The wake up.

Ik schepte adem en deed mijn ogen in een flits open.
Ik ging zitten op de bank en trok alle draadjes eruit die me in mijn simulatie brachten.
Met mijn armen rond mijn buik stelde ik mezelf gerust.
Het was niet echt felicia, alles gaat goed, dacht ik.
Ik keek naar mijn broek.
Mijn hart ging razend tekeer en ik ademde paniekerig.
Ik trilde als een gek en deed mijn ogen weer toe.
Nee dit is vast en zeker weer een simulatie, alles gaat goed.
Mijn tanden beten op elkaar.
ik kreeg het koud en en zette mijn handen voor mijn ogen.
Wanneer gaat dit over!
Maar hoelang de tijd voorbij ging, het beeld van het bloed die me bedekte, spookte nog steeds in mijn hoofd.
"Mijn broek," fluisterde ik: "waarom is het bedekt mijn bloed..."
Ik wou niet kijken, ik wou gewoon verder huilen, wachtend dat iemand me kwam ophalen.
mijn adem klonk onregelmatig dus schoof naar voren om beter te kunnen ademen.
Ik zuchtte diep en deed mijn ogen open.
Hier stond ik dan, enkele seconden geleden, in schok door het bloed, aan het vriezen in een koud, verlichtte witte kamer.
En nu oog in oog met een spiegelbeeld van mezelf, alleen zonder spiegel.
De hete zon in de lucht die weerkaatste op alle rotsen en het zand zette druk op mijn rug.
Mijn andere ik viel op de grond alsof het net een kogel in volle maag had gekregen.
Ik pakte haar hand vast, die verrasend koud was, en zonder het te willen zonder het te overwegen, lachtte ik... en liet haar vallen.
Het stof die de grond verliet waneer ze viel vloog weg. en bedeke haar lichaam, net wanneer ze verdwijnde in het niets.
Ik begaf het en viel op de grond, waarom lachtte ik zo spottend en liet ik haar los!
Waarom hield ik haar vast in de eerste plaats!
Dit kan niet...
"Dit is niet echt!"