H 8.4 - geboorte

De wind die het zand deed opwaaien gaf een rustig gevoel. De zee die me liet wegzinken in een eindeloze gedachten, was het enige waar ik nog interesse had. Zacht wreef ik over mijn buik die behoorlijk gegroeid was, de afgelopen maanden. Het zal niet lang meer duren, voordat het langverwachte kind geboren zal worden.
Het was pijnlijker dan wat ik gehoord had van de rest van de mensen die zwanger waren. Het was ook onvoorspelbaar dat mijn haar uitviel tijdens de zwangerschap.
Steeds als ik echo's liet maken om te bepalen wat voor een geslacht het werd, begonnen alle apparaten te piepen. Ik kwam moeizaam overeind en zwaaide naar de man die met mijn dochter in het water waren.
Ik liep langzaam naar hun toe en wachtte geduldig af tot mijn dochter Yuma zich van de man week en me een zachte knuffel gaf.
'Ik kan niet wachten om een baby broertje of zusje te hebben,' zei ze en begon te lachen. Ik glimlach terug en keek mijn man aan. Hij begreep onmiddellijk waarover het ging en liep met grote passen naar me toe en sloeg een arm om mijn schouder en we liepen met Yuma terug naar huis.
Het was een van de wonderen dat we dicht bij het strand woonde.
'Mama, gaat het wel?' vroeg ze en ik knikte vermoeid. Ik wist nog goed dat ik zwanger was van Yuma, ze was een sterk en gezonde meid, en ik wist dat ze een prachtig leven ging leiden, maar ik was bang, bang voor wat er komen zal.
Ik zak neer en kreeg het benauwd, waarbij mijn man me hielp. Yuma was een eindje verderop en had gezien hoe ik door mijn knieën was gezakt. Ik kreunde hard en voelde de pijn in mijn buik.
Veels te vroeg, het kind was ruim een week te vroeg. 'Lief, het is begonnen,' sprak ik door mijn hoge ademhaling heen en mijn man keek om zich heen en zocht naar iemand die me kon helpen.
Een vrouw had ons gezien en liep geschrokken naar me toe.
'Mevrouw, blijf kalm het komt goed,' zei ze en riep naar mijn man dat ze de auto moest halen. Zelf pakte ze haar telefoon en belde het dichtstbijzijnde ziekenhuis om een bed gereed te maken.
'Kunt u lopen?' vroeg ze en ik knikte en kwam moeizaam overeind en liep stapje voor stapje, met ondersteuning van de vrouw naar de auto en ging voorin zitten. Ik voelde hoe de pijn heftiger werd, maar het met een minuut weer afnam.
De auto werd gestart. Yuma keek vanaf de achterbank zenuwachtig toe hoe de auto richting het ziekenhuis reed.
Zweet begon over mijn voorhoofd te parelen en ik had niet gedacht dat het zo warm was.

In het ziekenhuis werd ik direct geholpen en kreeg een kamer. Ik lag daar onder de dekens en had de hand vast van mijn man. Ik kon amper mijn ogen openhouden, alles was wazig om me heen, alleen het gezicht van de man voor me was helder.
Ik glimlach, maar de uitdrukking op het gezicht van hem sprak meer dan alleen bezorgdheid.
'Mijn liefste, je moet iets weten voordat het kind geboren wordt. Ik ben geen gewone mens, ik ben drager van een zeldzame gave en als het kind geboren wordt, zal ik sterven,' sprak hij en ik keek hem geschrokken aan.
'Henry, je liegt,' riep ik en het hoofd schudde al zijn hoofd. 'Ik wil dat je het kind Noah noemt, laat hem in veiligheid opgroeien. Maar weet dat hij anders zal zijn,' sprak hij verder en ik wilde hem ongelijk geven.
Ik voelde de tranen in mijn ogen.
'En Yuma dan?' vroeg ik aan hem, maar de ogen sloegen naar beneden. Yuma was ondergebracht bij mijn moeder, ze zal te horen krijgen over de geboorte als alles over was.
De pijn begon weer heftiger te worden, maar dit keer meer dan normaal. Henry greep naar de alarmknop en drukte erop, waardoor de eerste zusters de kamer in kwamen rennen.
Het gevoel was erger dan ik had gehoopt, ze zeiden dat het weinig voorkwam bij zwangerschappen dat het een week van te voren gebeurde.
'Haal diep adem, mevrouw,' sprak de zuster rustig en ik haal eens rustig in en weer uit. De pijn verlichte een beetje.
'We gaan het kind op de wereld zetten,' sprak ze en ik knikte vermoeid.

Het duurde lang, te lang zeiden de zusters. Na behoorlijk wat minuten, hoorde ik het geluid, het geluid van een nieuw leven. Ik trilde vermoeid met mijn ogen en kon ze niet open houden. Ik huilde van vreugde en Henry was de eerste die hem mocht vasthouden.
'Het is een jongen,' riepen de zusters en feliciteerde me, maar iets in hun ogen gaf een gevoel dat niet helemaal in orde was. Ik glimlach en viel van vermoeidheid weg, met het laatste geluid van mijn zoon Noah.