Proloog

Het is donker. Het lijkt wel alsof ik onderwater ben, geïsoleerd van de buitenwereld. Ik weet dat ik niet onder water zit maar waarom adem ik dan zo moeilijk? Ik probeer in het donker te bewegen maar mijn spieren lijken verlamd. Ze luisteren niet naar mijn wil. Hulpeloos drijf ik in de zwarte zee. Waar ben ik? Hoe ben ik hier gekomen? Maar bovenal, wie ben ik eigenlijk? Opeens lijkt het zwart te stollen en ik krijg geen adem meer. Ik raak in paniek, ik voel het bonken. Opeens stopt het gebonk. Er dringen piepjes tot me door en ik voel dat er een stroomschok door mijn lijf word gejaagd. Daar is het irritante gebonk weer maar ik heb geen kracht meer.

Later dringen er steeds meer dingen tot me door. Het geluid van piepende apparaten, tikkende hakken op de plavuizen vloer en vooral stemmen. Heel veel stemmen die tegen me praten. Ik kan niet terug praten, ik ben niet eens in staat me te bewegen of mijn ogen open te doen. Maar ik hoor ze wel, en zo kom ik dingen te weten. Ik heet blijkbaar Eline en de jongen die ik het meest hoor heet Mike. Op een dag vang ik een gesprek tussen hem en nog iemand op.
'Zal ze ooit nog wakker worden?' Vraagt Mike. Een onbekende stem antwoord. 'Dat weten we helaas niet, ze geneest goed en ze zou allang wakker moeten zijn maar...' Hij zucht en ik luister ingespannen naar wat er komen gaat. 'Maar wat?' Vraagt Mike dwingend. 'Er is een kans dat ze geen wil meer heeft om te leven.' Zegt de onbekende. Heb ik geen wil meer om te leven? Heeft die onbekende man gelijk?

Die dagen daarna graaf ik in mijn geheugen wat op stroop lijk. Langzaam aan herinner ik me dingen. Ik ben Eline en ik leef in het weeshuis. Mike is de zoon van Lorraine die eigenaar is van een manege en hij is tevens ook mijn vriendje en we hebben al 3 jaar. Maar waarom zou ik dan niet meer willen leven? Na een dag krijg ik nog meer herinneringen terug. Een meisje met bruin haar van wie ik de naam niet kan bedenken slaat me. De groep om ons heen lacht me uit. "Je bent niets waard!" Het meisje blijft slaan en schelden en de groep begint mee te doen. Ik weet niet hoe maar ik voel dat dit een herinnering is van vroeger. Ik bezorgde iedereen alleen maar last.

Al die tijd dat ik gevoelloos door het zwarte meer zweefde vroeg ik me af waarom ik wakker zou worden. Zou het niet veel beter zijn voor iedereen als ik er gewoon niet meer was? Misschien zouden ze even verdrietig zijn maar daarna zouden ze hun leven weer oppakken. Telkens weer probeerde ik een reden te vinden waarom het leven voor mij nog zin had. Mike kwam met de oplossing. 'De dokters zeggen dat ik tegen je moet blijven praten. Maar ze zeggen ook dat je geen wil meer hebt.' Ik hoor pijn in zijn stem. 'Je kan ons niet verlaten!' Maar waarom zou ik naar hem luisteren? Waarom deed hij dit voor een weesmeisje dat gepest werd? Uit medelijden. Plotseling sprak hij de woorden uit die me uit het zwarte meer trokken. 'Ik wilde je alleen vertellen dat alle formulieren zijn getekend, het weeshuis is van ons. Ik wil dat je deze vraag beantwoord, ik weet dat je me hoort. Wil je met me trouwen?' En ik open mijn ogen.