All other books and being afraid.

Hij stopte en keek me aan. Mijn mond was opengevallen zonder dat ik het wist, en ik keek hem bewonderingsvol aan. Zijn stem sleurde me mee in het verhaal, en liet me het voor mijn ogen zien. Ook als ik het absoluut niet wilde, omdat ik niet bang wilde worden. Het bezat een soort ritme, dat me meenam. Ook maakte hij ook geen enkel foutje of iets in die aard. Het was juist, helemaal juist. Hij nam andere boeken van dezelfde reeks en las nog voor. De dooddoeners. Krinkel. En dan nog het meest erge. Voldemort. Ik kromp ongezien in elkaar en was wel erg bang. Wat kon hij geweldig goed voorlezen. 'Justin.' zei ik als ik klaar was en keek hem aan.'Wat kan je geweldig goed lezen.' Hij keek me aan met zijn diepbruine kijkers. 'Wat?'vroeg hij geamuseerd. Ik herkende dat wel. Het was niet dat hij het echt niet had gehoord, hij wilde het gewoon een tweede keer horen, en zichzelf als grote broer eer aan doen. 'Je kan echt goed voorlezen,'zuchtte ik en rolde met mijn ogen. 'Wel, dankje,'zei hij met een grijns. 'Dan is het nu aan jou, denk ik.' Ik knikte en las. Peter Pan. Ik vond het gewoon een erg leuk boek van J.M Barrie en het was ook grappig. We lazen nog de hele avond voor, tot in de nacht. Eerst fantasie, om dan naar de andere genres over te stappen. Tòt we aan de thrillers en horrors kwamen. En toen werden we pas bang, omdat de wind door het huis floot en we constant verschoten. Ik was bang. Erg bang. En Justin ook. Op het einde zaten we zelfs in elkaars armen van de schrik. Maar ik merkte het niet, omdat ik zelf zo bang was. 'J..Jus'?'vroeg ik trillerig in het donker. 'J..Ja? Lily?' 'Ik ga slapen?''Ja, Ja. Ja, doe maar, ik ook.' Ik gaf hem voorzichtig een kusje op de wang en ging naar mijn kamer. Waar ik na pas een hele tijd starend in het donker vredig in slaap viel. Of niet? Ik wist het niet. Wat ik wel wist was dat er iets raars aan de hand was, met het voorlezen. Maar wat, dat wist ik niet.