5.2

Een frisse wind is gaan waaien, hierdoor trek ik de kraag op van mijn jas. Ik loop over het grindpaadje van de De dansende beer, een eetcafé waar ik afgesproken had met mijn blind date. Ik wist niet wat mij te verwachten stond. Straks zat er iemand die ik kende, of juist iemand die ik uit de buurt wilde helpen. Het is niet dat ik mijn vrienden niet vertrouwd.
Ik open met mijn rechterhand de deur van het café, een warme lucht omringt mijn lichaam als een warme deken. Mijn jas wordt al overgenomen door een van de medewerkers. Het was een knus cafeetjes, donkerhouten vloeren, lichte muren met enige decoratie eraan hangen. De tafels werden versierd met een boeket bloemen een een kaars. De sfeer was vreedzaam en gezellig. Ik liep naar de receptie en melde dat ik gereserveerd had.
'Uw wordt al verwacht. Loopt u maar mee.', zei de ober vriendelijk en leidde mij naar de tafel. En zoals de ober als zei zat er iemand al op mij te wachten. Zijn blauwe ogen keken mij strak aan. Hij glimlachte verlegen, waardoor zijn kuiltjes in zijn wangen zichtbaar werden. Zijn donkere haren waren in model gebracht en naar achteren gekamd. De jongen had een donkere stoppeltjes baard, hoge jeukbeenderen en een strakke kaaklijn. Zijn witte overhemd stak af van zijn licht getinte huid.
Hij stond op als de jongen mij zag aan lopen. En meteen stak hij zijn hand uit.
'Ethan Chandler.',stelde de jongeman zich voor.
'Vanessa Penn.', stamelde ik. Mijn stoel werd aangeschoven als ik ging zitten. Tegenover mij ging Ethan ook zitten, de eerste secondes bleven stil.
'Dit is mijn eerst blind date.', begon Ethan en legde zijn handen over elkaar.
'Die van mij ook. Ken je Jack ook?'
'Ja, mijn broer zat bij hem op cricket.' Oh my god, hij heeft ook nog eens een broer. En die ken Jack. Waarom heeft hij mij nooit eerder aan hen voorgesteld.
'Oh echt?!', klonk ik verbaasd.
'Ja maar mijn broer werd gepest dus is eraf gegaan.'
'Oh wat vreselijk voor hem.' Ethan knikte betreurd, hij had duidelijk medelijden met zijn broer.
'En heb jij nog broers of zussen?', vroeg hij om van onderwerp te veranderen. Ik knikte en begon gelijk alles over Valentina te vertellen. Af en toe grinnikte hij, of knikte of stelde een vraag.
'Sorry, normaal ratel ik niet aan een stuk door.', grinnikte ik beschaamd. Vanes toch, doe eens normaal!
'Is niet erg, ik vind het prettig om naar je te luisteren.' Het bloed stroomde naar mijn wangen, ik zag er nu waarschijnlijk uit als een tomaat.
'Maar ik heb je nog nooit op school gezien.', concludeerde ik na een tijdje.
'En toch loop ik daar rond hoor.', Ethan haalde een hand door zijn haar, waardoor er een plukje voor zijn gezicht ging hangen. Iets wat geërgerd kreeg hij het toch voor elkaar om het plukje weer naar achteren te doen. Ik sloeg mijn haren naar achteren en begon aan mijn voorgerecht.
'Wat doe je in je vrije tijd?', vroeg ik aan de jongen.
'Ik zit op rugby en ben op de club regelmatig te vinden. Veder schilder of teken ik.'
'Een rugbyspeler die schildert? Dat hoor je niet vaak.'
'Inderdaad, maar ik houd ervan om te schilderen. Ik ben dan niet een van de beste. En wat doe jij zo graag?'
'Ik loop graag hard, maar zit niet op een sport. Veder vind ik het heerlijk om te lezen.'
'Misschien kunnen we dan eens samen hardlopen?'
'Ja lijkt mij leuk.'
Zo praatte we nog een enige tijd veder. Over onze favorieten, werk en de toekomst. Ondertussen aten wij ons hoofdgerecht op en verloren we enige grip op de tijd. Het toetjes werd al geserveerd.
'Weet je, op onze school zijn er maar van die rare snuiters.', kondigde Ethan zijn nieuwe gesprek stof aan. 'Die Jessica' s. Het zijn net drie klonen waar je gewoon niet onderuit kan komen.'
'Vertel mij wat!', ik ben blij dat hij daar hetzelfde over dacht.
'Nu beweert een vriend van mij dat één van hen een oogje op mij heeft.'
'Een of alle drie.', lachte ik.
'Ik hoop er een. Nou hopen, echter hoop ik geen van de drie. Er is iets aan hen.', hij trok een vies gezicht bij een gedacht die hij voor zich zag. 'Maar die Jessica's zijn niet de enige. Die jongen achter je, hij is ook zo vreemd geval.'
Ik draaide achterom en zag een gespierde jongen lopen, met een meisje. Ik kon niet zien wie het meisje was, maar de jongen herkende ik meteen. Het was Emmett die een date had. Een raar gevoel borrelde op in mijn lichaam, ik kon niet plaat vinden waar dit vandaan kwam.
'Emmett?', vroeg ik en volgde de twee gedaantes naar hun tafel, niet ver van die van ons vandaan.
'Ja die gozer. Laats deed hij mee met rugby. Zoals mijn en ik maten altijd doen is ons weekendplannen vertellen. Opeens begon die gozer zo vreemd te doen.'
'Waar hadden jullie het over?', vroeg ik mij hardop af.
'Ik had ze verteld dat ik op date ging met jouw.'
'Dus voor jouw was het geen blind date?', vroeg ik verbaasd.
'Nou zal ik het zo zeggen. Ik wist enkel je naam. Veder niets. Dus het was een blind date voor mij.'
'Ik wist alleen waar we heen gingen. That's it!'
En toen zat Emmett heel toevallig hier, deed heel toevallig raar. Vreemde wereld waar we in leven.
'Dus je wist alleen mijn naam?'
De jongen lachte. 'Alleen je naam. En aan die gozer zijn reactie te zien was hij niet al te blij. Misschien door mijn weekend plannen of telefoontje die hij kreeg.'
Als een echte heer betaalde Ethan alles. Ik voelde twee ogen in mijn rug branden, maar ik bleef er niet langer bij stil staan. Ethan begeleide mij naar mijn auto. We kuste elkaar op de wangen en namen nogmaals afscheid. Hij zwaaide nog na, totdat ik hem niet meer in het oog had. Ik zuchtte en reed naar huis.