HeBrokeHerHeart_I'llBreakHim!

Jacob’s POV:
Ik gromde vanuit het diepste van men borst. Ik transformeerde terug naar men mensen gedaante
“Het zou te makkelijk zijn! Dit gaan we uitvechten als mannen! In mijn geval toch…” siste ik, door men tanden heen.
“Ik vecht niet met je Jacob!”
“Oh dat denk ik wel… jij brak mijn meisjes hart! Boeten!”
Men hele lijf trilde, ik wou dit uitvechten als mens maar het was sterker dan mezelf. Men kleren scheurde voor een 2de keer en men huid veranderde in mijn vacht. Ik ontblootte men tanden en gromde nog eens.
“Jacob! Je snapte het niet…”
Ik snapte het niet? Ik snapte het niet?
Ik klauwde men poten in de aarde en besprong hem zonder waarschuwing. Ik boorde men tanden in zijn witte, marmeren huid. Ik klauwde in zijn huid, liet een wonde achter in zijn buik.
“Jacob!”
Edwards stem klonk waarschuwend achter me, maar er was geen manier dat ik hem daar kon laten.
Hij brak haar hart, ik breek hem! “Jacob!” schreeuwde Edward nog eens.
Het is niet omdat je je verdomde bloedzuigers broertje wil sparen, hoef ik me nog niet in te houden. Ik geef om haar, blijkbaar jij niet!Ik wou terug mijn poot naar zijn gezicht brengen maar een klap smakte me tegen de grond. Ik duwde hem van me weg en richtte me terug op Jasper. Edward pinde me weer tegen de grond.
“Jacob! Ga naar Charlotte! NU!” siste hij en duwde me de richting van het huis uit. Ik wou reageren en hem zeggen dat ik dit wou afmaken, maar het had geen nut en dat wist ik best. Ik lanceerde mezelf nog een laatste keer naar Jasper, smakte hem tegen de grond en rende naar Charlotte’s huis, mezelf overtuigend dat dat het beste was.

Edwards POV:
Ik staarde hem na, tot ik zeker was dat hij ver genoeg weg was.
“Ik moet naar haar toe.. Nu Edward!”
“Ik kan je niet laten gaan. je gaat haar pijn doen, ik kan dat niet toestaan.” Zei ik zo rustig ik kon.
“Verdomme Edward! IK MOET NU NAAR HAAR TOE!”
Hij wou me voorbij lopen, stomme zet. Hij wist maar al te goed dat ik veel sneller was dan hem. Ik rende achter hem aan en sloeg hem terug, dieper het bos in. Hij gromde zijn tanden naar me bloot, hij zou dit niet opgeven tot hij haar te zien zou krijgen.
“Jasper, ga naar huis!”
“Nee,” hij probeerde het nog eens, zijn gouden ogen zwart wegtrekkend, zijn huid nog witter dan anders.
Met alle kracht die ik bezat, knalde ik hem tegen een boom aan,”Huis!” siste ik nog eens.
Hij fronste zijn hoofd gepijnigd en als hij zou kunnen huilen, zou hij het gedaan hebben.
“Het spijt me…” zijn stem beefde. Hij keerde zich naar me om en rende naar ons huis. Ik luisterde aandachtig naar zijn gedachten. Een oorlog voerde zich op in zijn hoofd. Hij was wel van plan naar huis te gaan, te praten met Carlisle en zijn kamer aan stukken te slaan. Ik rende richting Charlotte. Ze lag in Jake’s armen en leek haar te kalmeren. Haar ouders waren onderweg en zouden haar weg nemen, terug naar Los Angeles.