2. Oh fine, hi Charlie
Het vliegtuig kwam slippend en met veel geluid tot stilstand en ik werd wakker: waar ben ik oh ja ik ben op weg naar Forks, naar Charlie en maakte dat ik me weer beroerd ging voelen. ik sloeg m'n tas over m'n schouder en liep zo traag mogelijk het vliegtuig uit, de reden: Charlie, hij is nooit spraakzaam geweest en dat zal na al die jaren niet veranderd zijn evenals de inrichting van het huis, de foto's van mijn kindertijd zullen nog altijd op de schouwmantel staan en de koelkast zal zoals altijd leeg zijn, ik zuchtte en liep de gate in. Ik liep behendig door de grote mensenmassa heen met mijn bagage: 1 tas, op zoek naar een man met zwart haar, een snor en een politie-uniform, na een paar minuten zoekend kijken zag ik hem: voor zich uit starend zoals altijd. Ik liep op hem af: hoi pap (ik mocht hem nooit Charlie noemen) hij keek verbaasd op maar herstelde zich en toverde een glimlach op zijn gezicht die zei dat hij hoopte dat ik een fijne tijd zou hebben, hier in Forks (schijn bedriegt maar dat hoefde hij niet te weten). "Hoe gaat het met Renée?" "met mam en Phil gaat het goed hoor" beantwoorde ik zijn vraag met het nodige enthousiasme, hij leek het niet te merken dat de glimlach fake was en zuchtte "oké dan zullen we je koffer maar gaan inladen?" hij stapte voor me uit, ik keek hem na: vaststellend dat hij mijn moeder nooit vergeten was.
Ik liep naar de auto waar Charlie bezig was de koffer op de achterbank van zijn surveillanceauto te zetten, ik glimlachte en hij glimlachte terug, "zo" zei hij "klaar om naar huis te gaan?" ik haalde mijn schouders op en liep naar de passagierskant, waarna Charlie ook instapte. De rit was zoals ik verwachtte: stil en verwachtingsvol hoe ik ooit gelukkig ga worden in deze stad. Na ongeveer een uur te hebben gereden reden we een stoffig landweggetje op en daar stond mijn semi-ouderlijk huis. Hij zette de motor uit, stapte naar de voordeur en bleef staan "zo bells, hier zijn we weer, na 14 jaar" hij zuchtte hoorbaar en krabde aan zijn achterhoofd ik heb wat dingen veranderd maar buiten deze is alles hetzelfde gebleven" glimlachte hij en liep het huis in, mijn koffer met zich mee sleurend. Eenmaal binnen deed het licht aan en liep naar boven, ik besloot hem maar te volgen, boven aangekomen in mijn kamer keek ik rond: er was inderdaad niet veel veranderd enkel de wieg waar ik als baby inlag was vervangen door een bed en in de rechterhoek van de kamer stond een bureau met een computer, verbonden met allerlei draden die kriskras over de vloer liepen. Pap kuchte "wel dan laat ik je maar en zie je beneden voor het eten goed?" ik knikte en begon mijn koffer te legen en me wat op te frissen, als dat in orde was liep ik naar het raam dat uitzicht bood over een bos en toen naar de lucht, die een helder roze schijn wierp op het aangrenzende grasveld, dat onnatuurlijk groen leek. Ik haalde m'n schouders op en zuchtte: lang leve Forks
Het eten, kip met appelmoes was natuurlijk allang koud toen ik een half uur later beneden kwam: fijn Charlie had niet eens de moeite gedaan om het warm te houden ik liep naar de keukentafel, pakte het bord en schoof het in de microgolf-oven. De mocrogolf-oven piepte en ik stond op om mijn bord te pakken "ah verdomme heet! vloekte ik "Isabella, niet vloeken" ik rolde met mijn ogen (mijn vader is nogal katholiek: "niet vloeken God ziet u", weet je wel) ik giechelde bij die gedachte en Charlie keek op van zijn appelmoes "wat is er zo grappig?" "oh niets hoor pap, heb je al eens gedacht aan een auto?" zei ik snel "euhm ja nu je het zegt ik heb een heel goedkope gevonden, hij staat bij Billy" zei hij alsof ik wist wie die man was "ah toe nou bells, je kent toch nog Billy Black met zijn zoon Jacob?" hij klonk hoopvol en ik pijnigde mijn hersens bij de naam Billy. "natuurlijk, Billy Black!" zei ik "ah is je lamp eindelijk gaan branden?" zei Charlie lachend ik keek hem dom aan "ik ga hem morgen ophalen en tot dan breng ik je naar school "school?" vroeg ik "ja school Bella, Forks High School" een 'o' verliet mijn mond en at van mijn eten voor het weer koud werd. Na het eten ruimde ik de tafel af, zei Charlie gedag en kroop onder de wol.
