Het boek 02

Aura stapte door de deur. De kamer hier was vrij klein en vochtig. De muren hadden geen ramen. Ze keek op de grond. Er lag een dikke laag stof waar lang geen voet meer op was gezet. Er lag wel minder steenpuin van de muren. In de kamer stond een rottende kast, een tafel met allemaal papieren er op, een stoel en in een hoekje een kist. Aura liep eerst naar de tafel. Ze keek de vergeelde papieren door en vond een kaart van vroeger. 'Die kan nog interessant zijn.' zei Aura en stopte de kaart in haar zak. Op de papieren stond een gekke taal op die ze niet begreep maar toch herkende. Ze liep naar de kast. Ze maakte de kastdeur open en keek erin. Er hingen allemaal mantels en andere kleren in die allemaal waren aangevreten door motten. Een mantel die blauw was met zilveren draden en een grijze bontkraag. Een andere mantel was rood met gouden draden en een bruine kraag. Er lagen ook nog chique overhemden, broeken, Leren laarzen en hoeden in. Ze deed de kast deur maar weer snel dicht want het stonk. Aura liep als laatste naar die kist. Ze deed de deksel open en keek erin. In de kist lagen nog meer papieren. Ook weer in die vreemde taal. 'Ja tuurlijk , ze maken het sommige mensen echt niet makkelijk zeker' zuchtte ze. Ze haalde de brieven er uit toen ze met haar hand tegen de bodem een holle plof hoorde. Ze verstarde van het geluid. Ze stond langzaam op en keek met verbaasde ogen in de kist. Niks, alleen maar een paar papieren. Ze klopte nog is. 'Ja die is hol, er moet nog een bodem zijn.' Ze haalde de kist leeg en keek naar de randen in de bodem. Ze moest het er uithalen met een vlak voorwerp. In de kamer was niks bruikbaars dus ging Aura weer terug naar de troonzaal. Ze was vijf minuten bezig toen ze iets vond: een oude speer. Ze liep weer terug naar de kamer achter de troon en peuterde aan de rand van de kist. Het werkte niet. Ze zocht in de kist naar een bredere gleuf. Prikken had geen zin, misschien lag er wel wat kostbaars onder. Opeens voelde ze dat haar speer ergens dieper in ging en wrikte nog een keertje. Ze hoorde gekraak van de planken die meegaven en ze keek wat er onder lag. Een boek. Aura pakte het op alsof het goud was. Ze keek er verwondert naar. 'Waarom zou iemand dit verstoppen in een kist?' vroeg ze zich af. Ze keek op haar horloge, kwart voor vijf. Ze heeft hier veel tijd verdaan en hopelijk was Saskia met haar bende weer weg. Ze legde al het papier er weer in en deed de kist dicht. Controleerde of alles nog zo goed mogelijk lag en vertrok uit de kamer. Ze deed de deur weer op slot en de bronzen sleutel weer onder het kussen. Maar de gouden sleutel hield ze voor de zekerheid maar bij zich. Ze liep weer terug naar de hoofdingang. Buiten werd Aura verblind door het licht van de dalende zon. Ze liep over het oude pad terug naar het park. Daar was het rustig en leek of er niemand had gezien dat hier een meisje achtervolgt was. Ze liep naar haar huis op de Valkenweg 48 en stapte zo stilletjes mogelijk naar binnen zodat haar moeder het niet hoorde. Rende de trap op en sprong haar kamer in. Daar stond ze na te hijgen en haalde langzaam haar rugzak van haar rug en pakte daar een stoffig oud boek uit.