16

Ook de tweede helft van de wedstrijd verliep goed, want we wonnen met 2-0. Het hele stadion was in een goed humeur en de staff en de spelers waren dat ook. Ik gaf een aantal van hun een high five en ik deed alsof ik ook vrolijk was, maar eigenlijk was ik dat niet. Ik stak mijn duim op naar mijn ouders, die ondertussen waren gaan staan en hun spullen pakte. Mijn broertje zwaaide naar me. Ik zag hoe Viktor en het meisje via de trap naar beneden liepen en Viktor zwaaide naar me. Ik zwaaide niet terug en deed alsof ik het niet gezien had. Viktor liep naar mijn ouders toe en hij stelde hun voor aan het meisje. Ik voelde mijn buik omdraaien, hoe durfde hij? Mila zag het en ze duwde me richting de catacombe. 'Het is echt vast gewoon zijn nichtje, hoor!' Ik keek nog even achterom en ik zag dat Viktor een arm om haar had heengeslagen en ze het veld opliepen. 'Ja, vast.' snauwde ik terwijl we met de rest mee de catacombe ingingen. 'Niet zo boos kijken, Fee!' Jasper kwam naast ons lopen en hij trok pesterig aan mijn haar. 'Sorry.' zei hij snel toen hij zag dat ik het niet grappig vond. Hij liep snel door en ging naast Joel en Daley lopen. Mila moest lachen. 'Dat was echt grappig, sorry. Gaan we nog wat drinken?' Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik ga naar huis. Ik app je vanavond, ja?' Mila knikte en gaf me een kus op mijn wang. 'Tot morgen! En niet zo zitten sippen, het is gewoon een misverstand!' Ik nam afscheid en ging naar de personeelsruimte waar ik mijn spullen ophaalde en vervolgens liep ik naar de plek waar ik had afgesproken met mijn ouders. Mijn broertje stond al te springen toen ik aan kwam lopen. 'Feline, het was echt vet cool! Mogen we volgende week weer?' Ik glimlachte naar hem. Hij kan me ook altijd vrolijk maken. 'Misschien wel!' We liepen met zijn vieren terug naar de auto en pas toen we al op de snelweg zaten, pakte ik mijn telefoon. Ik zag een appje van Viktor. Hé lieverd, waar ben je? las ik toen ik hem opende. Ik drukte hem weg. Nog geen vijf minuten later appte hij opnieuw. Ik zie heus wel dat je het hebt gelezen hoor, waar ben je? Ik zuchtte en begon te typen. Ik ben naar huis, jammer dat je tegen me hebt gelogen, ik dacht dat je me echt leuk vond. Ik drukte op verzenden en zodra ik zag dat hij online was, drukte ik snel whatsapp weg. Tien seconde later ging mijn telefoon af. Toen ik zag dat hij me belde, drukte ik hem weg en zette ik mijn telefoon uit. Ik had geen zin om te praten.
Ik ging die avond vroeg naar bed. Ik had mijn telefoon enkel en alleen aangezet omdat ik mijn wekker moest zetten, maar ik kon de 26 gemiste oproepen en 42 nieuwe whatsapp berichtjes moeilijk over het hoofd zien. Ik zette mijn telefoon voor de zekerheid op vliegtuigstand zodat ik vannacht in ieder geval niet wakker zou worden van onverwachte telefoontjes ofzo. Die nacht sliep ik onrustig. Ik had het al zo vaak meegemaakt dat ik helemaal verliefd was, alles gaf voor iemand, en dat diegene me dan ineens dumpte voor een ander. Ik had het al zo vaak meegemaakt, dat ik niet eens verrast was. Niet eens echt verdrietig, misschien had ik me er onbewust op voorbereid. Ik draaide mijn kussen om zodat ik op de koude kant kon liggen en probeerde weer te slapen. Ik was wel verdrietig, maar meer om het feit dat ik nooit op nummer één kwam bij iemand, dat ik altijd heel veel moeite in een relatie stopte, maar dat ik er eigenlijk nooit wat voor terug kreeg. En toch maakte ik steeds weer die stomme fout. Misschien was dat omdat ik ergens wist dat ik op een dag wel iemand zal vinden die net zo veel om mij gaf als ik om hem. Iemand die mij weer heel kon maken, alsof eindelijk het missende puzzelstukje weer gevonden was. En met die gedachte viel ik eindelijk in een diepe slaap.

