15

Het stadion zat goed vol. De spelers stonden op het veld en de wedstrijd stond op het punt om te beginnen. Mila en ik stonden aan de kant van het veld, we hadden net de waterflesjes gevuld en moesten nu wachten op verdere instructies. Ik keek achterom en zwaaide naar mijn ouders en broertje, die achter de dug-out op de tribune zaten. Mijn ogen speurde de rest van het vak af, opzoek naar Viktor. Hij speelde nog niet mee vanwege zijn blessure, en had ook plaats genomen op de tribune. Mijn ogen vonden hem al snel. Hij zat een beetje achterin en hij was diep in gesprek met een blond meisje die naast hem zat. Hij lette totaal niet op de wedstrijd, die zojuist begonnen was. Ik voelde een steek van jaloezie in mijn buik en stootte Mila aan. 'Mil, ken jij dat meisje naast Viktor?' Mila volgde mijn blik en haalde haar schouders op. 'Ik zie haar niet goed, maar ze komt me niet bekend voor.' Ik beet op mijn lip. Mila zag het en stootte me aan. 'Niet jaloers worden he! Het verbaast me dat hij je nog niet ten huwelijk heeft gevraagd.' Ik grinnikte om haar uitspraak, maar die glimlach verdween al snel toen ik zag hoe Viktor haar een kus op haar wang gaf. Mila keek ook en beetje geschokt. Ik keerde me boos om. 'Ik zei toch dat voetballers allemaal vieze players zijn?' mompelde ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg en naar het veld keek. Ik deed mijn best om niet te huilen. Mila haakte haar arm in de mijne. 'Het is vast zijn nichtje ofzo.' Ik keek haar aan. 'Die wonen toch helemaal niet in Nederland? Wat moeten die hier nou?' Mila keek me schaapachtig aan. 'Ohja..' We keken in stilte naar de rest van de eerste helft, en ik bleef met mijn rug naar de tribune staan. Ik hoefde niet te zien hoe Viktor met een ander meisje aan het flirten was. Iets voordat de eerste helft was afgelopen, werden we over de portofoon naar de kleedkamers geroepen. We liepen langs de lijn en voordat we de catacombe ingingen, keek ik toch nog even omhoog naar Viktor. Hij zag het en wenkte me, maar ik trok mijn wenkbrauwen op en liep achter Mila aan naar binnen. Sukkel.
Eenmaal in de kleedkamers, stond Anne al op ons te wachten. 'Dames! Staan ze voor?' Ik had eerlijk gezegd geen idee, ik had niet echt opgelet. Gelukkig had Mila dat wel, want ze vertelde dat ze met 1-0 voorstonden. We kregen de opdracht om drinken neer te zetten en we deden wat ons gevraagd werd. Net toen we klaar waren, vloog de deur open en kwam, onder luid kabaal, het team binnen. Nicolai gaf ons allebei een bezwete knuffel. 'Wij moeten gaan!' zei Mila en ze trok me achter zich aan de gang op. 'Niets viezer dan een kleedkamer vol met bezwete mannen.' zei ze terwijl we naar de personeelsruimte liepen om wat drinken te gaan halen voor onszelf. Ik knikte een beetje. Mila schudde aan mijn arm. 'Nu niet verdrietig gaan doen! Het was vast niks, hij wenkte je net toch? Waarom ga je niet even de situatie van wat dichterbij bekijken?' Ik keek haar verbaast aan. 'Van dichterbij bekijken? Ik hoef geen close-up van hun zwijmelende gedoe, hoor!' Ze rolde met haar ogen. 'Ik bedoel, gewoon even hoi zeggen, beetje kletsen, kijken waar ze elkaar van kennen...' Ik schudde resoluut mijn hoofd. 'Geen denken aan! Ik ben klaar met dit soort mannen, ik heb er al genoeg gehad in het verleden. Ik ga hem gewoon geen aandacht meer schenken.' Mila haalde haar schouders op en we liepen zwijgend naar de personeelsruimte.