Zweden

~Jennifer~
Nadat de stewardes uitleg had gegeven over de zuurstofmaskers en allerlei andere veiligheidsdingen, snoerden we onze riemen vast en begon ons vliegtuig richting de opstijgbaan te rijden. Amy, die rechts naast mij aan de raamkant zat, stuiterde bang op haar stoel heen en weer, wierp wel duizend en een blikken naar buiten en controleerde wel twee keer zo vaak of haar riem nog goed vast gegespt zat. Ze had nog nooit gevlogen. Vroeger met onze ouders waren we altijd met de auto gegaan. Ikzelf had pas één keertje gevlogen, dat was met een schoolreisje naar Barcelona. Ik was toen een jaar of veertien.
Lia, die voor Amy zat met links naast haar Joris, draaide zich om in haar stoel. 'Jenn, heb je die kauwgom?' vroeg ze.
Ik knikte en gaf haar er twee. 'Ook eentje voor Joris.' Ik keek rechts naast me. 'En jij, zenuwapper?' vroeg ik.
Amy greep de kauwgom met beide handen aan. 'Alles wat maar tegen het opstijggevoel ingaat,' mompelde ze.
'Er gebeurt heus niks hoor,' zei ik geruststellend.
'Hoe weet je dat nou zo zeker? Weet je hoeveel ongelukken er gebeuren met een vliegtuig?'
'Minder dan met een auto, daarbij heb je veel meer kans en dat gebeurt veel vaker. En toch stap je zonder angst in de auto.'
'Een auto is vanzelfsprekender en meer dagelijks dan dit,' was haar (zoals altijd logische) antwoord.
Het duurde niet lang of de wielen van het vliegtuig verlieten de grond. Amy duwde zichzelf helemaal achterover in haar stoel, flink kauwend op haar kauwgompje. 'Aaaah! De grond! De wolken! Ver weg! Maar...maar! Aaah! Wat een kleine wereld!'riep Amy. Haar gegil ging al snel over in enthousiaste kreten, toen we inmiddels onze riemen mochten losmaken. Na enig gewring had ik mijn riem los. Amy versperde al gelijk enthousiast pratend het uitzicht uit het raam.
'En? Zijn we dood gegaan tijdens het opstijgen?' Ik grijnsde.
Amy bleef uit het raam kijken terwijl ze antwoorde. 'Het opstijgen viel wel mee hoor,' zei ze luchtig, waarna ze een aantal blikken haar kant op kreeg van mensen die zich geërgerd hadden aan haar gegil. (Amy die gilt eigenlijk echt nooit! Dit was lang geleden!)
Een stewardes kwam onze kant oplopen. 'Alles oké?' vroeg ze aan Amy.
'Ja hoor,' antwoorde die met een rood hoofd.
De stewardes glimlachte en liep weer weg.
'En Lia? Hielp de kauwgom? Had ik gelijk?'
'Ja, je had gelijk Jenn, dankje!'
'Graag gedaan hoor,' ik zuchtte. 'Over drie uurtjes landen we in Zweden. Ik heb er echt super veel zin in. Zeg Lia, wie zorgt er eigenlijk voor de kennel nu jij en Joris er niet zijn?'
'Twee vriendinnen die vroeger bij mij op school zaten, boden hun hulp aan. Echt heel erg aardig van ze.'
Ik knikte en maakte het me gemakkelijk in mijn stoel. Ik keek opzij. Links naast mij zat een chinese man met een laptop op zijn schoot met een koptelefoon op zijn oren.
Naast Joris zat een hele dikke man die een heel verhaal aan hem zat te vertellen. Joris, die veel te beleefd was, werd er helemaal gek van. Ik en Amy moesten er zachtjes om lachen.

