"It's a horror scene" says Serena

Ik loop naar de deur, het was verschrikkelijk, de film dan. Maar ik had mijn eigen film, met Serena in de hoofdrol, en Roy als de "bad guy" wat hij dus ook blijkt te zijn. Ik glimlach, iet wat gemeen. Ik zie dat Serena naar de deur loopt en Taylor daar nog wat rommelt, ik kijk naar haar, heeft ze dan geen idee dat de "Bad guy" achter haar loopt? Ik grijns weer, dat wordt nog wat, Serena kijkt naar de deur en haar hand vlecht ze in de zijne. Haar hoofd gaat omhoog, en ze ziet dat het niet Taylor's hand is. Ik lach en trek mijn gezicht meteen weer in de plooi, ik ben Serena gewoon aan het uitlachen, dat mag niet. Ik zucht, omdat ik dat vandaag liever wel gedaan had. Serena zegt iets tegen RadGuy, dat is zijn naam in mijn film, nu nog een naam voor Serena. Ik grijns om die gedachte, weer trek ik mijn gezicht weer in de plooi, wat ben ik toch weer gemeen. De sarcasme druipt er vanaf. De vrienden van RadGuy gaan om hem heen staan, en om Serena, ze houden haar vast, en Taylor komt er ook aan. Hij rukt ruw zijn hand uit haar hand, en zegt iets, vanaf hier voel ik de haat, en de woede. Ik wrijf in mijn handen. Dat wordt vechten. Weer grijns ik. Serena kijkt angstig om zich heen, en RadGuy staat met dezelfde grijns als ik te kijken. Hij pakt Serena vast en trekt haar mee, ik zie dat Taylor wordt overspoelt door fans, ik glimlach, Taylor kan dit keer niet de "Good Guy" uithangen. ToodGuy, zijn filmnaam. En Serena, zij is gewoon het slachtoffer. Ik loop achter ze aan naar buiten, en ToodGuy staat nog steeds hopeloos in de bioscoop. RadGuy duwt Serena tegen de muur, hij begint haar hevig te zoenen, zijn vrienden hangen er een beetje omheen. Eentje ziet dat ik ernaar kijk en hij werpt me een waarschuwende blik toe. Ik reageer er niet op want ik wil niet dat mijn film verstoord wordt door zo'n meeloper. Weer kijkt hij me zo aan. Ik kijk terug, met een vernietigende blik. Ik richt mijn aandacht weer op de hoofdrolspeler, ze wordt goed gezoend door Roy en zij maar kreunen en schreeuwen, niet hard, gelukkig. Maar ze kan harder want er staat verder niemand op straat. Alleen ik dan, en ToodGuy nu, hij kijkt om zich heen, en ziet dan RadGuy zoenen, hij duwt hem van haar af, ik sta lachend toe te kijken. RadGuy pakt een mes uit zijn zak, Serena fluisterd angstig iets tegen ToodGuy, waarschijnlijk dat hij uit moet kijken en geen geweld moet gebruiken, want dat is hetgene wat ze niet leuk vind. Ik lach vals, waardoor ik alle ogen op me gericht krijg. Ik geef ze een blik waardoor ze meteen weer verder gaan met wat ze aan het doen waren. RadGuy loopt op ToodGuy en Serena af, je ziet echt aan Taylor's gezicht dat dit niet was wat hij wilde en dat hij liever aan de opnames voor zijn film mee doet op dit moment. Ik grijns, dit is het echte leven, zonder bodyguards. De jongen kijkt weer naar me, even draai ik me om en doe net alsof ik bij een groep hoor. Maar vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar mijn film, die nog steeds aan de gang is, op een een of andere manier is RadGuy langs ToodGuy gekomen en heeft hij het mes tegen Serena's arm gedrukt. Lekker voor haar. Ik bedoel, eng! ToodGuy duwt hem weg en daardoor wordt het mes langs haar arm gehaald, er zit een sneetje in, het lijkt voor mij klein, maar of dat ook echt in werkelijkheid is? Serena kreunt van de pijn en ik zie haar vallen op de grond, ik hoor een telefoon rinkelen. De telefoon van ToodGuy, ik zucht. Dit is dan zeker het einde van de film. Taylor tilt Serena op, en ik ren naar haar toe,
'O wat erg!' roep ik gespeeld. Ik ga bij haar staan,
'Ik heb wel iets bij me' roep ik, zogenaamd medelevend.
'Nee' zegt Taylor, ik grijns en pak iets uit mijn tas. Het is een middel, niet een goedwerkend middel, het is slecht. Maar goed, ik moet het doen.
'Dit is voor de pijn' zeg ik snel, omdat ik mijn plan allang klaar heb. Ik gooi een paar druppels op en om de wond.
'Eerst doet het pijn, maar later voel je het niet meer' zeg ik vals. Taylor knikt,
'We gaan naar huis' zegt hij snel en hij tilt haar op zijn fiets. Ik richt mijn aandacht op de jongens.
'Wat zijn jullie aan het doen?' vraag ik, boos. Ze kijken me lachend aan en komen op me af, de ene jongen kijkt met een grote grijns. Ik grijns terug.
'Doei' zeg ik doodnormaal. En dan loop ik weg, zogenaamd, zo komen ze niet van me af. De jongen slopen achter Taylor en Serena aan, mooie date. Halverwege blijven ze staan en kijken ze ze na. Als ze door krijgen dat ik er nog steeds ben kijken alle ogen naar mij.
'Wie ben je?' vraagt eentje, ik reageer er niet op.
'Doet dat er iets toe? Het gaat erom dat ik alles gezien heb' ik grijns, 'Jammer dat het voorbij is. Ik had graag gezien hoe jullie pijn hebben' ik haal mijn schouders op.
'Ik moet er ook vandoor' zeg ik en ik loop de andere kant op, iemand pakt me bij mijn schouder. Ik pak de hand en trek hem ruw van me af. Dan spring ik op mijn fiets.

