041

Lauren Brown

Als ik de volgende middag, ja middag ja, wakker word, kijk ik naast me en zie daar Ryan liggen. Ik spring meteen overeind. Ik kijk snel onder de lakens. Kut. Naakt. Hoe dom kon ik weer zijn. Hoe ga ik dit nu weer aan iedereen uitleggen. Ik zucht. Ryan wordt ook wakker en komt meteen naast me zitten. Ook hij kijkt even onder de lakens en vloekt zachtjes. 'Ik weet het, hoe stom zijn we geweest..?' Vraag ik hem. Hij knikt. 'Je moet hier weg, voordat iemand het door krijgt'. Hij stapt het bed uit en raapt zijn kleren bij elkaar. 'Hoe kan het dat jij niet met Justin op één kamer slaapt?' Ik schud mijn hoofd. 'Ik heb serieus geen idee. Blijkbaar had hij het ook te leuk vannacht en is hij niet bij me komen liggen'. Met de nadruk op ook. Ik stap ook het bed uit en wikkel het laken om me heen. 'Schiet nou op, Ry'. 'Ja, ja. Ik doe mijn best'. Als hij zich heeft aangekleed, wil ik nog een paar afspraken maken. 'Ryan, kunnen we het dit keer voor onszelf houden. Dit is nooit gebeurd oké. Ik vind het echt heel erg'. 'Heb je spijt?' Ik schud mijn hoofd. Volgens mij vind ik dat nog het erge ook. Hoe kan ik hier nou geen spijt van hebben. 'Mooi!' Hij drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Maar, hou je je mond?' Ik kijk naar de grond, terwijl ik dat vraag. Hij knikt, pakt mijn wang beet en geeft mij nog een kus op mijn mond. Ik geef hem een kus terug. Hij doet voorzichtig de hotelkamerdeur open en kijkt of er iemand staat. Als niemand daar staat loopt hij weg. Ik sluit de deur zo snel mogelijk en loop terug naar het bed. Ik laat mezelf op het bed vallen en zucht zo diep mogelijk. Stomme ik. Waar heeft Justin vannacht eigenlijk geslapen? We slapen op één kamer.. Of hij heeft Ryan naast me zien liggen en is meteen weggegaan. Ik slik. Snel kruip ik weer van het bed af en zoek naar kleding. Douchen komt straks wel. Ik moet eerst Justin zien te vinden. Nadat ik me heb aangekleed, werp ik een snelle blik in de spiegel. Ik haal mijn hand nogmaals door mijn haar. Ik loop naar de deur en neem de trap naar de lobby. Als ik daaraan kom zie ik daar een groep jongeren zitten. Ryan valt me als eerst op en een aantal danser van Justin ook. Ik loop er naar toe. Als ik daaraan kom begroeten ze me. Ik glimlach scheefjes naar ze. 'Waar is Justin? Hebben jullie hem gezien? Ik wil hem wat vragen?' Ik zie Ryan geschrokken opkijken, maar daar geef ik geen aandacht aan op dit moment. 'Justin is even met Scooter mee'. Een van de dansers, ik ken de namen nog steeds niet, wijst naar een bepaalde kant. Ik volg zijn vinger en loop daarheen. Geen bedankje, niks. Ik moet eerst Justin spreken. Als ik de weg volg die de danser aanwees, zie ik daar dan eindelijk twee bekende mensen staan. Scooter en Justin. Ik zucht opgelucht. Hij is in ieder geval niet bij een meisje.