Oh kom op, is het 1 april ofzo?

POV: Aurora
'Deze kant op!' Beveel ik de jagers. We rennen door de smalle gangen van het doolhof. Opeens sta ik stil en ik hap naar adem. De kille, bittere smaak van de dood dringt door tot mijn mond. Er was iemand stervende. 'We moeten opschieten!' Roep ik terwijl ik weer begin te rennen. We komen bij een enorme kolkende rivier waar in wanhoopsgeesten zitten maar met een beetje licht dat ik laat verschijnen maken ze gillend van de pijn dat ze wegkomen. Volgens mij zijn we bijna bij het hart van de doolhof. Dan zien we een dode hydra liggen en ik hoor stemmen. Ingespannen luister ik naar wat ze zeggen. 'Nee, oh kom op, is het 1 april ofzo?' Die stem, die komt me zo bekend voor. 'We hebben de anderen achtergelaten Sera.' Dat was Amy, en Sera? We rennen de hoek om en daar zie ik de 2 meiden staan. Zodra ze ons horen schieten ze in een aanvalshouding, klaar om ons aan te vallen met hun wapens. 'Wacht!' Roep ik snel. Langzaam laat Amy haar wapen zakken en dan dringt het tot haar door wie ik ben en ze buigt gelijk diep. 'Koningin Aurora.' Sera hapt naar adem en buigt dan ook snel. 'Oh toe meiden, hier hebben we geen tijd voor, waar zijn de anderen?' Amy zucht. 'We dachten dat we wisten waar de kroon was, want wij dachten dat hij in deze kluis zat. Dus Sera en ik gingen hem gelijk zoeken en de anderen vochten met Ashwin en Kronos, maar het probleem is dat de kroon hier wel is maar de steen eruit gehaald is!' Roept ze gefrustreerd. 'Dat hadden we van Kronos kunnen verwachten, kom we moeten eerst de anderen helpen.' Ze knikken en ze leiden ons door een lange gang. We horen aan de geluiden dat er een zwaar gevecht aan de gang is. Dan horen we een schreeuw die door merg en been gaat. Amy trekt wit weg. 'Dat was Jake!' We stormen een oude arena in en wat ik dan zie bevriest me.

Op de grond ligt een gedaante, haar lange blonde haar ligt als een spaanse waaier om haar hoofd. Ik ren naar haar toe en ik kniel bij haar neer. 'Nee Tessa, niet mijn meisje. Niet mijn kleine meisje. Mijn kleintje. Dit kan niet. Lieverd het komt goed.' Haar houd is zo koud als ijs en verderop zie ik Ashwin liggen. Het dringt langzaam tot me door, ze had me Ashwin gevochten om de anderen te redden. Er was nog een kans dat ze het zou redden, ik zou zonnestralen haar lichaam in sturen om haar hart te verwarmen. 'Warriors, ik heb 2 minuten tijd nodig!' Ze knikken en ze storten zich op Kronos. Ik sluit geconcentreerd mijn ogen en ik begin Tessa haar ledematen te masseren terwijl ik langzaam het licht van de zon door haar aderen laat stromen. Ondertussen klopt haar hart steeds zwakker. Met alle kracht stuw ik het licht sneller door haar bloed. Opeens staat haar hart stil. Dit mag niet gebeuren en met alles wat ik in me heb straal ik alle kracht van de zon door haar lichaam. Het werkt! Eerst worden haar benen warmer, dan haar armen en zo de rest van haar lichaam. Er verschijnt weer kleur op haar gezicht. Dan opent ze haar ogen.

POV: Tessa
Mijn hart lijkt bevroren en ik hoor allemaal harde geluiden. Het doet pijn aan mijn oren. Is dit dan de hemel? Want dan is het echt klote. Ik heb geen idee waar ik op lig maar ik heb de kracht niet te kijken. Opeens trilt alles, alsof er een explosie was. Dit kon de hemel toch niet zijn? Dan voel ik iets wat mijn gedachtes bevestigt, ik voel mijn hart kloppen, weliswaar zwak, maar het klopt. Ik ben dus niet dood! Ik wil het uitschreeuwen van blijdschap maar ik blijf gevangen in mijn eigen bevroren toestand. Ik had in ieder geval de anderen kunnen redden, Ashwin was nu uitgeschakeld. Mijn hart klopt steeds zwakker maar iets in me zegt dat hulp onderweg was. Ik ben vastberaden te blijven leven, ik was hier verdomme niet te komen om te sterven. Na alles wat we mee gemaakt hebben laat ik me echt niet verslaan door een beetje water! Opeens staan al mijn zintuigen op scherp, waarom dat weet ik niet. Dan voel ik warme en zachte handen op mijn lichaam, handen die ik uit duizenden ken. Toch kan ik niet plaatsen wie het is. Er worden woorden in mijn oor gefluisterd maar mijn gedachtes lijken wel van stroop en ze zijn niet in staat de woorden te ontcijferen. En dan slaat mijn hart zijn laatste slag.

Dan, uit het niets, verspreid zich een heerlijke warmte door mijn lichaam. Eerst door mijn benen en dan de rest van mijn lichaam. De warmte laat het ijs smelten. Als laatste stroomt de warmte door mijn hart die weer begint te kloppen. En dan, eindelijk, vind ik de kracht om mijn ogen te openen. Ik kijk recht in het gezicht van, van... 'Mam!' Mijn stem is schor maar duidelijk. Ze neemt me in een verstikkende omhelzing. 'Lieverd, ik ben er voor je!' Ik liet me koesteren in haar warme handen. Dan voel ik de grond weer trillen en de harde realiteit dringt weer tot me door. Kronos is er nog. 'Jake help Tessa!' Roept mijn moeder terwijl ze naar voren rent. Jake knielt gelijk bij me neer. 'Hey kleintje, hoe voel je je?' Vraagt hij bezorgt. Ik grijns, tenminste dat probeer ik. 'Ik voel me geweldig, het voelt fantastisch om eerst dood te gaan en dan weer tot leven gewekt te worden.' Hij grinnikt en tilt me op. Ik wil protesteren maar daar heb ik de kracht niet voor, de aanval had alles van me gevergd. 'Sorry nog van die actie. Dat was....' Jake onderbreekt me. 'Dom? Roekeloos? Levensgevaarlijk?' Ik schiet ondanks alles in de lach. 'Ik wilde zeggen dat het mijn plicht was maar dat van jou klopt ook wel.' Hij legt me voorzichtig naast Yuriko, mijn live wolf. 'Ik ga de anderen helpen.' Zegt hij terwijl hij me een kus op mijn voorhoofd geeft. Dan rent hij weg. Wacht hij denkt toch niet dat ik hier werkeloos toe blijf kijken? Dan kent hij me nog niet.