Honger

'Honger, de nooit eindigende honger.' Grimm Arnau voelde een leegte in zijn lichaam. Een leemte die gevuld moest worden.'Ik moet mij voeden, maar ik wil niet....' Grimm trok de capuchon van zijn trui over zijn blonde haren. Zijn lichaam schudde van de honger terwijl hij door een gordijn van haar naar de markt onder hem keek.
Zijn rode ogen speurde de markt af die kilometers ver uitstrekte. Vanuit de kloktoren kon hij alles goed zien. Houten kramen en kratten vol exotische spullen, van stoffen tot tafels. Afgeladen met vliegende tapijten en magische lampen. Tafels bezaaid met edelstenen en juwelen reikte tot enorme hoogte
Grimm keek verder, kraam na kraam met nutteloze goederen. Dingen waar hij niets aan had, die zijn leegte niet vulde. Hij had alleen maar honger, niets anders speelde er door zijn hoofd dan het eeuwige knagende gevoel.
Hij kwam overeind, balancerend op de rand van de toren om met een enorme sprong naar een ander dak te springen. Hij overbrugde een gat van vier meter, zonder moeite. Grimm rook meteen heerlijke aroma's. Vanille, mint en kaneel kietelde zijn neus, vleugjes van kerrie en paprika zaten er ook tussen, de voedselstraat was niet ver meer.
Hij volgde zijn neus over de platte stoffige daken. Grimm sprong van huis naar huis tot hij neer keek op een straat gevuld met eten.
Het water liep hem in de mond, hij likte zijn lippen die omkrulde tot een glimlach. Lamsvlees, biefstuk en spek maar ook bloemkool, bieten en wortel. Alles was te vinden in deze voedselstraat. Maar dit was niet wat hij zocht, normaal eten vulde de leegte niet. Grimm sprong van het dak af en mengde zich tussen de mensen.
Zijn vingers trilden heviger dan ooit, omringt door zoveel hapjes. Banaan, vijgen en gekruide noten. Hij wilde het allemaal, behalve de spruiten, nooit die duivelse balletjes. Grimm liep in gedachte verzonken door tot hij bij een varken aan het spit kwam. Het beest draaide rond boven het knisperende vuur. Kwijlend staarde hij naar het langzaam bruin wordende vlees. Hij zag hoe er zout, peper en zure brandwijn overheen ging.
Grimm begon enthousiast in zijn zakken te zoeken. Hij moest nog ergens goudstukken hebben maar vond er geen . Met hangend hoofd keerde hij zich om en werd omver gelopen. Grimm klapte tegen de grond, zijn neus pikte iets op, iets wat de leegte ging vullen, iets wat de honger weg zou nemen, in ieder geval voor even.
De geur van magie had zijn neus bereikt, het was afkomstig van een brede man met erg veel vet. De zoete magische geur was onmiskenbaar. Grimm worstelde zich door de menigte heen, de forse man achterna. Hij hoefde geen moeite te doen om de man te volgen, deze stak ruim boven de rest uit.
Grimm hoopte vurig dat de man geen kopieermagie had, dat smaakte altijd zo flauw, als een slap aftreksel. Nee, liever bliksemmagie voor het tintelen of transformatie magie voor de verrassing. Grimm zag de man afslaan, hij volgde hem een stille straat in.
'Waarom volg je mij!' de man had een woest paars gezicht en ademde heel snel.
'De honger' stamelde Grimm berouwvol
'Jij?!' stammelde de man verbijstert. 'jij bent het monster !' Meteen sloeg de man zijn handen in een. 'je hebt de verkeerde magiër achtervolgd alleseter!' zijn handen begonnen zandkorrels te regenen. 'ik ben Joseph Han, de kopieermagiër.' Grimm slaakte een diepe zucht terwijl hij zijn kaken onnatuurlijk ver opende. Wat een pech, al die miljoenen soorten magie en hij trof deze.
'Het spijt me, ik moet..., de honger.' Grimm stapte op de man af, zijn mond klapte steeds verder uit. Joseph schoot zandstralen op Grimm af, maar dat zou hem niet helpen. Grimm ving het zand gemakkelijk in zijn mond, hij kauwde en slikte het door. Hierdoor verdween de magie in de leegte. Grimm zag de angst van Joseph.
'Dit is waanzin!' Joseph wilde verder naar achteren lopen maar een zandkleurige muur stond in de weg. Grimm was zo dichtbij dat hij het zoute zweet bijna proefde. Joseph veranderde van magie, er verschenen kringen van vuur om de magiër te beschermen. Grimm slurpte de vlammen op alsof het noedels waren.
De man begon te smeken, maar smeekbeden vulde de honger niet, was het maar zo simpel. Grimm nam een hap, de honger nam meteen af. Hij kauwde stevig en voelde knapperige botten breken. Hij sloot zijn ogen en voelde magie door zijn mond heen vloeien. Hij stopte met bibberen en slaakte een diepe zucht, hij voelde zich gevuld ook al wist hij dat de honger snel weer terug zou komen
Hij had het weer gedaan, weer was hij niet sterk genoeg geweest. Grimm wilde niets liever dan zijn hoofd tegen de muur aan slaan, tot hij van zijn eindeloze honger verlost werd. Hij legde zijn hoofd tegen de muur, het zand schuurde over zijn voorhoofd. Hij verzamelde zijn moed maar schrok door gegil.
Hij keek op, een vrouw was de straat in gelopen en zag Joseph liggen. Ze trok wit weg terwijl haar blik van het halve lichaam zich verplaatste naar Grimm. Hij had stukken huid aan zijn tanden hangen en hij zat onder het bloed.
Grimm was niet van plan om te blijven. De vrouw bleef gillen en Grimm gebruikte de muren om het dak op te komen. Hij sprong van dak tot dak en het gegil stierf langzaam weg. Hij wist dat het niet lang ging duren voordat er meer eetbare magiërs zouden verschijnen, magiërs die hem zoeken. Grimm stopte toen hij in zijn ooghoek een trog gevuld met water zag. Hij sprong van het dak af en lande voor de drinkbak. Niemand leek oog voor hem te hebben. Hij bekeek zichzelf hij had moeite om zichzelf aan te kijken. Vlees hing nog tussen zijn tanden en bloed zat overal. Grimm stak zijn hoofd in het water. Hij kwam weer boven. Hij staarde naar zijn eigen weerspiegeling.
'Waarom ben ik zo'n monster?'