17

Ik keek Viktor droog aan. 'Moet jij niet trainen?' vroeg ik bits terwijl ik geïrriteerd mijn kantoor binnen liep. Viktor knikte. 'Ja, eigenlijk wel. Moet jij mij niet een keer gaan terug bellen?' Ik was even van stapel gebracht door zijn snelle antwoord, maar wat kon ik ook anders verwachten van meneer ''ik ken geen schaamte.'' Ik pakte een beker uit de kast en zette een latte macchiato voor mezelf. 'Niet echt, het is niet mijn probleem dat jij tegen mij liegt en spijt krijgt.' Ik hoorde een stoel ruw achteruit schuiven en ik keek snel om. Viktor stond ineens achter me. 'Ik snap echt níét waar jij het in godsnaam over hebt! Je laat me niet eens mijn verhaal doen!' Ik voelde de woede in mij opborrelen. 'Daden zeggen meer dan woorden Viktor, helaas pindakaas.' Ik liep langs hem heen en liep naar mijn computer. 'Wil je nu dan weggaan? Ik moet aan de slag.' Ik ging zitten en deed mijn computer aan. Viktor leek even te twijfelen, maar begon toen in het Deens tegen het meisje te praten. Ze luisterde en knikte, stond op en volgde Viktor naar de deur. Hij hield de deur voor haar open. 'Feline, jammer dat je niet naar mij wilt luisteren. Ik had je graag willen voorstellen aan Kirstine, mijn zusje.' hij legde de nadruk op het woord zusje. Ik keek geschrokken op van mijn computer. Ik keek het meisje voor het eerst goed aan. Ze had lange blonde haren, hoge jukbeenderen en smalle, bijna lichtgevende groene ogen en volle lippen. Ze keek me onschuldig aan. Ze leek precies op Viktor. Viktor duwde haar naar buiten en sloeg de deur met een klap dicht. Ik begon te huilen. Mila kwam geschrokken naast me zitten en sloeg haar armen om me heen. 'Ik had naar je moeten luisteren.' snikte ik tegen haar schouder aan. Mila wreef over mijn rug. 'Komt wel weer goed, joh. Je moet hem gewoon even bellen zodat jullie kunnen praten.' Ze nam wat afstand van me en keek me geruststellend aan. 'Zeg maar dat hij hier heen moet komen, dan ga ik wel even zijn zusje een rondleiding geven!' Ik lachte door mijn tranen heen. 'Zijn zusje... echt dom van mij, ze lijkt heel erg op hem en ze is ook nog eens duidelijk een stuk jonger!' Mila lachte ook. 'Ja, maar dat kon je gister natuurlijk niet zien door die afstand. Ga je hem bellen?' ik knikte langzaam. 'Straks, ik moet eerst even stoppen met huilen.' Mila knikte en haalde een pak tissues uit haar tas. Ze schoof het naar me toe terwijl ze weer achter haar bureau ging zitten. Ik veegde met de tissues mijn tranen weg en keek met de voorcamera op mijn telefoon hoe mijn gezicht eruit zag. Nog best oké voor na een huilbui om eerlijk te zijn. Ik keek Mila aan. 'Doe het! Gewoon bellen en vragen of hij hierheen wilt komen.' Ik zocht hem op in mijn telefoonlijst, haalde diep adem en drukte op het telefoontje naast zijn naam. Sukkel was ik ook. Sukkel, sukkel, sukkel. De telefoon ging maar twee keer over en toen hoorde ik Viktors vertrouwde stem, al klonk hij wel wat geïrriteerder dan anders. 'Vik... kom even terug naar boven.' Het was even stil aan de andere kant. 'Oké.' zei hij toen, en zonder verder iets te zeggen, hing hij op. 'Hij komt er aan denk ik..' mompelde ik. Mila stond op. 'Mooi, dan kan ik even naar buiten.' Ze zocht in haar tas naar haar zonnebril. Op het moment dat ze die gevonden had, kwam Viktor binnen. Hij zei wat in het Deens tegen zijn zusje, waarschijnlijk dat ze even buiten moest wachten, en hij liep naar binnen. Mila liep naar zijn zusje toe en nam haar mee naar buiten. Ik keek Viktor pas aan toen hij op Mila's stoel was gaan zitten. 'Sorry.' mompelde ik bijna onverstaanbaar. Viktor keek een beetje geïrriteerd. 'Waarom vertrouw je me niet gewoon?' Ik haalde mijn schouders op en zuchtte diep. 'Er is gewoon nog nooit iemand geweest die me niet bedrogen heeft en bovendien hebben wij niet eens een relatie, dus ik weet eigenlijk ook niet waarom ik nou zit te zeuren.' zei ik en ik begon weer te huilen. Ik voelde Viktors sterke armen om me heen. 'Die jongens die jou hebben bedrogen zijn echt oelewappers.' Ik lachte door mijn tranen heen. 'Oelewappers?' zei ik terwijl ik mijn gezicht tegen zijn schouder aandrukte. 'Ja, grappig woord he, zo noemt Frank mij altijd.' Ik moest nog harder lachen. 'Waarom?' Viktor aaide over mijn rug. 'Ik ben soms een beetje onhandig.' zei hij en hij drukte een kus in mijn haren. 'Ik had je moeten vertellen dat mijn zusje op bezoek is deze week, sorry.' Ik haalde mijn schouders op. 'Ik had je de kans moeten geven om je het te laten uitleggen.' Ik keek op en Viktor moest hard lachen. Ik keek hem geschrokken aan. Hij ging met zijn duimen langs mijn wangen. 'Je bent echt een schattige panda.' Ik wreef over mijn gezicht. 'Oh nee he, ik heb zeker overal mascara!' Hij knikte grijnzend. 'Nu zie je er niet uit, gelukkig maar!' Ik keek hem boos aan. 'Bedankt hoor meneer!' Hij veegde mijn haar uit mijn betraande gezicht. 'Nu pakt Joel je niet van me af!' Ik keek hem vragend aan. 'Joel?' Viktor knikte. 'Zijn kont is een 10, de mijne een 9,5.' Ik voelde hoe ik rood werd en hij moest nog harder lachen. 'Geen zorgen, ik ben al squads aan het doen!' Ik moest lachen en kuste hem op zijn wang. 'Je hebt de mooiste billen van het team!' zei ik slijmerig, en hij keek oprecht trots. 'Dat weet ik eigenlijk al, maar bedankt voor de bevestiging.'