Elaimet 13

Het jong cirkelde een paar keer rond het hoofd van de moeder. Speels hapte ze naar het draakje. Na nog een paar rondjes gevlogen te hebben, legde hij zich op de rug van zijn moeder.

Pilvi… Ik wist niet waarom ik op dit moment weer aan haar moest denken, maar het gemis sneed door me heen. Waarom had ik haar niet kunnen redden? De draak en haar jong vlogen verder en algauw was er niets meer van hen te zien dan een zilveren stip aan de horizon.
“Je mag van geluk spreken. Draken zijn nogal op zichzelf en zo vaak krijgen we ze niet te zien.”
“Oh.” Ik staarde naar het punt waar de draak was verdwenen.
“En nu komt het beste!” zei Perho, die zich niet van mijn stemming bewust was. “We zouden ons doodschamen als we je dit niet lieten zien.”
“Wat dan?” Mijn nieuwsgierigheid was meteen gewekt.
“De leukste plaats van het hele Wolkenrijk! Iedereen die ook maar een beetje houdt van lol maken, gaat er heen. Zelfs draken. Maar een Elaimet hebben ze er nog niet gehad, denk ik.
Hassu gaat dit geweldig vinden.”
“Wie is Hassu?”
“De waard van de beste kroeg die er is. Je gaat hem zeker aardig vinden en zijn Voilut is ongeëvenaard. Dat is een soort drank, die je op aarde niet vindt.”

“… en dat was een nacht die we nooit meer zullen vergeten. En dan heb je nog die keer dat we…”
“Wat is dat?” Ik boog me voorover om beter te kijken. Beneden ons liep een pegasus met iemand op zijn rug. Maar er klopte iets niet, al kon ik niet precies zeggen wat. Hevon dook er onmiddellijk op af en Sininen volgde hem.
Terwijl we afdaalden, struikelde de pegasus. Het meisje viel van zijn rug en begon te huilen. Op dat moment raakten de hoeven van Hevon en Sininen de grond. Ik liet me van Sininen haar rug glijden en rende naar het meisje toe. Haar arm zat onder het bloed. Perho bereikte haar het eerst.