De rest van de reis verliep rustig. Lia, die super veel houd van chips en snoep en dat soort dingen, zat aan een stuk door te eten.
Joris had zijn tablet tevoorschijn gehaald en zijn oortjes eraan vastgekoppeld om de aan een stuk door pratende man naast hem buiten te sluiten.
Amy zat de boekjes die in een netje aan iedere achterkant van de stoelen hingen te lezen, keek naar buiten, maakte een praatje met een vrouw van middelbare leeftijd die achter haar zat en dat soort standaard dingen die bijna iedereen in een vliegtuig doet. De gehele reis hield Amy haar riem vast gegespt terwijl dat alleen maar hoeft tijdens het opstijgen en dalen. Volgens mij was ze bang om neer te storten ofzo.
Ikzelf werkte mijn make-up om het halfuur eventjes bij, las de mode tijdschriften die ik op het vliegveld had gekocht, speelde wat op mijn mobiel en kocht een paar leuke taxfree producten van de stewardes, die zo nu en dan langskwam met eten en allerlei andere dingen.
We waren iets van twee uurtjes aan het vliegen (Joris zat nog steeds op zijn laptop, Lia was in slaap gevallen omdat ze buikpijn had gekregen van het vele eten dat ze ophad en als ze sliep voelde ze dat niet, Amy liep naar buiten te kijken (terwijl je niks anders zag dan wolken) en ik zat een van de magazines voor onderhand de derde keer te lezen) toen het vliegtuig ineens begon te trillen.
Amy greep zichzelf vast aan haar stoel en trok wit weg. Lia schrok wakker. 'Wat is dat?' vroeg ze ademloos.
Joris haalde de oortjes uit zijn oren. De dikke man naast hem begon gelijk te praten. Hij had al zo'n beetje heel zijn levensgeschiedenis verteld, en daardoor waren we erachter gekomen dat hij Edward Jansen heette en achtenveertig jaar oud was. 'Dat is waarschijnlijk gewoon turbelentie. Dat is wel vaker in een vliegtuig. En ik kan het weten want ik reis heel vaak met het vliegtuig voor mijn werk.'
'Wat is nou weer turbelentie?' vroeg Amy. Een paar geërgerde blikken kwamen in haar richting.
Edward keek haar verbaasd aan. 'Weet je dat dan niet?' vroeg hij, waarop Amy haar hoofd schudde. 'Dan zal ik je dat vertellen.' De arme man ging er net eens even goed voor zitten, toen we de stem van een van de stewardessen door de microfoon hoorden.
'Dames en heren,' begon ze. 'Blijft u allen kalm. Er is niks aan de hand. Er is een lichte turbelentie. We weten niet precies hoe lang die zal duren. U hoeft u riemen niet vast te maken, en er gaat niks gebeuren.' Zo ging de stewardes nog even door. 'Dank u,' eindigde ze mee.
Edward begon in de allerfijnste details aan Amy uit te leggen wat turbelentie was. Joris propte vlug weer zijn oortjes in zijn oren, maar Lia luisterde mee. Ik sloeg mijn magazine weer open.
Opeens zag ik Lia in mijn ogen iets gebaren. Ze probeerde duidelijk mijn aandacht te trekken. Ik keek op, en keek haar vragend aan. Ze blikte naar de rugtas van Amy. Ze had er nog steeds niet in gekeken en ontdekt wat ik er allemaal had ingepropt. Ik lachte zachtjes en legde mijn vinger op mijn lippen. Lia giechelde.

Het was voor Amy nogal moeilijk om Edward weer stil te laten zijn. Hij praatte nu niet meer over de turbelentie maar over alle landen waar hij al wel eens heen geweest was. Amy, en ook ik, hoopte vurig dat hij eindelijk eens omdraaide en in slaap zou vallen of iets dergelijks. Zolang hij maar stil was!
Amy zuchtte. Toen Edward even niet keek, keek ze me vermoeid aan. Ik knikte dat ik haar begreep.
Ik keerde me naar Edward toe. 'Uh meneer,' begon ik aarzelend. Mijn hersens draaiden overuren om een smoesje te verzinnen. 'Zou u eventjes om willen draaien? Ik moet mijn make-up even bijwerken en met al die nog niet over mijn gezicht uitgewreven crème, zie ik er echt niet uit.'
Amy, en ook Lia (zij had het ook gehoord en zat nu omgedraaid in haar stoel), moesten moeite doen om hun lachen in te houden. Ik vond het persoonlijk een nogal geniale smoes.
Edward lachte. 'Is goed hoor, geen probleem.'
Hij geloofde het!
Amy schraapte haar keel. 'Pff, ik heb een droge keel,' kreunde ze. 'Even wat water drinken.' Ze boog zich naar haar rugzak toe.
Ik en Lia keken elkaar even kort aan.
Amy trok haar rugzak op haar schoot. 'Zo zwaar. Echt raar,' mompelde ze. Ze opende haar rugzak en keek eerst verbaasd, en toen boos. Ze trok de plastic tassen uit haar rugzak. 'Wat is dit?'
Ik en Lia proestten het uit. Toen we uitgelachen waren, vertelden we waarom de tassen bij haar in haar rugzak zaten. Gelukkig kon Amy er toen ook om lachen. 'En ik maar de hele tijd roepen dat mijn rugzak ineens zo zwaar was,' lachte Amy. 'Nou snap ik ook waarom jullie zo moesten lachen bij de incheckbalie.'

Nadat Amy de plastic tassen had ontdekt (gelukkig mochten ze in haar rugzak blijven zitten), duurde het niet lang of we kregen de melding dat de turbelentie was opgehouden en dat we over ongeveer een kwartiertje zouden landen in Zweden. De turbelentie had uiteindelijk toch nog drie kwartier geduurd.
En inderdaad, een kwartier later moesten we onze riemen vastgespen. We gingen dalen.
De wielen raakten de grond.
'We zijn in Zweden! Joehoe!' riep Lia. 'Husky's, we komen eraan!'