#001

Vernederd blijf ik staan terwijl de melk van mijn haar druipt. De hele aula lacht me uit terwijl Diana er met haar hele aanhang triomfantelijk bij staat. Het lege glas heeft ze in haar hand. Dan komt meneer McCloud aangelopen. 'Wat is hier aan de hand?' Vraagt hij streng. Het word stil en Diana zet haar meest onschuldige gezicht op. 'Sorry meneer maar ik struikelde en ik kon het echt niet helpen maar Eline stond voor me en toen gebeurde het gewoon.' McCloud kijkt mij onderzoekend aan maar ik blijf stug naar de grond kijken. 'Goed, maar ruim dit wel even op Diana.' En met deze woorden loopt hij weg. Diana grijnst duivels naar me en ik maak rechtsomkeert. Ik snel me naar de kluisjes en ik haal mijn tas met reserve kleding uit mijn kluis. In de kleedkamers kleed ik me op. Mijn haar stop ik onder de kraan en droog ik daarna zo goed mogelijk onder de haar droger. De rest veeg ik schoon met de handdoek die in mijn tas zat en ik trek snel andere kleren aan. Ik had nu nog 1 uur en dat was wiskunde. Gadver, ik haatte het vak. Gelukkig kreeg ik wiskunde van Charles en die merkte het nooit als je er niet was dus ik besloot te spijbelen.

Binnen 5 minuten zat ik in de bus op weg naar het weeshuis waar ik woonde. De bus parkeerde voor het huis en met een zucht stapte ik uit. Mijn sleutel klikte in het slot en de deur ging piepend open. Gelijk hoorde ik roffelende voetjes op de trap en ik zag Luna en Evy naar beneden komen. Ze waren een eeneiige tweeling en ze waren 5 jaar oud. 'Eline je bent er weer!' Roepen ze terwijl ze me omhelzen. Ik strijk vertederd door hun haren. 'Je haar ruikt naar melk.' Zegt Luna verbaasd. 'Je weet toch dat je melk moet drinken? Shampoo is voor je haar.' Zegt Evy wijs. Ik schiet in de lach. 'Oké, ik zal er volgende keer aan denken.' Beloof ik ze. 'Evy en Luna!' Hoor ik mevrouw Grishman streng zeggen. Zodra ze zo klinkt moet je maken dat je wegkomt. Ze verschuilen zich bang achter mij terwijl mevrouw Grishman de trap afkomt. 'Hoe vaak moet ik jullie nog zeggen dat jullie geen schoenen aan mogen boven?' Evy staat op het punt te gaan huilen. 'Ze zullen het niet meer doen.' Zeg ik snel. Ze kijkt me boos aan. 'Ik had jou niets gevraagd.' Snauwt ze terwijl ze me een klap geeft. Ik geef geen kik en zwijgend trek ik Luna en Evy hun schoenen uit en we gaan naar boven. De tweeling kijkt met grote ogen naar mijn rode wang en ik probeer te lachen. 'Gaan jullie maar weer spelen dan ga ik even douchen oké?' Ze knikken en dan rennen ze snel naar hun kamertje.

De hete stralen van de douche masseren mijn schouders en mijn wang. Soms denk ik weleens aan die musical Annie. Eigenlijk lijken wij best wel op elkaar. Allebei in een meisjes internaat/ weeshuis, we worden geslagen, wij zorgen voor de kleintjes, we zijn grote dierenliefhebbers, we houden allebei van zingen en we zijn ouderloos. Toch zijn er 2 enorme verschillen, Annie had nog een kans dat haar ouders zouden komen, ik niet want die van mij zijn dood. En Annie heeft een happy end, als een wonder ontmoet ze een rijke dude die haar voor een tijdje in huis neemt, ze worden vrienden, hij houd van haar en uiteindelijk adopteert hij haar en heeft ze weer een thuis. Ik wacht na 11 jaar nog steeds op een wonder, het wonder dat mijn leven voor altijd zou veranderen. Als ik hem gedoucht ga ik op mijn bed liggen. Mijn leven is gewoon kut, het enige waarvoor ik nog leef is om te zorgen dat de jonkies het hier nog een beetje normaal hebben.

'Eline kom koken!' Schreeuwt mevrouw Grishman naar boven. Met een zucht loop ik naar beneden en ik begin de lange tafel te dekken met 7 borden. Ik laat per ongeluk een bord uit mijn handen vallen en mevrouw Grishman kijkt me dodelijk aan. 'Meekomen. Nu!' Ze pakt mijn haar vast en ze sleept me mee naar de trapkast. Ik begin nu echt tegen te spartelen maar ze geeft me een harde duw de kast in. Ze gooit de deur dicht. 'Dat zal je leren.' Haar voetstappen verdwijnen en ik bonk gillend op de deur. De kleine ruimte benauwd me en mijn ademhaling word steeds onregelmatiger. Ik gil de longen uit mijn lijf, gewoon uit pure doodsangst. Ik haat kleine ruimtes, en druk ik me heel zacht uit. 'Laat me eruit!' Gil ik wanhopig. Dan schiet de deur open en ik zie Jenny staan. De oudste van ons. Langzaam maar zeker bedaard mijn ademhaling weer. 'Dankje.' Zeg ik met trillende stem. Ze knikt alleen maar. 'Doe alsof er niets gebeurt is.' Fluistert ze me toe en dan loopt ze naar de eetkamer.

Na het eten en de klusjes gaan we allemaal naar boven en Jenny en ik zorgen ervoor dat de kleintjes hun bed in gaan. Suzy pakt mijn hand. 'Wil je alsjeblieft nog een verhaaltje vertellen?' Dit idee word van alle kanten toegejuicht en ik glimlach. 'Goed, 1 kort verhaaltje. Welke willen jullie horen?' Daar hoeven ze niet over na te denken. 'Vertel verder over Layla!' Layla is een verhaal wat ik ooit heb verzonnen voor de kleintjes. Het gaat over een meisje dat een magisch bos vind en daar beleefd ze allemaal avonturen. 'Goed, waar waren we ook al weer gebleven? Oh ja, ze had het oude kasteel gevonden. Op de rug van Kristal, haar pegasus vloog ze naar het raam waarachter de prinses gevangen zat. Voorzichtig opende ze het raam en de prinses keek geschrokken op. Rustig maar, ik doe je niets. Zei Layla vlug. Wie ben jij? Vroeg de prinses argwanend. Ik ben Layla en ik kom je redden!' Luna onderbrak me. 'Maar een prins moet haar toch redden?' Haar gezicht staat verward. Ik grinnik. 'Waarom zouden alleen prinsen prinsessen kunnen redden? Meisjes kunnen dat toch ook? De wereld is niet zoals in alle verhalen. Jij kan je eigen verhaallijn maken.' Ze keken me niet begrijpend aan maar begonnen toen te gapen. 'Goed bedtijd.' Ze waren te moe om te protesteren. Op een dag zouden ze het verhaal van de dappere Layla begrijpen.