- III.

Verveeld keek Calum op zijn mobiel. Was hij nu toch maar meegegaan met Luke naar dat stomme feest van McKenna. Zou Luke al weg zijn? Het was pas half negen. Hij was vast nog niet weg. Snel tikte Calum het belicoontje aan en zocht naar het nummer van Luke.
"Hallo, met Luke?" klonk het hijgerig aan de andere kant van de lijn.
Ietwat verbaasd haalde Calum zijn telefoon bij zijn oor weg en bleef er voor een poosje bevreemd naar staren. Zuchtend schudde hij zijn hoofd en bracht het ding toch maar weer naar zijn oor.
"Luke, Calum hier," mompelde de jongen. "Ben je al weg?"
"Nope." Luke liet de 'p' ploppen en Calum wist honderd procent zeker dat de jongen nu een zelfvoldane grijns op zijn gezicht had staan. "Wat dan? Wil je toch wel mee?"
"Als het kan," antwoordde Calum verveeld.
"Ik fiets zo langs je straat, ben er bijna," hijgde Luke weer. "Zie je zo."
En de verbinding was verbroken.

Luke had niet gelogen toen hij zei dat hij op de fiets was. De jongen stond vrolijk voor Calum's huis met achter hem zijn fiets.
"Dude," begon Calum, "waarom ben je op de fiets?"
Luke haalde zijn schouders op. Wist hij veel. Wat hij wel zeker wist, was dat hij sowieso niet met de auto terug naar huis kon rijden. En hij had niet veel zin in een bekeuring.
"Weet ik veel," antwoordde Luke wazig. "Heb niet zo veel om bezopen in m'n auto rond te rijden, denk ik."
Calum knikte begrijpelijk. Hij had ook niet veel zin in ongelukken. Snel greep hij zijn dunne zomerjas van de kapstok, riep naar zijn moeder dat hij naar een feestje was en liep toen samen met Luke de deur uit.
Ondanks dat Luke altijd wel problemen met zich meebracht, was hij toch Calum's beste vriend. Calum kon Luke blindelings vertrouwen. Luke wist alles van hem. Behalve één ding. Eén ernstig belangrijk ding. Maar dat zou Calum nooit aan Luke's neus hangen. Nee, niemand wist ervan af. Zelfs zijn moeder en zus wisten er niets vanaf. Oh, nee. Niemand mocht ervan af weten.

Lachend pakte ze zijn hand vast. Het meisje met de oh, zo stralende ogen keek hem lachend aan. Dat was het moment dat hij besefte dat hij haar kleine hand nooit meer los zou laten. Haar mooie bruine haren waaiden sierlijk mee met de richting van de wind en haar groene ogen twinkelden vrolijk. Ze boog zich naar hem toe en zacht plaatste ze een klein kusje op zijn wang. Een tintelend gevoel bleef nabranden toen ze haar zijde zachte lippen van zijn wang af haalde. Langzaam bracht hij zijn lippen naar haar oor terwijl hij haar zacht tegen zich aantrok.
"I love you," fluisterde hij zacht.
Het zachte gegiechel, afkomstig van de mooie dame in zijn armen, drong zijn gehoorgang binnen. "I love you too, baby."
"Ik laat je nooit meer gaan. Onthoud dat, oké," mompelde hij zacht in haar oor.
Hij hoorde hoe ze nog zacht fluisterde dat het goed kwam, voor hij zijn hoofd begroef in het kuiltje van haar nek. Dat ze anderhalve kop kleiner was, kon hem niets schelen. Hij vond het heerlijk om zijn gezicht in haar zachte haar te verstoppen en haar lekkere geur op te snuiven.
Zacht gniffelde het meisje. De adem van de jongen kietelde zacht in haar nek, zijn grote handen voelden vertrouwd aan op haar onderrug. Ze sloeg haar armen licht rondom zijn nek en trok hem nog wat dichter naar zich toe. De ietwat scherpe geur van zijn aftershave drong haar neusgaten binnen en ze genoot ervan. Ze hield van zijn geur. Het beschreef precies zoals hij was. Zacht, lieflijk en soms ietwat pittig.
"Laat me alsjeblieft nooit meer los," fluisterde ze in zijn oor.