I Hate You!

Een koude hand streek langs men gezicht, voorzichtig en lief. Langzaam opende ik mijn ogen en staarde in een paar gouden ogen die me aanstaarde. Zijn prachtige gouden ogen die me angstig aankeken. Hij trok zich terug en deinsde achteruit, alsof hij spijt had dat ik wakker geworden was.
“Jazz?”
Ik knipperde men ogen en hij was weg. Ik duwde mezelf recht en staarde de kamer rond. Waar was hij nou? Was het al zo erg dat ik me alles voorstelde in men hoofd. Ik hoorde boven een deur dichtslaan. Hij was hier niet erg goed in. Zijn geur hing in de kamer rond en zijn ijskoude vingers hadden zijn sporen nagelaten op mijn huid. Waarom moest hij soms zo eigenwijs zijn, net als… net als… ik. Ik stond kwaad op en stampte trap op.
“Jasper, doe open!” schreeuwde ik en bonkte luid op zijn deur.
Met een ruk, trok hij de deur open, zijn ogen kwaad op me gericht.
“Wat?” siste hij.
Ik opende men mond om iets te zeggen, maar sloot hem weer omdat ik op niets kon komen.
“Dat dacht ik al…” zuchte hij en wou hem sluiten.
Kwaad stak ik mijn voet tussen zijn deur.
“Ik haat je! Jij domme idioot! Joost mag weten waarom jij de kracht kreeg om emoties te beïnvloeden, jij voelt niet! Nooit gedaan,” tranen vulde men ogen en vervaagde men blik.”Ik haat je!”
Ik haalde men voet weg en sloot de deur zelf voor zijn neus. Kwaad rende ik naar men kamer en wou de deur achter me sluiten, tot hij er opeens was.
“Zeg dat nog eens…” mompelde hij, zijn ogen beangstigend op men gezicht gericht.
“Ik haat je…” fluisterde ik, men blik onderzoekend.
“Oh ja?”
“Ja…” gromde ik.
“Best!”
“Best!”
Ik wou de deur dicht slaan voor zijn neus, maar hij stopte –net als ik daar net- zijn voet er tussen. Ik keek geschrokken op van zijn voet, naar zijn ogen. Hij glimlachte gemeen.
“Best…” mompelde hij nog eens, strengelde zijn armen om men middel en drukte me tegen hem aan. Ik vergat te ademen en probeerde te glimlachen, een zwakke mislukte poging.
“Best…” sprak ik zwak onder mijn adem, nog net voor hij zijn lippen tegen de mijne drukte. Ik vergat alle woede, vergat waar ik was, wie ik was, zelfs voor heel even verdween Melany uit men hoofd. The Power Of The Vampire’s Kiss. Hij haalde zijn lippen van die van mij en staarde me doordringend aan. Men hart smolt en me knieën knikte onder zijn aanraking. Ik slikte en glimlachte naar hem.
“Wat zei je nu weer…” plaagde hij, zijn grijns breder wordend dan hij al was.
“Ik haat je nog steeds…”prevelde ik tegen zijn lippen en drukte nog een kus op zijn lippen.
“Dat geloof ik best,” lachte hij en duwde me voorzichtig naar voor, de kamer in. Hij sloot de deur achter ons en duwde me het bed op, rekening houdend met men gewonde arm. Ik kroop achteruit, men rug tegen bedeinde leunend. Voorzichtig als hij was, kwam hij achter me zitten, mijn hoofd tegen zijn borst, zijn armen om men middel. Melany kroop terug in men hoofd en liet me duizelen.
“Het spijt me…” zuchte hij, zijn armen nog beter om men middel klemmend.
“Ik was… gefrustreerd,” mompelde ik, men gedachten terug afdwalend naar Melany.
De maan verlichte de kamer en liet zijn huid nog witter oplichtend. Ik wou het proberen uit leggen, hem proberen te vertellen wat er in me omging, maar hij leek dat zelf al te voelen.
“Wat is er?”
“Het meisje in het bos…”
“Het weerwolven meisje?”
Ik knikte, “Haar naam is Melany…”
Ik voelde zijn lichaam verstijven, zijn hart stoppen met kloppen en zijn ademhaling stokken in zijn keel. “Melany?” fluisterde hij, meer tegen zichzelf dan mij.
Hij dacht het zelfde, onmogelijk, maar een andere uitleg was er niet.
“Weet jij wat er 17 jaar geleden precies gebeurd is?”
Hij zuchte en fronste zijn hoofd. Waarom zeiden ze nu niet gewoon de waarheid, dan waren ze er van af.
“Waarom denk je dat zij het is?”
“Jazz, de waarheid…”
Hij probeerde er weer om heen te draaien, weer een andere, simpelere weg te vinden dan de waarheid.
“Ik weet het niet…”
De woede bouwde zich in me op en hij ging er niet met zitten knoeien.
Ik keerde men naar hem om, mijn ogen strak op die van hem gericht. Ik klemde zijn gezicht tussen men handen, zodat hij niet zou kunnen wegkijken.
“Jazz?”
Hij fronste zijn hoofd, twijfelend over wat hij zou zeggen.
“Jazz, wie is Melany?” men stem verluide zich, zonder dat ik er controle over had.
“Ik weet het niet precies…” zijn stem klonk oprecht, eerlijk.
Ik zuchte diep en liet mijn hoofd terug op zijn borst leunen.
“Maak je nu maar geen zorgen, alles komt goed. Toch?”
Ik knikte en onderdrukte een geeuw.
“Wil je slapen, ik kan wel…”
Ik schudde men hoofd en trok hem neer, zijn hoofd in de kussens.
Hij strengelde zijn vingers in men haar en drukte me tegen zijn borst aan. De koelte van zijn huid kroop door men lichaam, liet me huiveren en rillen op het zelfde moment. Hij wou me los laten en me laten slapen, zonder koude te lijden. Maar ik leed liever aan koud en bevroor aan het einde van nacht, dan hem nu te laten gaan. Melany overspoelde men hoofd weer, liet me verdrinken in men gedachten.
“Alles komt goed. Beloof ik je.”
“Ga jij nooit weg gaan, Jazz?” mompelde ik, half slapend.
“Nooit!” prevelde hij en drukt een kus op men hoofd. Ik geeuwde nog eens en sloot men ogen.
“Ooh, kijk nou!”
Ness, Kim, Alissa en Alika waren duidelijk terug.
“Sssht jullie, ze moet slapen, maak haar nou niet kwaad. Ik grijnsde, streek met men hand dankend langs zijn borst en viel in slaap. Terug geteisterd door die droom, Men moeder, vader, de andere vampieren en…. Melany!