Chapter3

Joe.

Opgaan in hun vrolijkheid kost geen moeite. Binnen de kortste keren zit ik mee te zingen met wat ik ken. "You're not a bad singer, you know that?" zegt één van de jongens. "Thanks," zeg ik, een beetje beledigd vanwege het understatement. "What's your name actually?" vraagt het meisje met het roodbruine haar dan. Ik glimlach onwillend. Natúúrlijk kennen ze me niet. Als het al niet bleek uit het voorbije uur dat ik met hen gespendeerd heb, dan wel uit hun repertoire: omgevormde rocksongs, sixties indie-nummers. Dit zijn geen types voor onze nummers. "Joe," zeg ik. "I'm Ella," glimlacht ze. "That's Louise," knikkend naar het blonde meisje met vrolijke lach en bongo's tussen haar benen. "Simon," de jongen met gitaar. "Paul," hij die grappig probeerde te zijn, "and Joachim." Het is een paar seconden stil terwijl de blonde jongen me aankijkt. "Excuse me?" zeg ik dan. Iedereen lacht. "Just call me John or something," zegt de jongen met de onverstaanbare naam. Ik lach. "What language is that?" "Dutch," zegt het meisje dat Louise heet. "We're from Belgium," legt Simon uit. "Wow," zeg ik. Bijna wil ik zeggen dat we daar nog hebben opgetreden, maar ik slik mijn woorden in. Het doet er gewoon niet toe. "That's pretty far away," zeg ik in de plaats. "What are you doing here?" "Just travelling around," lacht Ella. "Spending the summer trying to see something of the world. Enjoying our freedom before we go off to college in the fall." Ik knik begrijpend. "So where are you staying?" Ella lacht en knikt naar links. "In there." Even verderop staat een versleten Volkswagen busje. "No way!" Er verschijnt een lach op mijn gezicht. "Way," grinnikt Paul. "You really áre a bunch of hippies!" lach ik voor ik er erg in heb. Iedereen lacht. "You all sleep in that thing?" vraag ik. "Come on, I'll show you." Ella trekt me overeind. Ze loopt op het busje af en trekt de achterdeur open. De grootste rommelboel in history verschijnt. De vloer is bedekt met matrassen, enkele opgefrommelde slaapzakken zijn aan de kant gestampt. Een waterteil ligt omgekeerd midden op de geïmproviseerde bedden, wat losse speelkaarten en restjes brood op de bodem die waarschijnlijk als tafel dienst doet. Een halflege rugzak hier, wat losse kleren daar. "Watch," gebiedt Ella. Ze richt zich tot een houten plank die midden op de zijkant van het metaal van de auto lijkt gekleefd te zijn. Pas als ik beter kijk zie ik de scharnieren aan de onderkant. Ze maakt een paar haakjes los en laat de plank naar beneden komen. Het heeft het effect van een klein stapelbed. Aan de andere kant hangt net zo'n plank. "Clever," merk ik op. "So this is where you sleep?" "When we're not out on the streets," zegt hij die ik John mag noemen. "It's all we need," glimlacht Louise. "A lot of people have way too much possessions," vindt Ella. "You don't need all of that luxurious stuff, right? As long as we have each other, and our music..." De anderen knikken. "Don't you think so?" vraagt Paul. "Yeah," bevestig ik, voor ik het besef. "You're totally right." Maar ik besef hoe ik ronduit sta te liegen als ik denk aan thuis, aan de tourbus, aan het geld. Maar hun woorden bevatten een zekere waarheid. Eén waar ik nog niet vaak bij stilgestaan heb. Ik richt mijn blik weer het busje in en blijf onbewust zachtjes knikken.