Taylor POV:
Ik kijk naar Serena, op haar bed zit ze te slapen. Amanda had het goed gevonden dat ik bij haar bleef zitten, maar ik moet terug als het twaalf uur is. Ik kijk naar haar arm, de wond is gestopt met bloeden, maar het heeft een vreemde kleur. Ik ga naast haar zitten en streel haar haar, over haar ogen, haar neus en zo naar haar lippen. Ik druk er een kus op. Haar mondhoeken gaan omhoog. Ze glimlacht en ik druk voorzichtig weer mijn lippen op die van haar.
'Heb je nog pijn?' vraag ik, nu ik weet dat ze toch wakker is. Ik zie haar hoofd op en neer gaan, ja dus. Ik zucht, wanneer gaat dat middel die iemand haar gegeven had toch werken?
'Het middel moet werken, ook al heeft je wond een rare kleur' zeg ik ijsberend door haar kamer. Ik kijk op de klok, nog even en ik moet gaan.
'Serena, ik moet zo gaan. Maar als er iets is dan moet je weten dat je moeder er is en je moet mij bellen. Doe je dat?' ze knikt, ik geef haar een kus op haar voorhoofd en dan loop ik de kamer uit. Wat ik eigenlijk niet wil.

Ik sla mijn arm om haar heen, ze glimlacht. Ik geef een kus naast haar wond.
'Auw' is haar reactie
'Hoe was je nacht?' ik trek haar schoenen en sokken uit en doe de meine ook uit.
'Als jij er bij was niet zo eenzaam en zou mijn pijn weg gaan. Want als ik bij jouw ben kan ik me nergens anders meer op concentreren' ik glimlach en voel mijn hoofd rood worden. Ik trek mijn shirt uit, ze glimlacht en legt haar hand op mijn borstkas dan zoent ze me.
'We gaan zwemmen, net zoals toen' zeg ik grijnsend. Ze loopt het water in en ik volg haar. Ze lacht en legt haar handen om mijn nek. Ik hoor een paar jongeren praten en lachen. Ik ga op mijn knieen zitten waardoor we onder water zitten. Ze barst in lachen uit als ze ziet hoe ik mijn adem in aan het houden ben. Ik leg mijn hand op haar mond en zwem naar een rots, daar duw ik haar tegen aan en ik kijk stiekem naar wat de mensen doen. Ze zijn ook aan het zwemmen.
'Kut, er zijn mensen'
'Wat voor mensen?' vraag ik, hij haalt zijn schouders op 'Ik heb hier niet bepaald een grote vriendengroep'
'Zoals ik' ik grijns
'Dan hebben we veel gemeen' ik kus haar langzaam.
'Nog wel meer' ik zet mijn handen naast haar hoofd.
'Ik wil je nooit meer kwijt. Maar ooit moet ik weg' zeg ik, ze sluit haar ogen zodat ik haar emoties niet kan lezen. Ik kijk de andere kant op.
'Maar. Nu' zegt ze, 'Nu. Ben.' er rolt een traan over haar wang ik steek mijn hand uit, maar de zee neemt haar traan al mee.
'Ik ben er nu en ga mijn tijd niet verspillen met jouw verdriet zien leiden. Dus zeg wat ik moet doen om je weer blij te maken' ze grijnst
'Dat je er bent is genoeg' ze kust mijn borstkas omdat ze te klein is om zonder zich uit te rekken mijn lippen te kussen.
'Zullen we terug gaan? Het is aan het regenen' ze haalt haar schouders op.
'We kunnen van die normale-mens dingen doen, wat die dingen zijn moet jij maar even zeggen want dat is niet mijn sterkste punt'
'Dit' zegt ze en ze gaat aan mijn nek hangen en zoent me weer. Ik probeer haar weg te duwen maar weet dat dat haar kan kwetsen dus laat ik haar maar even haar gang gaan.
'Spierbundel' zegt ze terwijl ze eindigt. Ik grijns en dan trek ik haar het water uit en doe haar mijn shirt aan die veel te groot voor haar is en doe haar broek uit.
'Zo heb je het minder koud' zeg ik.
'Dankje' zegt ze en ze drukt zich stevig tegen me aan. Dan lopen we naar haar huis,
'Ik moet gaan, morgen ben ik er niet want ik moet een nieuw liedje opnemen' ik knipoog, 'Ik ga mijn tas inpakken'
'Nee' zegt ze, ik knik.
'Mijn hart is altijd bij jouw dus zorg er goed voor' ik loop weg,
'Tay doe het niet' zegt ze nog maar ik heb geen keus.
'Overmorgen ben ik denk ik terug maar ik moet dan snel weer weg voor de opnames van Twilight. Maar schat, je zal gek van me worden want ik ga elk vrij minuutje dat ik heb je bellen dus zet je mobiel aan' ik loop naar huis.

