OO5

De rest van de dag is Draco alleen lichamelijk aanwezig. Voor de rest lijkt hij alleen in gedachten verzonken en er komt geen een spottende opmerking, naar niemand niet. Op onze beurt laten wij hem gewoon maar met rust al moet ik eerlijk toegeven dat ik er moeite mee heb. Blaise is degene die er voor zorgt dat ik hem spaar, maar ik weet zeker dat wanneer het andersom was geweest ik er niet zo makkelijk van af zou komen. En zo komt het dat ook ik op een gegeven moment mijn goede humeur kwijt ben. Al snel word ook ik dus genegeerd door de rest en zelfs Blaise houdt afstand, wetend dat wanneer ik kwaad word hij degene is die de volle laag krijgt.

Met deze insteek zit ik dus uiteindelijk alleen in de Common room terwijl de rest nog in de Great hall zit te eten. Ik heb even snel een gepofte aardappel en een schep bietenpuree naar binnen gewerkt en ben toen na een veelzeggende blik op Blaise naar beneden gegaan. De koelte van de Common room en de duisternis die er bijna altijd hangt voelt nu even als een zegen terwijl ik diep onderuitgezakt op de bank hang. Het geluid van de kletsende mensen bij me in de buurt heb ik al snel buitengesloten en met gesloten ogen neem ik de halve bank in beslag.

Ik zou bijna in slaap vallen als ik de bank voel bewegen onder het gewicht van een tweede persoon. Stiekem hopend op Blaise open ik een oog. Dat oog legt contact met een grijs exemplaar, inplaats van de bruine waar ik op had gehoopt. Ik krijg mijn teleurstelling niet onderdrukt en trek mijn bovenlip even op in een ontevreden gebaar. Draco trekt zich er niets van aan en maakt het zich gemakkelijk tegen de andere armleuning. Als na vijf minuten blijkt dat hij zijn ogen echt niet meer open gaat doen, laat staan dat hij gaat praten, ontspan ik weer en binnen no time slaap ik.

Mijn dromen zijn warrig en de situaties en omgevingen wisselen om de haverklap. Het geeft een onrustig gevoel. Een ding blijft echter steeds hetzelfde. Het gevoel dat ik gade word geslagen blijft aanwezig. Het gevoel blijft en blijft tot ik er zeker van ben dat Draco naar me zit te staren en ik open razendsnel mijn ogen, plotseling klaarwakker. Draco is weg. Alsof hij er nooit is geweest. Ik zucht bijna opgelucht.

"Nachtmerrie?" Het woordje word zacht in mijn oor gefluisterd waarschijnlijk lief bedoeld. Ik schrik met echter wezenloos en draai me met een ruk om naar de stem. Mijn hoofd komt loeihard tegen dat van Blaise en we vloeken allebei tegelijk terwijl we terug deinzen. "Jezus Blaise ik schrik me dood." Verwijt ik hem kwaad terwijl ik mijn hand tegen mijn pijnlijk kloppende voorhoofd druk. "Anders ik wel van jou reactie." Bijt hij terug. Boos kijken we elkaar even aan. “Ik zie je morgen wel weer Cortney. Er valt vandaag toch niet tegen jou te praten.” Snauwt hij en dan is hij weg. Met een bonzend voorhoofd blijf ik achter. Het is nooit goed als Blaise me bij mijn volledige voornaam noemt, al helemaal niet op die toon.