Part 1.

He, waarom staan die mensen op het schoolplein? Die horen nu toch les te hebben. Ach, is maar goed ook dat ze daar staan. Nu kan ik tenminste zo met ze meelopen naar de volgende les. Terwijl ik naar ze toe loop, trek ik wat aan mijn jeukende rokje. Hier erger ik me al aan sinds ik voor het eerst naar school ga: de kleding die we hier moeten dragen. Het rokje wil nooit mooi zitten. Ook zit die altijd in de weg als je iets wilt doen. Maar het ergste is nog dat er ruiten op zitten en als er iets is waar ik een hekel aan heb, dan zijn het ruiten op kleding. "Hebben we geen les?" Vraag ik als ik bij mijn klasgenoten kom staan. "Nee, mevrouw Smith heeft zich voor de zoveelste keer ziek gemeld." Zegt, volgens mij, Danielle. Ik heb haar nog niet zoveel gesproken. " Ow, beter. Ik dacht dat ik op school aan zou komen en met een rood hoofd de klas binnen zou komen." Hah, dat hadden mijn vriendinnen wel leuk gevonden. Dan had ik op 1 dag twee dingen op het lijstje af kunnen strepen. Ik luister waar het gesprek van mijn klasgenoten over gaat. Ze hebben het over 1 of andere band 'one direction'. Het gesprek intereseert mij niet echt. Ik houd niet zo van de Engelstalige muziek, geef mij maar Nederlandstalige muziek. Ik wil net op mijn telefoon gaan kijken, als de bel gaat. "Ga je mee? We hebben les van meneer Mccain. Die heb je vorige week niet ontmoet, die was er toen niet." Zegt Amber, een meisje waar ik de afgelopen week veel mee om ben gegaan. Ook al had ik niet veel keus, want ze nam me overal mee naartoe. Amber trekt me aan mijn arm mee, terwijl ze bijna rennend door de school heen gaat. Die Mccain moet wel een strenge leraar zijn om Amber te laten rennen, want normaal loopt ze heel rustig. Maar zodra ik het lokaal instap, snap ik het. Mccain is geen Mc-streng, maar is een Mc-hottie. "Hoi, meneer Mccain, ik heb ons nieuwe klasgenoot meegenomen." Nadat Amber dat gezegd heeft, draait meneer Mccain zich om naar mij. "Hoi, welke in de klas. Ik denk dat wij elkaar dit jaar vaak genoeg zien, ik ben namelijk jouw mentor. Wil je je zo even voorstellen aan de klas?" Vraagt hij mij. "Ja, tuurlijk wil ik dat doen. Hij is de eerste docent die wil dat ik mezelf voorstel, bij de rest mocht ik zo op een stoel gaan zitten. Ik zie Amber naar een twee lege tafels toe lopen en gaat aan de ene tafel zitten en zet haar tas op de andere tafel, zodat ik daar zo kan zitten. "Stil klas," Begint meneer Mccain. "Sinds een week hebben jullie een nieuwe klasgenoot in de klas en nu leek het mij wel een goed idee dat ze zichzelf even voorstelt. Dus ik zou zeggen ga je gang." Dat laatste bedoelt hij voor mij en ik ga goed staan om me voor te stellen. "Hoi, ik heb met de meeste van jullie al wel een keer gepraat, maar ik ben Esther Williams. Ik ben 18 jaar oud, ben anderhalve week geleden uit Nederland hier naartoe verhuisd. Ehm, woon hier nu samen met mijn ouders en mijn broertje. Mijn hobby is fotograferen. En ik vertel het jullie alvast, ik verdwaal altijd." Dan wordt er gelachen in de klas. Meneer Mccain komt naast me staan. "Waarom beginnen jullie nu allemaal te lachen?" Vraagt hij. "Nou meneer. Ze was vanochtend te laat, omdat ze in de verkeerde metro stapte." Zegt Robin tegen meneer Mccain. Ik heb vanochtend helemaal niet doorgehad dat Robin ook bij het groepje stond, toen ik dat vertelde. Maar het zal wel. "Nee, dan is het goed. Maar ik wil niet zien dat jullie haar gaan uitlachen. Je mag op een lege plek gaan zitten, Esther." Zodra ik op mijn plek zit, begint meneer Mccain aan zijn les reken.