OO4

Ik ben een ochtendmens en aangezien je dat niet van veel mensen kan zeggen betreed ik een bijna uitgestorven Great Hall. Ik neem niet de moeite om helemaal naar de tafel van Slytherin te lopen en pak van de dichtstbijzijnde schaal een enorme bosbessen muffin. Hierna verlaat ik de zaal weer, steek de hal van het kasteel over en begeef me naar buiten. Hier slenter ik een half uur doelloos rond genietend van mijn muffin, de geur van nat gras en de nog vochtige lucht die langs mijn wangen strijkt.

Bij binnenkomst word ik opgewacht door een heel geduldige Blaise. Ik ben wat ze noemen een gewoontedier en de meeste van mijn rituelen heeft hij na lange tijd dan toch door. Hij houdt een bundeltje boeken omhoog terwijl ik op hem af loop. "Kijk eens wat je ongelofelijk lief meedenkende vriendje voor je mee heeft genomen." Zegt hij terwijl ik hem bereik. Met een glimlach druk ik mijn lippen even op die van hem. "Topper." En dat meen ik. Nu hoef ik niet eerst nog naar mijn kamer. "Pansy heeft ze na lief vragen voor me meegepakt." Vervolgt hij terwijl hij met zijn vinger over mijn koude wangen strijkt. Die zijn ongetwijfeld vuurrood dankzij de gure wind van buiten. "Oo moet ik haar nu ook een topper noemen?" Spot ik terwijl we de trap op lopen en ons op de eerste verdieping naar het lokaal van Defence against the dark arts begeven.

De rest staat nog voor een gesloten deur te wachten. Ik hef mijn boeken richting Pansy met een gemompelde dankjewel en ze knikt me toe. Wanneer ik naast Blaise tegen de muur leun vallen mijn ogen op Draco. "Zo. Ik dacht dat je een grapje maakte toen je zei dat je niet zou kunnen slapen." Roep ik hem toe terwijl mijn ogen hem in zich opnemen. Hij lijkt bleker als anders en heeft donkere kringen onder zijn ogen. De blik die hij me toewerpt is er een van een pure en diepgewortelde woede en doet het kippenvel bijna op mijn armen springen. Zo heeft hij nog nooit naar me gekeken. We drijven constant de spot met elkaar, natuurlijk krijgen we elkaar wel eens echt kwaad maar zoals hij me nu gade slaat zou je bijna denken dat hij me dood wil hebben.

Ik krijg dan ook absoluut geen reactie op mijn woorden, behalve die blik. Die scheurt hij na enkele seconden los om zijn voeten te gaan bestuderen. Ik kijk verbaasd op naar Blaise. Die haalt zijn schouders op in een 'geen idee, laat hem maar' gebaar. Normaal gesproken vind ik het heerlijk om hem op de kast te jagen maar iets zegt me dat het nu inderdaad een mooi moment is om mijn kop te houden. De deuren zwieren open en we betreden het lokaal samen met de Gryffindors. Zelfs Potter krijgt geen snerend opmerking of vuile blik. Draco loopt rustig naar zijn vaste plek achterin en ploft zwijgend neer.