dat zichtbaar was door de kier. Toen werd de deur voor een tweede keer geopend, langzamer dan eerst. Percy stond nog steeds in de opening, hoofd een tint die wat meer weg had van een van de kleuren van Gryffindor dan normaal. Hij bracht zijn hand naar zijn bril en liet hem zonder iets te doen weer vallen. “Eh,” zei hij opnieuw. “Stoor ik?”
      Oliver, nog veel roder, schudde heftig zijn hoofd. “Nee, natuurlijk niet. Kom binnen.”
      Het leek alsof Percy niet zeker wist of hij blij moest zijn met die uitnodiging, maar hij ging er wel op in. Wesley zag Percy kijken naar zijn bank, maar hij weigerde zijn voeten in te trekken. De trein schudde een beetje en Percy werd gedwongen om naast Oliver te gaan zitten om te voorkomen dat hij op iemands schoot zou landen.
      “Nou, Oliver,” zei Wesley. “Misschien toch flesje draaien?”
      Oliver bevroor en Percy maakte een bijna piepend geluid. “Ik heb toch het gevoel dat ik stoor,” zei hij, terwijl hij probeerde op te staan. Hij werd gestopt door Oliver met een hand op zijn schouder, die onmiddellijk weer werd terugtrokken zodra Oliver besefte dat hij Percy had aangeraakt.
      “Sorry,” mompelde hij.
      Wesley kon zich niet herinneren dat hij ooit iets had gezien dat meer frustrerend was dan dit tafereel. Hij was weliswaar uit op wraak, maar niet volkomen harteloos. “Percy, hoe was jouw vakantie?”
      Percy kon niet stil blijven zitten op de bank. “Goed, goed. Prima.”
      “Gaaf. Oliver vertelde dat hij bij jullie was voor een potje Quidditch. Jij deed niet mee?”
      “Nee, ik ben liever scheidsrechter. Ik heb een beter uitzicht vanaf de grond.”
      Wesley dwong zijn wenkbrauwen met enige moeite om niet de lucht in te gaan. “Uitzicht? Waarop?”
      “Overzicht!” verbeterde Percy, terwijl hij Oliver heel opvallend niet aankeek. “Ik bedoelde overzicht. Over het spel.”
      “Oh, natuurlijk.” Het leek er niet op dat iemand anders een poging durfde te doen om de gespannen stilte te doorbreken, dus voelde Wesley zich gedwongen door te babbelen. “Maar uitzicht is ook leuk, vind je niet? Oliver houdt ook van uitzicht. Vooral het uitzicht in de bibliotheek, bij het derde tafeltje tussen de secties met astronomie en plantenkunde.”
      “Daar zit ik altijd,” zei Percy verbaasd.
      “Oh, echt?”
      “Wes,” piepte Oliver.
      “Ja?”
      Oliver zei niets, maar zijn blik sprak boekdelen, van het soort dat waarschijnlijk thuishoorde in de restricted section.
      Het was weer even stil. Toen schraapte Percy zijn keel. “Ik kwam hier eigenlijk met een boodschap. Oliver, professor Flitwick vroeg me je te laten weten dat professor McGonagall meldt dat het is gelukt om het veld voor de hele komende zaterdag te reserveren.”
      Oliver lichtte op. “Dat is geweldig, Percy. Dankje.”
      Percy werd weer verdacht roze. “Je moet niet mij bedanken. Ik heb nauwelijks iets gedaan.”
      “Hé, Percy,” zei Wesley, toen het duidelijk werd dat Olivers hoofd vol zat met sproeten en hij Wesleys betekenisvolle blik nooit zou opvangen, “je zou moeten komen kijken naar de try-outs.”
      “Oké,” zei hij. “Ik zal zaterdag langskomen bij het veld.”
      Olivers ogen werden wijd. Wesley realiseerde zich iets te laat dat Oliver mogelijk zijn eigen team niet zou halen als hij wist dat Percy de hele tijd toekeek, maar aan de andere kant konden ze hun Captain toch niet van zijn bezem zetten. De potentiële Chasers wiens Quaffles zouden worden doorgelaten omdat de Keeper was afgeleid konden ook niet klagen. Iedereen blij.
      Behalve Percy, blijkbaar. Hij kauwde op zijn lip en leek ergens mee te zitten.
      “Is er iets?” vroeg Oliver.
      Percy fronste een beetje. “Ik denk niet dat strippoker is toegestaan volgens de schoolregels.”
      Wesley hoorde Olivers haastige antwoord maar half omdat hij te hard lachte. Het leek hem beter voorlopig maar niet aan Percy te laten weten dat als Oliver geïnteresseerd was in strippoker met iemand in dit compartiment, die persoon een a meer had dan Wesley zelf. Met een beetje geluk zou Percy daar zelf snel genoeg achter komen.