Ik liep naar de auto waar Charlie bezig was de koffer op de achterbank van zijn surveillanceauto te zetten, ik glimlachte en hij glimlachte terug, "zo" zei hij "klaar om naar huis te gaan?" ik haalde mijn schouders op en liep naar de passagierskant, waarna Charlie ook instapte. De rit was zoals ik verwachtte: stil en verwachtingsvol hoe ik ooit gelukkig ga worden in deze stad. Na ongeveer een uur te hebben gereden reden we een stoffig landweggetje op en daar stond mijn semi-ouderlijk huis. Hij zette de motor uit, stapte naar de voordeur en bleef staan "zo bells, hier zijn we weer, na 14 jaar" hij zuchtte hoorbaar en krabde aan zijn achterhoofd ik heb wat dingen veranderd maar buiten deze is alles hetzelfde gebleven" glimlachte hij en liep het huis in, mijn koffer met zich mee sleurend. Eenmaal binnen deed het licht aan en liep naar boven, ik besloot hem maar te volgen, boven aangekomen in mijn kamer keek ik rond: er was inderdaad niet veel veranderd enkel de wieg waar ik als baby inlag was vervangen door een bed en in de rechterhoek van de kamer stond een bureau met een computer, verbonden met allerlei draden die kriskras over de vloer liepen. Pap kuchte "wel dan laat ik je maar en zie je beneden voor het eten goed?" ik knikte en begon mijn koffer te legen en me wat op te frissen, als dat in orde was liep ik naar het raam dat uitzicht bood over een bos en toen naar de lucht, die een helder roze schijn wierp op het aangrenzende grasveld, dat onnatuurlijk groen leek. Ik haalde m'n schouders op en zuchtte: lang leve Forks
Het eten, kip met appelmoes was natuurlijk allang koud toen ik een half uur later beneden kwam: fijn Charlie had niet eens de moeite gedaan om het warm te houden ik liep naar de keukentafel, pakte het bord en schoof het in de microgolf-oven. De mocrogolf-oven piepte en ik stond op om mijn bord te pakken "ah verdomme heet! vloekte ik "Isabella, niet vloeken" ik rolde met mijn ogen (mijn vader is nogal katholiek: "niet vloeken God ziet u", weet je wel) ik giechelde bij die gedachte en Charlie keek op van zijn appelmoes "wat is er zo grappig?" "oh niets hoor pap, heb je al eens gedacht aan een auto?" zei ik snel "euhm ja nu je het zegt ik heb een heel goedkope gevonden, hij staat bij Billy" zei hij alsof ik wist wie die man was "ah toe nou bells, je kent toch nog Billy Black met zijn zoon Jacob?" hij klonk hoopvol en ik pijnigde mijn hersens bij de naam Billy. "natuurlijk, Billy Black!" zei ik "ah is je lamp eindelijk gaan branden?" zei Charlie lachend ik keek hem dom aan "ik ga hem morgen ophalen en tot dan breng ik je naar school "school?" vroeg ik "ja school Bella, Forks High School" een 'o' verliet mijn mond en at van mijn eten voor het weer koud werd. Na het eten ruimde ik de tafel af, zei Charlie gedag en kroop onder de wol.
Er zijn nog geen reacties.