Jursena - 5

“Hé, ik weet dat het moeilijk is nu, maar wij zijn er voor je, Lizzie. Voor jou, voor Keylina, voor Jursena. Je staat er niet alleen voor.”

“Bedankt”, fluisterde ik. Yue leidde me naar mijn kajuit. Ik begon zachtjes te huilen. Ik wou niet dat Jursena stierf. Ik was op haar gesteld geraakt. Ze had ons geholpen in de oorlog. Ze was Keylina’s moeder. Yue trok me troostend tegen zich aan.
“Huil maar”, zei ze zacht. “Laat het er maar even uit.”
“Het is gewoon, ik… Jursena is zo aardig en… en ik ben zo bang voor Keylina… wat als ze veranderd als haar moeder dood is… het ging allemaal zo plots en…” Tranen stroomden over mijn wangen. Ik liet ze de vrije loop. Nu kon ik me laten gaan, wist ik. Even. Op het paleis niet meer. Dan moest ik er zijn voor Keylina.
“Ze zal niet veranderen”, zei Yue zacht. “Ze zal misschien een tijdlang verdrietig zijn, dat is logisch, maar ze zal altijd de Keylina blijven die jij hebt leren kennen. De Keylina die jij van haar hebt gemaakt.” Ik beet op mijn lip.
“Die ik…”
“Ja, zonder jou had ze nooit geweest wie ze nu is. Ze heeft veel aan Jursena te danken en ook een hoop aan je ouders, maar het meeste aan jou. Zo lang jij er bent om haar te steunen, zal ze altijd dezelfde blijven.” Ik slikte, veegde mijn tranen weg.
“Als jij het zegt”, fluisterde ik.
“Ik zeg het”, zei Yue zacht. “Vooruit, ga je omkleden, droog die tranen. Jij kan dit, Lizzie.”
“Oké”, fluisterde ik. Ik draaide me om en liep mijn kajuit in om een vuurnatiejurk aan te trekken en me op te frissen. Prinses Lizzie was er weer.

“Halt!”, hoorde ik iemand roepen. “Geen doorgang!” Ik haastte me naar de stem toe.
“Wat is het probleem?”, vroeg ik kalm.
“Geen doorgang naar de volgende haven ’s avonds, mevrouw”, zei een man kalm. “Niemand mag ’s avonds zijn schip nog aanleggen daar, aangezien die haven het dichtst bij het paleis ligt. U kunt vannacht hier aanmeren en morgen overdag verder varen.” Hij wees op een groepje steigers.