The orphan girl hoofdstuk 37

In volle vaart rende ze op het huis af en met al hun kracht duwden de dwergen tegen de deur. Snel bestudeerde Helena de deur en zag de balk ervoor.
“Aan de kant!” Met moeite duwde Helena de balk omhoog en gooide hem opzij. Met wat wringen kregen ze de deur in en strompelden naar binnen. Helena, die als laatste was binnengekomen, keek recht in de bek van de gigantische beer. Haar ogen werden groot toen ze de lengte en scherpte van de tanden zag. Gelukkig kregen de dwergen met al hun kracht de deur toe.
“Wat in Manwë’s naam was dat Gandalf?!” Gandalf keek eens ongemakkelijk van Helena naar Thorin die hem op zo een manier aankeek dat je wel moest antwoorden.
“Dat was onze gastheer. We kunnen hier rusten, we zijn hier veilig. Hoop ik.” Helena trok haar wenkbrauw op, zuchtte en liep naar het stro.
“Met een beer die ons elk moment kan doden, Gandalf heeft een speciaal idee van veilig.” De elf keek opzij en Gloïn met nors gezicht naast hem. “Ik ga akkoord met jouw. Anders houd een van ons de wacht?”
“Denk maar niet dat ik de wacht ga houden!” Helena haalde haar schouders op. “Dan vertrouwen we maar gewoon op Gandalf’s oordeel.” Ze ging zitten in het stro en streek een plekje om te slapen glad. De elf rolde zich in haar deken en sloot haar ogen. Halverwege de nacht werd ze even wakker door een geluid. De heer des huizes was terug thuis. Ze was niet dood dus ze ging er van uit dat Gandalf juist geoordeeld had. Opnieuw dook ze weer weg in een zee van dromen en dit keer sliep ze door tot de ochtend. Toen ze ontwaakte zag ze Thorin bij het raam zitten. Langzaam liep ze naar hem toe.
“Het is zonnig vandaag.” Thorin keek om. “Wie weet voor hoe lang?” Helena ging naast hem zitten en keek ook naar buiten. Ze schrok van het geluid van een kappende bijl. Langzaam aan ontwaakte de rest. Toen de elf weer opstond voelde ze een pijnscheut door haar hand. Ze haalde het verband van haar hand af en keek recht naar een lelijke zwarte wonde.
“Dat kan je best eens uitwassen.” Helena schrok lichtjes, ze had de tovenaar niet horen wakker worden. Ze knikte en deed het geïmproviseerde verband weer rond haar hand. Bij de deur waren alle dwergen twijfelend naar buiten aan het kijken. Uiteindelijk was het Gandalf die iedereen tot orde riep.
“Eerst gaan Bilbo en ik, daarna komen jullie per twee tevoorschijn, laat er telkens een halve minuut tussen.” En zonder er nog een woord aan vuil te maken sleurde hij Bilbo mee naar buiten. Bofur begon luidop tot dertig te tellen en duwde bij dertig Helena en Kili naar buiten. Al strompelend probeerde Helena haar evenwicht terug te krijgen, faalde en viel plat op haar gezicht in de paardendrollen. Een beetje in de war kwam ze recht en keek naar de huidenwisselaar. Ze veegde snel haar gezicht af en probeerde de geur te negeren.