Jursena - 2

“Kort, zeiden we”, zei Yue met een glimlach.
“Oké, euh, wat kunnen we nog doen met zoveel?”, vroeg Katara aarzelend

Op dat moment kwam er een bediende binnen.
“Mevrouw Lizzie?”, vroeg hij aarzelend.
“Ja?” Ik draaide me om.
“Er cirkelt een valk boven de stad.” Ik knikte begrijpend, een brief van de Vuurnatie. De valk kon me hier in de woonkamer niet zomaar bereiken.
“Sorry meisjes, ik denk dat het laatste spelletje zonder mij zal moeten.”
“Jammer”, verzuchtte Yle. Ik stond met een glimlach op en liep de kamer uit, naar buiten. Meteen landde de valk op mijn arm en ik haalde de brief uit de koker op zijn rug. Ik liep naar mijn kamer, zette de valk in het kooitje en opende de brief. Hij was erg kort.

Lizzie

Jursena gaat razendsnel achteruit. We zijn bang dat ze het niet haalt. Airi weet niet wat doen, ze geeft Jursena nog hooguit een paar weken. Je moet komen. Keylina heeft je nodig.

Mama

Ik staarde naar de brief. Nee, dat mocht niet waar zijn. Jursena had net zoveel beter geleken toen ik vertrokken was naar de Zuidelijke Waterstam. Niemand had me laten weten dat ze bergaf was gegaan in die vier maanden dat ik weg was geweest intussen. Waarom wist ik van niets? Waarom zo plots?
Ik rende naar de woonkamer en gooide de deur open.
“Yue, je moet me je snelste schip lenen, ik vertrek meteen!”, riep ik.
“Lizzie, wat is er?” Yue keek me bezorgd aan.
“Jursena is stervende, ik…”
“We vertrekken morgenvroeg”, zei Diana prompt.
“Morgenvroeg pas?”, vroeg ik geschrokken.
“Eerder kunnen we geen schip klaar krijgen, Lizzie”, zei Yue rustig. “Ga je spullen pakken en ga slapen, wij regelen alles. Morgenvroeg vertrekken we. Allemaal.”
“Maar…” zei ik aarzelend. Toen begreep ik wat ze zeiden. “Gaan jullie mee?”
“Natuurlijk”, zei Diana.
“Ik wil tante Keylina best nog wel eens zien”, zei Yle.
“En als we kunnen helpen, doen we dat”, vulde Katara aan. Ik keek haar aan.
“Katara… Weet je zeker… Tegen dat we terug zijn…”, zei ik zacht. Ze slikte even.