De wekker ging veel te vroeg voor mijn idee, maar eigenlijk was het voor mij altijd te vroeg als ik een wekker nodig had om wakker te worden. Met een ochtendhumeur dat nog erger was dan mijn gebruikelijke, stond ik op en sjokte ik naar de badkamer zodat ik onder de douche kon stappen. Toen ik een half uurtje later aangekleed en wel beneden was, was het nog stil in huis. Mijn broertje had een studiedag, mijn vader was waarschijnlijk al naar zijn werk en mijn moeder hoefde vanmiddag pas te werken. Ik vond het niet erg. Op mijn gemak zette ik koffie en pakte ik yoghurt en aardbeien. Ik ging aan de keukentafel zitten terwijl ik nog even genoot van de stilte die om mij heen hing, wetend dat vandaag óf goed ging aflopen, óf, en dat was meer waarschijnlijk, heel slecht. Nadat ik mijn ontbijt ophad en mijn internet aanzette, zag ik dat Viktor geen contact meer met me had gezocht. Mooi, lekker rustig. Ik plugde mijn oortjes in en zette de Arctic Monkeys op. Tien minuten later zat ik op de fiets. De zon scheen en het werd al warmer, de lente was nu echt begonnen. Mijn humeur was ook al redelijk bijgetrokken, en de zon had daar zeker mee te maken. Een uurtje later liep ik het terrein van de Toekomst op. Het was iets voor negen uur, dus waarschijnlijk waren er nog niet zoveel mensen. Ik liep langs het trainingsveld en zag iemand aan de andere kant van het veld oefeningen doen. Mijn hart sloeg over toen ik merkte dat het Viktor was, ik zou hem nog herkennen van een kilometer afstand. Naast hem stond zijn fysiotherapeut. Mijn blik viel op de tribune. Het meisje van gisteren zat op de hoek, ongeveer 10 meter bij mij vandaan, en ze glimlachte verlegen naar me. Ik glimlachte niet terug en liep snel naar binnen. Ik kwam Mila onderweg naar het kantoor tegen. 'Drie keer raden wie er buiten op de tribune zit!' mompelde ik terwijl we samen de trap opliepen. Mila trok haar wenkbrauwen op. 'Justin Bieber?' Ik moest lachen. 'Nee, helaas niet. Die chick van gister! En Viktor is met de fysio aan de slag.' Mila deed de deur van ons kantoor open. 'Dan zijn ze er pas net, want een kwartiertje geleden was ik daar en toen was er nog niemand. We gaan ze bespieden!' zei ze en ze rende naar het raam. Ik ging op de bureaustoel zitten en keek toe hoe Mila op haar knieën ging zitten en over de rand van het raam naar buiten tuurde. 'Ik zie ze! Ze staan met elkaar te praten bij het hek!' bracht Mila verslag uit. Ze dook weg. 'Hij komt deze kant op!' siste ze zenuwachtig terwijl ze op handen en voeten wegkroop van het raam. Ik moest lachen, want ze was weer eens hilarisch bezig. 'Dan ga ik even naar de wc! Zeg maar dat ik aan het bellen ben met mijn vriendje!' Ik stond op en rende bijna naar de gang. 'Neeee!' riep Mila nog, maar ik was al weg. Ik ging op de wcs naast de trap zitten, en ik hoorde inderdaad mensen de trap op komen, maar ik kon natuurlijk niet zien wie het waren. Na tien minuten besloot ik dat de kust wel veilig was en ik ging weer terug naar het kantoor. Toen ik de deur opendeed, bleef ik in de deuropening staan. Viktor en het meisje zaten naast Mila en ze keken me alle drie aan.