Serena POV:
Er schiet een pijnscheut door me heen, nu moet hij weer weg. En ik weet niet of ik het zonder hem red. Ik zucht, het is ook onmogelijk om met hem te zijn, hij is er nooit. Moet ik dan toch maar zeggen dat we beter vrienden kunnen zijn? Nee, nee! Nooit! Ik doe de deur dicht en loop naar binnen. Opeens voel ik het, ik val op de grond van de pijn
'Maaaam!!' roep ik, misschien dat zij iets weet. Ik grijp naar mijn arm, een akelige pijn gaat door mijn arm, alsof hij zonder verdoving er af gehakt wordt. Mijn moeder en Molly rennen naar me toe, ik sluit mijn ogen.
'Serena?' roept Molly, 'Help!' ik hoor Molly in paniek raken.
'Er zat toch een middel in tegen pijn? Wat is dit nou?' zegt Molly boos.
'Molly pak een glas water voor me' zegt Amanda,
'Een glas water? Voor jouw? Wat is er?' zegt Molly, omdat ook zij weet wat er gebeurt als Amanda ineens een glas water vraagt. Ik voel haar handen op mijn lichaam trillen en dan zijn ze weg. Waarschijnlijk een glas water aan het halen.
'Mam'
'Ik voel het, iemand heeft iets in je wond gedaan' zegt Amanda die het hele gebeuren ook al heeft gezien of hoe ze er ook aan komt.
'Ahhh' ik kreun weer van de pijn,
'Heeft er iemand aangezeten?' ik kreun,
'Ta.. Y. Lo' zeg ik 'En... No.. G. G. Ggg. Ie.. Ma.. Nd'
'Taylor en nog iemand? Dus je kende die "iemand" niet?' vraagt Demi, die ook de kamer in is gelopen. Ik schudt mijn hoofd, Amanda doet iets met mijn arm, wat weet ik niet. Ik hoef het ook niet te zien voor ik flauw val.
'En waar is Taylor?'
'Hij moet morgen weg dus die is zijn koffer aan het inpakken' zegt Amanda voor mij,
'Die heeft het zeker niet gedaan' denkt Demi met ons mee.
'Die vrouw' zegt Amanda weer, 'Wist iemand wie ze was?' ik ga rechtop zitten nog steeds met mijn ogen dicht.
'R.. Rrrr. Ooo. Y' zeg ik, ik zag haar nog praten met Roy, dus ik denk wel dat hij haar kent, aangezien hij bijna iedereen kent. Bijna dan.
'Dan moet je naar Roy. Maar niet nu, morgen misschien' weer krijg ik een pijnscheut bij die gedachte. Ik, weer alleen, met Roy
'Misschien moet Susan mee' zegt mijn moeder als antwoord. Ik knik, dat wordt nog iets.

'Susan, please?' smeek ik.
'Tuurlijk wil ik met je mee naar die Roy, dat heb ik je al eerder gevraagt maar altijd zeg je nee, en nu MOET ik ineens mee. Geweldig!'
'Het is niet geweldig! En hij is eng, dus je moet mijn hand goed vast houden'
'Bang?'
'Ja, Suus please wil je normaal doen?' smeek ik weer, ze knikt.
'Ik sla hem tot moes'
'Ik zal niet al te veel verwachten Susanne'
'Als ik jouw was zou ik me klaar maken voor een gevecht want Susan is ready!'
'Nee!' smeek ik, maar tegen Taylor smeken is makkelijker dan tegen Susanne.
'Serena, mij gebeurt niets, zweer ik. Alleen Roy gaat het pijn krijgen' ik kijk haar aan, er komt een scheve glimlach op mijn gezicht. Maar toch ben ik bang dat Roy Susan iets aan zou doen. We lopen de deur uit, ik zie Roy al, zoals altijd staat hij me met zijn vrienden op te wachten
'Suus, wees voorzichtig'
'Hallo, we gaan alleen vragen hoe dat kind heet. Meer niet'
'Beloofd?' vraag ik nog, maar daar krijg ik geen antwoord op. We lopen naar onze fietsen. Ik zie zijn hand al op mijn zadel. Ik kijk op en Susan staat binnen een fractie van een seconde naast me. Ik slik en kijk in de boze ogen van Roy. Waarom weet ik niet.