0029 Jasmine

De date gisteren was geweldig. Jack was lief en romantisch. Na het etentje zijn we bij hem thuis gegaan. Zijn kamer lag vol rozenblaadjes en overal waren er kaarsjes. Er ging de hele tijd maar één gedachte door mijn hoofd: hij is de meest perfecte vriend ooit.
We hebben nog een film gekeken en zijn in elkaars armen in slaap gevallen.

"Waar blijft iedereen toch?" mompelt Jack geïrriteerd, als we na een kwartier nog steeds als enige klaar staan op het grasveld. "Rustig nou, ik bel Dylan wel even." Snel neem ik mijn GSM en bel Dylan. "Dylan, waar zijn jullie?" vraag ik snel als hij opneemt. "Ik kan jou net zo goed dezelfde vraag stellen." antwoordt hij geïrriteerd. Wat is dat toch met die jongens vandaag? "Op het grasplein. En jij?" reageer ik zo vriendelijk als mogelijk. "Bij ons thuis, zoals was afgesproken. Misschien moet je eens sneller je GSM checken. We komen er aan." En nog voor ik iets kan zeggen legt hij af. Als ik mijn GSM nakijkt zie ik inderdaad een bericht van Louis waarin staat dat we afspraken bij ons thuis. Zuchtend steek ik mijn GSM weg. "Ze komen. Iedereen was aan het wachten bij ons thuis." mompel ik terwijl ik mijn armen rond Jack leg. "Sorry van daarnet... ik heb hoofdpijn." zucht hij en laat zijn hoofd op het mijne rusten. "Ik zal eens kijken of ik iets van medicatie heb in mijn handtas."
Als uiteindelijk blijkt dat ik veel medicatie mee heb, maar niets tegen hoofdpijn levert dat een diepe zucht op van Jack. "Sorry." Als al de jongens straks zo chagrijnig zijn als Jack en Dylan kunnen ze het straks wel schudden. Dan moeten ze niet rekenen op mij om mee te spelen.