[NL] Eenhoorns en Skittles

Oliver wist dat Percy nerveus was. Dat was begrijpelijk, want iedereen zou nerveus zijn als ze een presentatie moesten geven voor dertien Ministers of Magic van over de hele wereld. Oliver wist ook dat Percy soms rare dingen deed als hij geen andere uitlaatklep voor de zenuwen had, zoals dertig cactussen kopen voor zijn bescheiden appartement met één slaapkamer, of, zoals dit keer, plotseling beginnen te stressen over wat hij aan moest trekken en er absoluut op staan dat Oliver hem advies gaf terwijl hij alle kleding in zijn kast probeerde, inclusief pyjama’s. Dat was prima. Als dat het ergste was wat Oliver als Percy’s vriendje moest meemaken, had hij het enorm goed getroffen. Ook dat wist hij.
      Wat hem niet helemaal duidelijk was, was de reden dat Wesley tijdens Percy’s geïmproviseerde modeshow naast hem op de bank zat in een lichtroze eenhoorn-onesie, met een grote bak regenboogkleurig Mugglesnoep op zijn schoot en pluizige sokken met hamburgerpatroon aan zijn voeten. Oliver groef in zijn geheugen naar een reden, maar als er ooit een was gegeven, kon hij zich dat niet meer herinneren. Het leek hem beter om er niet naar te vragen.
      Wesley merkte dat hij werd bekeken. Hij bood Oliver een rood balletje aan. “Skittle?”
      “Is dat zoiets als Bertie Bott’s Beans?”
      Wesley vond blijkbaar dat Oliver te lang had gewacht, want hij at de rode Skittle zelf. “Ongeveer, maar dan zonder kans op de smaak van verbrande toast of schoensmeer. Muggles zijn zo slim.”
      De deur van Percy’s slaapkamer ging voor de tweeënvijftigste keer die middag open. Percy droeg een lichtblauw pak, duidelijk geïnspireerd door Muggle mode. Hij trok het perfect zittende jasje nog iets rechter en keek zoekend naar zijn publiek. “Wat denken jullie?”
      Oliver was vooral opgelucht dat ze de pyjama’s achter zich leken te hebben, maar hij wist dat hij er vooral was om in te stemmen met de keuze die Percy uiteindelijk zelf maakte, dus was hij slechts voorzichtig positief. “Dit lijkt toepasselijk.”
      “Toepasselijk?” herhaalde Wesley. “Kijk uit dat je niet overloopt van enthousiasme. Percy, die broek staat je geweldig. Ik wed dat hij er alleen nog beter uit zou kunnen zien op de vloer van Olivers slaapkamer.”
      “Is dat goed of slecht?” vroeg Percy, fronsend. “Ik zal het maar opvatten als goed.”
      Oliver herhaalde Wesleys zinnen een paar keer in zijn hoofd om zeker te weten dat hij ze goed had verstaan. “Probeer je Percy te versieren… voor mij?”
      Wesley knikte plechtig, waardoor de hoorn op de capuchon van zijn onesie automatisch mee knikte. Oliver moest wegkijken om niet gehypnotiseerd te worden.
      “Oké, ik moet dit toch vragen. Waarom ben je überhaupt hier?”
      “Ik heb hem uitgenodigd,” zei Percy terwijl hij twee identiek zwart-grijs gestreepte stropdassen voor zich hield om te beslissen welke beter was. “Ik hoopte dat hij misschien iets nuttigs zou kunnen bijdragen aan de discussie.”
      Oliver wees naar de rechter stropdas. “Dat verklaart niet de eenhoorn of de hamburgers.”
      Wesley draaide een kwartslag op de bank en legde zijn voeten op Olivers schoot. Hij gooide drie Skittles tegelijk in zijn mond. “Oh Oliver, jij prachtige tropische vis.”
      “Ik ben de tropische vis? Jij draagt een eenhoornkostuum.”
      “Het is geen kostuum, maar een onesie, en dat maakt me een eenhoorn, niet een vis. Bijblijven, Ollie.”
      “Dat is lastig als ik geen idee heb wat er gaande is.”
      Wesley haalde zijn schouders op. “Het leek me handig om Percy een voorbeeld te geven van hoe het absoluut niet moet. En het zit lekker gemakkelijk. Weet je hoe zacht ik nu ben? Ik ben nog nooit zo pluizig geweest. Serieus, voel mijn been.”
      Oliver aaide sceptisch over Wesleys lichtroze been. “Oh. Dat is inderdaad erg zacht.”
      Percy had het op een of andere manier voor elkaar gekregen een vlinder te vouwen van een van de stropdassen. “Wesley, je weet niet toevallig waar ik op een zondagmiddag een onesie zou kunnen vinden? Ik denk dat de ministers erg onder de indruk zouden zijn van de pluizigheidsfactor.”
      “Um,” zei Wesley, maar Percy was alweer in zijn kamer verdwenen. “Dit wordt nog een lange middag, of niet?”
      Oliver zuchtte alleen. Het cactusincident bleef erger.