1. Forks: the city of rain

Mijn moeder had me die dag met spijt in de ogen aangekeken. Was het spijt of opluchting omdat ze dacht dat ik eindelijk volwassen werd, ik weet het niet maar wat ik wel wist was dat ik mijn moeder gelukkig wilde zien, ook al zou dat betekenen dat ik mezelf verban naar het stadje Forks. "Dat stadje" bedacht ik met afschuw "zou het einde betekenen van alle dagen zon en rondlopen in mouwloze hemdjes, onbewust trok ik mijn parka, die ik vanaf nu wel zou nodig hebben een stukje hoger over mijn schouders en keek voor het eerst naar mijn moeder die tegen onze oude, grijze ford mustang stond te leunen. Ze leek er opeens erg oud uit: haar bruine haren hingen slap langs haar gezicht en haar huid was een beetje rimpelig, plots had ik medelijden met mijn moeder want ik was diegene die altijd bij haar is gebleven wanneer mijn ouders uit elkaar waren gegaan, haar enige dochter en metgezel voor Phil kwam opdagen, ik ging nu weg naar Forks, waar haar ex-man woonde en mijn vader. Ik liep naar mijn moeder toe en trok haar in een omhelzing, er rolden kleine tranen over haar gezicht en ze pakte me nog steviger vast "niet huilen mam, ik ga bij pap wonen, niet bij een of ander onbekend familielid" zei ik grappend maar er kwam geen antwoord, enkel het gesnik werd luider. Ik zuchtte onbeholpen en liet haar los om vervolgens haar gezicht op te tillen zoals een moeder zou doen om de aandacht van haar kind te krijgen "mam, kijk me aan: je weet dat ik je enkel gelukkig wil zien dus ik geef je wat ruimte met Phil, ik ben en blijf je dochter maar ik zie dat je er nood aan hebt" besloot ik en stopte om mijn moeders reactie af te wachten. Nu was het mijn moeder die mijn kin vast pakte "dat weet ik toch liefje maar ik zal je zo hard missen, je bent nu groot, niet meer mijn kleine meisje van vroeger en dat moet ik beseffen maar het is moeilijk" ik slikte hoorbaar: dat raakte me. "pling plong, alle passagiers met bestemming Forks: gelieve u naar het vliegtuig te begeven dank u" de stem van de omroepster schelde over het parkeerterrein en ik gaf mijn moeder nog een laatste knuffel voor ik mijn vliegtuig instapte "ik hou van je Bella en bel me als je bent aangekomen oké?" hoorde ik achter me, ik knikte en liep verder. Door het vliegtuigraampje zag ik mijn moeder instappen en wegrijden: nu begon het.