W103 - MEDEDELING

Het duurde niet lang voor de living van de Winx behoorlijk vol zat. De schoolhoofden van de drie scholen en een aantal leraren, de Winx en specialisten met al hun ouders, Morgana en Roxy, Laetitia en de voorzitter van de Raad van Lichtrots. Het was een ontzettend grote groep en Bloom was enerzijds ontroerd dat ze haar allemaal wilden helpen, maar anderzijds beangstigde het haar dat dit allemaal om haar zou gaan. Ze wist dat nog niet alle ouders volledig over de angst voor haar krachten heen waren.

“Goed, bedankt dat jullie allemaal wilden komen”, nam Faragonda het woord. “Jullie weten allemaal waarom we hier zijn. Veel mensen zijn doodsbang van Bloom en dat resulteert behoorlijk vaak in erg lastige situaties.”
“Daar moeten we dus iets aan doen”, zei Marion.
“En de enige manier om die situaties te vermijden is de angst van die mensen wegnemen”, vulde de voorzitter van Lichtrots begrijpend aan.
“Dat is niet zo eenvoudig”, zei Niobe, Layla’s moeder. “Ik bedoel maar, en neem dit alsjeblieft niet al te persoonlijk Bloom, maar wij kunnen ook niet zeggen dat we helemaal geen angst hebben.” Bloom beet op haar lip. Sky legde bemoedigend een hand op haar schouder.
“Het is geen angst voor jou als persoon, begrijp ons niet verkeerd”, vulde Theodor zijn vrouw aan. “We geloven echt waar dat je een goed persoon bent, Bloom, dat je het goed meent en mensen wilt helpen. Het probleem is alleen…”
“Andere Almightixfeeën waren in het begin ook zo”, zei Ho-Boe, Musa’s vader. “Niemand weet hoe lang…” Ze keken elkaar ongemakkelijk aan.
“Nee, dat zullen we inderdaad nooit met zekerheid weten”, zei Faragonda kalm. “Maar ik twijfel er niet aan dat zodra Bloom in de fout gaat, wij dat zullen merken.”
“En dan kunnen we ingrijpen”, knikte de voorzitter van Lichtrots.
“Ik denk dat dat duidelijk stellen al veel kan helpen”, zei Tecna’s moeder. “Als ik nu kijk naar de heisa op Zenith na dat interview…”
“Zo stom”, verzuchtte Tecna. “Ik had geen idee dat Martha…”
“Het is niet jouw schuld, Tecna”, zei Bloom zacht.
“Ik had…”
“Nee, Tecna”, zei Layla nu ook. “Het is niet jouw schuld.”



MEDEDELING
Ik haat het dit te moeten doen, maar ik ga het verhaal tijdelijk pauzeren.
Waarom?
- Ik krijg bijna geen reacties meer, dus het lijkt alsof er bijna niemand meer leest
- Ik ben echt niet goed bezig, dit verhaal zit ver onder mijn normale niveau in schrijven
- Ik zit vast bij dit verhaal. Ik schrijf kleine stukjes die eigenlijk niets met elkaar te maken hebben en helemaal niet gepland waren en ik verlies het grotere geheel uit het oog.
Daarom dus, ik las een pauze in. Ik ga proberen voor mezelf alles weer op een rijtje te zetten. Ik heb nog goede ideeën voor dit verhaal en de vervolgen, maar ik moet ze dan ook geschreven krijgen en dat lukt momenteel niet.
Dus...
Als jullie nog ideeën hebben, tips, dingen die ik kan schrijven, graag, laat maar weten! Als jullie je afvragen wat er met iemand verder gebeurt, zet dat maar in een reactie. Als jullie het gevoel hebben dat ik iets vergeten ben, zeggen!
Ik hoop, met jullie hulp, over een maand of misschien iets meer weer verder te kunnen met dit verhaal en dan ook weer echt met de verhaallijn zelf, alles wat al gepland was en nadien zo snel mogelijk naar het vervolg.